215. Heeft u nog iets over?

Tussen de bedrijven door probeerden wij ook ons normale werk weer te doen. Ik had tot mijn teleurstelling een aantal afmeldingen van muziekleerlingen binnen omdat ik zo lang weggeweest was. Door sommigen werd ik zelfs heel min behandeld. Ik werd er nogal verdrietig van. Dan doe je alleen maar je best om een ander een kans op leven te geven. Zo gemakkelijk was het daar allemaal niet. Een echt ontspannen vakantie kun je die laatste weken in Ayas echt niet noemen. Wat een stress, paniek en tranen.

In plaats van dat ze eerlijk zeiden dat ze er toch niets van bakten, kreeg ik de schuld. Heel flauw en nog meer jammer. Gelukkig hadden we ook nog een leuke meevaller. Onze tandarts sponsort de behandeling voor Julia’s gebit met 250 euro. Wauw, wat geweldig! En de reissite ‘waarbenjij.nu’ stelde ruimte voor 100 foto’s beschikbaar voor een eigen ‘Kans op leven’ site. De Zegveldse verzekeringsmaatschappij van de heer van Elk gaf royaal 100 euro en ook uit Linschoten kregen we heel veel steun van Betsy de Kruijf. Ze heeft niet alleen in heel Linschoten voor ons gecollecteerd, maar gaf ons ook een hele grote, mooie patchworksprei voor Julia en Mehmet mee.

En wat dacht je van de NHA? We hadden hen ook gevraagd ons te sponsoren om een beetje Turks te leren. Wat denk je? Krijgen we een ontzettend aardig mailtje terug en de volgende dag stond de postbode al op de stoep met een flinke doos. Lieve help, ik kan de rest van mijn leven Turks leren… En dat is ook wel nodig, want het is een best lastige taal. Gelukkig vonden we een internetsite waar ook een cursus Turks werd aangeboden. Ook zij hebben ons gesponsord. En het bijbehorende boek kreeg ik weer van een ander winkel. Tja, nu moet ik toch wel verdergaan.

Geld loskrijgen viel in deze crisistijd absoluut niet mee. Wel kwam er een buurvrouw een doos vol keurige kleding voor Julia brengen. Hartverwarmend! Net zoals een geborduurde kaart met de tekst ‘Kans op Leven’ met een briefje van vijf erbij. Heel lief! Dit soort dingen houden de moed er zeker bij ons in. Al moet de onderste steen boven komen, Juul en Mehmet zullen naar Antalya kunnen!

Ook zijn we druk bezig met informatie en mensen verzamelen voor een Turkse avond. In Linschoten bleek een grote Turkse familie te wonen, die dan wel voor de hele menigte Turkse hapjes klaar wilden maken. In beloven waren ze wel goed, maar in terugkoppelen en beloftes nakomen niet echt. Gelukkig maar, dat we de gok voor zo’n groot evenement niet genomen hebben. We waren grandioos het schip ingegaan.

Omdat de steun uit het bedrijfsleven zo ongeveer nihil was, besloten we om onze stoute schoenen maar aan te trekken om te gaan collecteren. Zelf houden we helemaal niet van bedelen en leuren en voor onszelf zouden we dat dan ook zeker niet doen, maar speciaal voor onze arme Turkse vrienden sloopten we onze psychische drempels en hebben een groot deel van Woerden, Linschoten en Montfoort belopen.

Helaas moest ik zelf al na zes avonden noodgedwongen afhaken door een suf huis-tuin-en-keuken-ongelukje. Ik zat gewoon op een stoel aan tafel iets te leren en op een gegeven moment wilde ik naar de keuken lopen om thee te zetten. Bij het opstaan bleek dat mijn been nogal sliep en net op het moment dat ik me afvroeg of dat been nu al op de grond stond of niet (ik voelde helemaal niets), viel ik en hoorde ik een naar geluid. Het deed vreselijk pijn en ik werd kotsmisselijk. Ja hoor, ik heb het weer voor elkaar. Mijn enkelbanden zijn voor de zesde keer gescheurd. Zo zie je maar weer dat ook huisvrouw een gevaarlijk beroep is. Ik overweeg dan ook een veiligere baan te zoeken.

Gerard ging echter onverschrokken door in zijn uppie. Weer of geen weer. Hij is maar liefst 42 keer op pad geweest! Ik vind hem al jaren uitermate geschikt voor een lintje, maar nu nog veel meer. Wie gaat er zó ver voor een ander? Dat kan alleen mijn ‘Gouden Gerrie’ maar zijn.

Omdat het collecteren wel geld in het laadje bracht, hebben we op een gegeven moment briefjes in de supermarkten opgehangen met het verzoek om een avondje mee te helpen met collecteren. Behalve twee lieve vriendinnen (Ria en Margo, jullie zijn geweldig!) reageerde er op een avond nog iemand. Familie van Einstein was het niet echt, maar zijn hart was van goud. Nadat wij hem en zijn vrouw het een en ander over de actie verteld hadden, besloot hij de volgende dag meteen te gaan beginnen. En zijn vrouw werd helemaal door ons enthousiasme aangestoken en gaf aan ook mee te willen doen. Helemaal top, jongens! Doe je best!

De volgende avond besloten we eens voor onszelf te houden. We waren aan het einde van ons Latijn en wilden eens een gewoon avondje samen. Dat was na onze lange reis nog niet echt voorgekomen. We hadden een leuk photoshoptijdschrift gekocht en wilden daar even lekker mee gaan stoeien. We hadden de laptops net opgestart, toen de telefoon ging.

Het was onze hulpcollectant Charles. Zowel hij als zijn vrouw Wil waren helemaal in paniek en waren dan ook moeilijk te verstaan. De wereld was bijna vergaan, dat was ons wel duidelijk, maar hoe en wat? Na veel vragen bleek dat zij die avond inderdaad enthousiast begonnen waren met collecteren, maar dat iemand hen niet vertrouwde. Ze konden blijkbaar niet genoeg over de actie vertellen, waarop de persoon hen voor een stel charlatans had uitgemaakt - what’s in a name - en gezegd de politie meteen op te zullen bellen. Ai, de man had de daad bij het woord gevoegd en inderdaad meteen de politie gebeld en op de arme Charles en Wil afgestuurd. Ze waren compleet van slag.

Ai, dit ging niet goed en op zulke publiciteit zitten we al helemaal niet te wachten. Als een haas vlogen we dan ook de auto in, om meteen naar het politiebureau te gaan om tekst en uitleg te geven. De politie begreep het verhaal gelukkig en al gauw waren we daar weer weg. Daarna reden we meteen door naar Charles en Wil toe om hen gerust te stellen. Dit had nog heel wat voeten in de aarde en er was ook nogal veel geduld voor nodig. Intussen kregen ze onderling de grootste ruzie, maar uiteindelijk is het ons gelukt om ze tot bedaren te brengen. Ze bedoelen het hartstikke goed, maar heel handig in de omgang zijn ze niet en dan zijn het ook nog eens enorme zenuwpezen.

Een paar dagen later was het echter weer bal. Charles en Wil hadden inmiddels hun vierde aanvaring met de politie. Ja, het is echt sneu voor hen dat ze niet zo heel slim zijn. Het is overduidelijk dat ze iets mankeren. En dat geeft op zich niets, maar de mensen merken dit ook en in combinatie met de particuliere collecte vertrouwen ze hen dan toch niet en wordt er meteen naar de politie gebeld. Sneu. En zo konden wij binnen een week alweer gezellig koffie gaan drinken op het politiebureau…

Daarna ook meteen maar weer door naar de pechvogeltjes zelf, die weer helemaal van de kaart waren. Charles moest stoppen met collecteren omdat hij de dag erna geopereerd zou worden en Wil mocht niet meer collecteren omdat haar identiteitskaart verlopen was, wat de aanleiding voor het laatste politie-intermezzo was.

We hebben samen de collectebussen geleegd en ze waren heel trots dat ze tweehonderd euro opgehaald hadden. En terecht, ze hebben het hartstikke goed gedaan. Zij hebben het met hart en ziel gedaan voor twee onbekende mensen in Turkije, terwijl verder niemand een poot uitstak en hooguit een lading commentaar over ons uitstortte. Nee, geef ons dan Charles en Wil maar. Twee mensen met een gouden hart. En daar gaat het toch uiteindelijk om!