112. Het lijkt hier wel oorlog

Omdat ons een reis naar Iran wel leuk lijkt, besloten we alvast een kijkje bij de grens te gaan nemen. We zijn benieuwd of het daar al net zo anders is als het geval was bij de Georgische grens. Hopelijk kunnen we er apart winkelen zoals daar of in ieder geval aan een totaal andere sfeer snuffelen.

De weg erheen leek er wel speciaal voor ons te liggen, want verder zagen we niemand. Wel weer een heleboel jandarma’s langs de kant. Zelfs een kilometerslang kamp. Wat een hoop tanks en vrachtwagens! Ik heb nog nooit zoveel van dat groene spul gezien als vandaag. En toen wist ik gelukkig nog niet dat het nog veel meer zou worden.

Net voor de grens stond er alweer een aardige groep jandarma’s met zelfs een paar flinke tanks strak langs de weg. De volgende keer vraag ik of ik er ook eens een stukje in mee mag rijden. Lijkt me wel leuk. De grens was trouwens gesloten: het hek was dicht. Maar het kon eventueel wel open, als we naar Iran wilden. Helaas lag er bij deze grensovergang geen dorpje, waardoor we geen Iraanse sfeer konden proeven. Verder zag het er nergens anders dan hier uit en we hadden dan ook niet echt het gevoel dat we tegen de grens aan zaten. Jammer dus!

Toen we 10 kilometer terug gereden waren, zagen we ineens weer allemaal soldaten en wagens aan de kant. Ze liepen met geweren - het zou eens zonder gaan - het veld in en het was geen oefenterrein of eigen gebied, dat altijd afgezet is met kilometers klantvriendelijk prikkeldraad en torentjes en bouwwerkjes met stapels zandzakken. Hier was duidelijk iets aan de hand.

En ja hoor, de zoveelste jandarmacontrole. We zijn de tel een beetje kwijt geraakt. Nu stond er echter wel een flinke rij auto’s te wachten. Het leek wel een drukke grensovergang. Er stonden aardig wat militairen en ook zagen we er weer een aantal tanks bij staan. Uiteraard met het geweer in de aanslag. Deze situatie kwam behoorlijk dreigend over. Ik besloot maar eens te gaan vragen, of er misschien iets aan de knikker was. Ze vertelden me dat er in de volgende stad een klein ‘verkeersongelukje’ plaats zou hebben gevonden. “Niets aan de hand!” Ja, ja, en daarom houden ze hier IEDEREEN aan en controleren ze zowel de papieren als de auto’s zelf! Bussen moesten leeg, alle bagage eruit en zelfs de schapenboer moest zijn vrachtwagen open doen en zijn dieren uitladen, zodat ze konden kijken of er niet nog meer inzat. Het zal vast wel iets ergers geweest zijn. PKK in actie? In het erna gelegen dorp was echt iedereen op de been, van man tot vrouw en van jong tot oud. Je voelde de onrust gewoon om je heen wervelen. Nee jongens, dit is vast geen verkeersakkefietje.

Bij Çaldìran waar het ‘ongelukje’ gebeurd zou moeten zijn, zat aan het begin van de stad nota bene ook een legerbasis. Nee, dat verhaaltje wat ze zojuist op onze mouw geprobeerd hebben te spelden, klopt voor geen meter. Dit rammelt aan alle kanten. En alsof we er nog niet controles genoeg hadden gehad het laatste uur, kregen we na 10 km alwéér een controle. We twijfelden al niet echt meer, maar toen wisten we wel heel zeker dat er wat loos is of was. Maar wat? Dat hangen ze niet aan je neus. Hopelijk zien we zo geen ontplofte auto’s en gaten in de weg. Of erger... Dit is precies waar ik bang voor was, toen we de binnenlanden van Oost-Turkije introkken.

Een paar dagen geleden kwamen we zelfs nog enkele keren een tank in de hoofdstraat van een stad tegen. Stel je eens voor dat je lekker in de Kalverstraat, de Koopgoot of ‘weet ik waar’ aan het winkelen bent en dan komt er ineens zo’n enorme tank dwars door de straat heen denderen. Je weet echt niet wat je ziet. We hadden wat dat betreft bij dit stukje een heleboel leuke foto’s kunnen maken, maar aangezien het zwaar verboden is en we onze ‘heilige’ camera echt niet kwijt willen, laten we de bijpassende plaatjes aan jullie eigen fantasie over. Helaas, het is niet anders.

Nog net voor het donker vonden we een lichtvaag tankstation. Ernaast was een lokanta, waar veel mannen aan de tafels zaten. De motor was nog niet uit, of we kregen al gezelschap van zo’n gast zonder hobby’s. Terwijl Gerard aan het installeren was, bleef hij ‘gezellig’ op onze vingers kijken. Ik werd hier nóg zenuwachtiger van, dan ik door al dat groene geweld van vandaag al was. Ik zal blij zijn als het weer ochtend is en we weg kunnen. Ik voel me nu toch een beetje gevangen door de diepe duisternis in het behoorlijk vage gebied. We hadden thuis helemaal niet beseft, dat Oost-Turkije 100% Koerdisch gebied is. Overdag vind ik het nog wel te doen, maar ’s avonds en zeker vandaag wil ik er toch wel graag weer uit.

PS: Een aantal dagen later zagen we iets over de PKK in de kranten, en zagen het stomtoevallig op het nieuws van een TV in een winkel. Bij Dogubayazìt, de plek waar we 2 dagen waren, zijn rond die tijd tweemaal zware gevechten geweest. De 2e keer 35 doden. Zie je wel, dat er toen wat aan de hand was. Heftig zeg! Het kippenvel liep over onze lichamen. Wij reden daar toen precies rond en hebben er zelfs middenin overnacht!