111. Dogubayazìt, een levendige smokkelstad

Ook vandaag wilden we Dogubayazìt in. Als je me dat gisteren verteld had, had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Door de boekjes en verhalen leek deze 100% Koerdische stad, die het voor een groot deel van de smokkelarij moet hebben, me helemaal niets. Maar toen we de camper niet al te opvallend ergens in de schemer in een zijstraat kwijt konden, durfde ik er wel uit. Ik trok gewoon wat donkere Turkse dingen aan en een lange cape om en ik zag er meteen niet al te westers meer uit. Hopelijk vind ik hier zo’n zwarte vermommingsjurk, waar je van top tot teen in kunt. Wat zul je dan heerlijk relaxt door de straten kunnen lopen. Eigenlijk begrijp ik die vrouwen steeds beter. En achter de reden dat vrijwel iedere Turkse vrouw een hoofddoek draagt, ben ik ook al. We zien namelijk alleen maar herenkappers. Ik ben wat dat betreft dan ook haast wel aan een hoofddoek toe. Mijn kapsel begint al aardig op coupe hooiberg te lijken.

Omdat ik graag nog een cape wilde kopen, gingen we op zoek naar de ‘passage’ wat dit dan ook moge zijn. We twijfelen tussen een bazaar en een winkelcentrum. Ken je net een aardig rijtje Turkse woorden, kom je hier weer terecht. In Koerdistan heet alles weer anders, want deze mensen hebben hun eigen taal. We bleken in een foeilelijk en aftands gebouw terecht te komen, waar het super rustig was en nergens prijzen te lezen waren. De doorgewinterde reiziger weet dan meteen voldoende. De winkeltjes werden voornamelijk door jongetjes van een jaar of 10-12 gerund. We waren hier dan ook redelijk snel weer weg. Maar niet nadat we er een bijzondere Iraanse sjaal gekocht hadden, waar we stevig over onderhandeld hebben. Verder was het leuk om hier even rond gelopen te hebben, maar na 10 minuten ben je echt wel uitgekeken.

Op ons gemak liepen we door de stad weer terug richting centrum. Het was behalve erg druk, rommelig en arm, ook heel levendig. Wij kregen er een beetje Bangkokgevoelens bij qua drukte en luchtjes. Oftewel: stank. De straten waren vergeven van handkarren, paard en wagens en brommertjes met zijspan. Ook zagen we veel jongetjes met een gammele weegschaal of sloffen sigaretten. Ook werd er wel gebedeld.

Even tevoren hadden we een aantal schapen naar de groezelige slager zien lopen. Hij slacht ze gewoon in de winkel! Het bloed liep nog over de stoep van de vorige viervoeters en daarna gaat het dier aan een haak in de etalage. Geen koeling, wel vliegen. Jammie... Wat dacht je trouwens van een winkel waar je gewoon wapens in allerlei maten kon kopen. Ik moet zeggen, het was best verleidelijk. Mij leek het dan ook wel wat - ik zou me toch wel veiliger voelen - maar je weet maar nooit wat je in een opwelling doet. En spijt komt meestal te laat.

Waar we ook kwamen, de mensen waren even vriendelijk. Zowat iedereen zei gedag en om de 5 meter werd ons wel ergens thee aangeboden. En voor de foto kan hier alles. Zo kwam ik achter het buffet van het theehuis terecht, moest ik ergens anders zelf de baklava opscheppen en bij de PTT moest ik ook achter de computer komen zitten, om daar de meteen aangeboden thee op te drinken. Wat hier zo leuk aan is weet ik niet, maar zij verleenden ons gevoelsmatig een hele eer, dus speelden wij het spelletje mee. En ach, het had ook wel wat.

Ook zijn we nog een leuk straatje in geweest met allemaal kleine ‘garage-achtige’ winkeltjes. Schoenmakers, een naaiateliertje, veel groenten en fruit, een aparte uienwinkel, een meelzaak, en natuurlijk heel veel kruideniertjes. De zakken snoep waren hier inclusief huisdieren. Wat leuk en ook precies op dierendag. Verder reden hier wel honderd brommertjes met zijspan rond. Vaak afgeladen vol met allerhande artikelen. Ja, het is hier voor ons echt Klein-Bangkok.

In het laatste straatje hadden we even wat hinder van 2 irritante kinderen, maar verder viel het reuze mee. Ik had trouwens nog een goede oplossing. Eéntje vroeg: “Money, money?” Toen zei ik: ”Hayer, tesjekkür ederim.” (Nee, dank je, ik heb nog). Gerard lag helemaal dubbel van het lachen en het jongetje liep meteen en stomverbaasd weg. Mooi, die houden we erin.

Daarna gingen we dan eindelijk doen, waar we vandaag voor kwamen: stof kopen. Gisteravond hadden we al wat vooronderzoek gedaan en na een telefoontje met ome Hennie over de stofbreedte wisten we wel wat we nodig hadden. Hij klonk trouwens erg mat en vroeg of we al bijna thuis waren. Hij had trouwens heel veel positieve reacties op mijn afscheidsbrief gehad.

We konden de camper vandaag zowaar eens gemakkelijk kwijt. Midden in de hoofdstraat en slechts 300 meter van de stoffenwinkel vandaan. Not bad! Hoewel ik de roze stof prachtig vond, hebben we het niet gedaan. We vrezen dat het iets te bont gaat worden in de camper. We hebben uiteindelijk voor iets okerkleurigs met gouden versierselen gekozen. We kregen geen korting, ondanks de grote hoeveelheid, maar daar zaten we niet echt mee. In Nederland kost een beetje camperstof al 150 tot 200 euro per meter en hier hadden we 20 meter voor maar 160 Lira (= 80 euro). Wij gingen dan ook met een big smile de winkel uit. Missie geslaagd!