206. Bled, een sprookjesstad met witte mutsen

Hoewel wij hadden gehoopt dat de glazen wijn, de ergste diepvriesverschijnselen tegen zouden gaan, moesten wij vanmorgen nog net niet uitgebikt worden. Omdat de kachel kapot is en we een zomercamper hebben (dunne, niet geïsoleerde wanden) is het binnen rondom het vriespunt. Blijven liggen was geen optie, maar eruit gaan viel toch ook zowat onder mishandeling…

Nadat we deze koele hindernis genomen hadden, moesten we eruit om ergens brood te gaan halen. Dit liep echter een klein beetje uit. Twee uur later liepen we nog steeds hand in hand om het prachtige meer en kwamen we zowat nog zonder brood terug ook.

Bled bleek echt een sprookje te zijn. Er was een groot meer, dat omgeven werd door bergen in hun mooiste winterkleding. Op een hoge, steile rots hadden een stel avonturiers zelfs nog een kerkje laten bouwen, wat nu een bedevaartsplek voor beginners was. De iets meer gevorderden konden zich gaan uitleven op de beklimming van het kasteel. Hier had ik echter totaal geen fut voor. Maar ook beneden was het fantastisch. Zeker het fotogenieke kerkje op het eiland, waar statige zwanen en snaterende eenden voorbij zwommen. Een kerstmarktje erbij, glaasje glühwein. Nee, het was hier absoluut niet vervelend. Hoe langer we in Bled liepen, des te mooier we het vonden.

Weer terug bij de camper bleken we helemaal klemgezet te zijn door een paar bruiloftsgasten. Bestuurderstype 'halve zool', dat kan niet anders. Tja, allemaal goed en wel, maar hoe komen we hier in hemelsnaam uit? Als we onze deur open hadden laten staan, had de man hem nog ín de camper gezet! Wegen en overnachtingsplekken zoeken waren we inmiddels wel gewend, maar bruiloftsgasten opsporen hadden we nog niet gedaan. Terwijl Gerard vast wat voorbereidde aan een winterse tocht met de camper, ging ik op pad. O jongens, laten ze vooral NIET op dat romantische eilandje midden in het meer zitten, want we hebben onze opblaasboot niet bij ons en het bikiniseizoen 2008 is nu echt wel voorbij.

Gelukkig voor mij was het spul nog in de buurt en verraadde de accordeonmuziek al snel in welke hoek ik het moest zoeken. En na wat tegensputteren ´ja maar, het is maar een uurtje...`, ging de eigenaar van het zwaar in de weg staande autootje dan toch mee.

Om 14.00 uur reden we dan toch eindelijk weg. Wel een beetje later dan gepland, maar ja. We rijden wel een uurtje langer door. Het was winterskoud en er hing een loodgrijze sneeuwlucht. Dit voorspelde niet veel goeds. Jongens, niet allemaal tegelijk naar beneden komen! Laat ons alsjeblieft eerst nog wat kilometers maken! Maar wat was het gaaf om al die besneeuwde bergen te zien. Ik vond het qua landschap een feest om in te rijden! En toen we de Karavankentunnel (8 km lang en tevens grens met Oostenrijk) uitkwamen, bleek de wereld nóg mooier geworden te zijn. Wat ziet alles er toch prachtig uit als het bedekt wordt door een witte deken. De wereld lijkt er zoveel mooier in! Hopelijk krijgen we van de winter thuis ook nog zo’n leuk pak!