101. De rode speeltuin

Na de zoveelste nacht vol nachtmerries - morgen neem ik suikerklontjes mee naar bed - wachtte ons weer een prachtige dag. We blijven ons verbazen over het landschap, dat per dag zoveel verschilt, maar telkens weer schitterend is. Ze hebben heuvels en bergen in alle kleuren. Het is soms ruig en dan weer lieflijk. De enorme uitgestrektheid wordt hooguit onderbroken door een kudde koeien of een armoedig dorpje.

In Narman zagen we een aardig weggetje (lees gribus). Hier kunnen we vast wel weer wat leuke plaatjes schieten. Zodra we konden, gingen we dan ook deze ‘stad’ in. Wat een benaming, dan is Zegveld zowat een metropool. Maar lieve help, wat liep er een volk op straat! En wat een arme mensen. Ook een ander slag, dan wij tot nu toe gewend zijn. We bleken nu in het onofficiële Koerdistan te zijn aangekomen. Hier woont geen enkele Turk meer. De Koerden zijn iets minder vrij dan de Turken, en dat is best wel fijn. Wel waren ze uiterst vriendelijk en wilden ze dolgraag op de foto. Ideaal voor ons dus.

Het leek hier wel of we honderd jaar terug in de tijd terechtgekomen waren. Niet alleen door de hele armoedige huisjes, winkels, paard en wagens, maar ook door de kleding van de mensen zelf. We zijn even de straat op en neer gelopen en hebben er onze dagelijkse inkopen verzameld. Maar eerst waren we de markt nog over geweest. En overal gonsde het “Hollanda, otokaravan!” Echt iedereen wist al dat er iemand uit Holland in hun dorp terecht gekomen was, voordat wij iets konden zeggen. Uiteraard hadden we gigantisch veel bekijks. Ook de kinderen gingen weer meelopen en zo ongeveer ín onze schoenen staan. Na een half uur hadden we dit dan ook wel weer gehad. We leken Willem-Alexander en Maxima wel. ‘k Heb medelijden met ze.

Terwijl Gerard langs de kant van de weg, veilig buiten het dorp, een paar eitjes stond te klutsen kregen we weer bezoek. Ach ja, de jandarma’s (legerpolitie) weer. Die hadden we vandaag ook nog niet gehad. Of we misschien ook een rijbewijs hadden... Gewoon machtsmisbruik om even binnen te kijken of een praatje te maken. En heb je daar vier man met een geweer voor nodig?

Maar dankzij hen wisten we nu wel precies waar de rode rotsen zouden moeten liggen. Gerard vond ze veel mooier dan die bij Oltu. Het leek hier wel Roodkapje in Cappadocië. Ze waren zo ontzettend rood, dat het echt vreemd was om te zien. Afgelopen vrijdag in Oltu hadden we ook al rode duinen gezien. Daar bestonden ze voornamelijk uit zand en waren ze redelijk glooiend.

Wij dachten dat het hier ook zo was en wilden met onze plank gaan ´rotssurfen´. Maar dit was geen doen. Het was hier niet alleen veel te hard, maar ook veel en veel te steil. We gaan wel weer fotograferen.

Na de leuke tussenstop in de rode speeltuin gingen we weer verder. Op een gegeven moment kon je van de doorgaande weg afslaan en strak langs de rotsen gaan rijden. Dat leek ons wel wat. Maar het pad werd smaller en smaller. Opschieten deed het ook al niet, want er liep een flinke kudde koeien voor ons, die de kant niet in kon. Dan maar stapvoets. Zodra we kunnen keren, doen we het. Maar de trouwe lezer, voelt het waarschijnlijk al op de Hollandse klompjes aankomen. Inderdaad, dit kon nergens en zo reden we op een gegeven moment een nederzetting binnen waar we dwars door de modder en de stront moesten. Als extra toegift had het gisteren erg veel geregend en lag het pad ook nog eens vol flinke plassen. Heel vaag kregen we toch wat Sumela-gevoelens. De man die met ons meeliep, zat dan ook constant te heuen. Doorgaan, doorgaan en vooral niet stilstaan!

Ik zag de krantenkoppen al helemaal voor me: ‘Hollanders verzakt in prehistorisch dorp!‘ Ja, hier zal niemand ons meer vinden en die ene trekker die ze hadden, kon ons er ook vast niet meer uit trekken. We reden op een supersmal slippad dat strak tussen de krotten doorliep. Wij dachten eerst nog dat hier echt niemand meer woonde, maar overal kwamen toch mensen naar buiten. Sterker nog, het hele dorp liep uit en we kregen een aantal keer de enthousiaste aanbieding om toch vooral mee te komen eten of thee te komen drinken.

Sommige hutten hadden niet eens een raam, maar waren wel bewoond. Wat hadden we hier graag bij daglicht willen rondbanjeren. En dan natuurlijk het liefst samen. Geen gevolg van tig man achter ons aan. Maar het was leuk dat we het gezien en meegemaakt hadden. En we waren vooral ook erg blij dat we niet verzakt waren geraakt of klem komen te staan tussen de krotten. Wij kijken intussen nergens meer van op.