Ten aanval!

Heel boos en licht overdonderd stonden we bij de camper. Waarom hebben wij in hemelsnaam een boete? We staan in een straat waar nog tig auto’s voor en achter ons staan en verder heeft niemand een boete?

We liepen naar het begin van de straat waar toch echt een bord ‘einde betaald parkeren stond’. Trouwens, er stonden helemaal nergens betaalautomaten. Ik liep de rij geparkeerde auto’s nog eens langs en zag wel heel veel wagens met een soort parkeerschijfsticker staan. Zouden we dat hier nodig hebben? Maar dan zouden we toch een blauwe streep of een een of ander bord mogen verwachten? Voor de zekerheid flansten we zelf een briefje in elkaar. Laat hen maar bewijzen, dat dat briefje er net NIET lag.

Van te voren hebben we gevraagd of we hier mochten staan en de mensen zeiden volmondig ja. En na het vinden van dat misselijke stukje naaipapier hebben we het nogmaals aan verschillende mensen gevraagd en weer antwoorden ze allemaal bevestigend. Ja, we mogen hier staan en ja het is vrij parkeren.

Tja, wat zullen we doen? We kunnen er een vliegtuigje van vouwen en weggooien, maar dat gaat in deze snelle tijd vol internationale verbindingen niet meer werken, vrezen we. Zometeen staat die boete al aan ons kenteken gekoppeld, je weet maar nooit, en krijgen we straks nog gezeik bij de grens. Bah, wat een waardeloos einde van een geweldige ochtend.

We besloten naar het politiebureau te rijden om verhaal te halen. Lang leve de tomtom en zo arriveerden we een klein halfuurtje later voor een leegstaand pand. De politie bleek opgedoekt. Ah, er zijn er vast meer die hier niet betalen. Via een tip van een naburige schilder besloten we daarna naar een soort parkeerservicebureau te gaan. Wéér dwars door een andere uithoek van Kopenhagen heen. Maar gelukkig nog ruim voor 17.00 uur gevonden. Gerard liep met foto’s als ondersteunend bewijsmateriaal naar binnen en ik probeerde wanhopig weer op mijn roze wolk te klimmen, wat niet echt lukte. Ik was boos. Echt heel boos.

Na heel lang wachten en niet afkoelen kwam Gerard eindelijk weer terug. Ik was al bang dat ze hem als onderpand gegijzeld hadden. Hij vertelde dat het inderdaad vrij parkeren was en ook de parkeerkaart bleek niet nodig te zijn. “Maar wat was het dan?” Het bleek om een vage regel te gaan, dat in een straat met een middenstreep, je drie meter vanaf je voertuig tot die streep vrij moest houden …. Tjonge, jonge, wie heeft er ooit van zo’n stom wetje gehoord? Zie je ons al met een meetlint over de weg kruipen om te checken of we misschien 10 cm te veel naar het midden staan? Daar zakt je broek toch van af?

Gerard heeft dan ook medegedeeld, dat wij dit niet gaan betalen en meteen bezwaar aangetekend. Wat een gedoe en dan ook nog allemaal in het Engels. De vrouw achter het loket zei, dat je als toerist wel op de hoogte van de regels hoort te zijn. Nou tuthola, zet ze dan lekker bij het binnenkomen van het land neer.

Nadat Gerard me dit idiote verhaal verteld had, schoot hem te binnen dat het ook niet in het ANWB-landeninformatieboekje stond. Dus ging hij weer terug. Met het boek. “Oh, oh, tja,” dit vond het vrouwtje toch wat vervelender worden. Ze heeft het halve boek gekopieerd (waar ze geen hout aan heeft omdat het Nederlands is) en Gerard heeft nog een aanvulling op zijn bezwaarschrift gekrabbeld. Daarna waren we er helemaal klaar mee. Dit gezeik had 3 uur gekost, maar betalen doen we niet. Vandaag niet en nooit niet. Dat geld kunnen we prima zelf opmaken, daar hebben we geen Deense mierenneukers voor nodig. Op naar Zweden!