Op zoek naar Wallander

Hoewel het schitterend weer was – iedereen zat al uren op zijn klapstoel naar de omringende buren te gluren – vertoonden wij ons pas om 13.00 uur aan de buitenwereld. We waren doodmoe en daar helpt slapen op zo’n hard rotbed de eerste nachten ook al niet al te best tegen. Dan heb je nieuwe kussens en bekleding en dan is het slechter dan ooit. Maar goed, dat gaat hopelijk wel weer wennen.

We begrijpen trouwens niet dat iedereen hutje mutje zo dicht mogelijk aan zee gaat staan. Het uitzicht is leuk, maar ’s nachts slaap je toch, maar die stank….echt heel goor. Een emmer rotte oesters is er niets bij. Laat ons maar lekker ver weg staan. Onbegrijpelijk, dat er nog mensen in gingen zwemmen ook. Gezellig stinkfabriekje op de achtergrond erbij. Ja, sport is hier echt gezond. Wij gaan wel wandelen.

Maar niet meer hier. Wij verplaatsen ons huis naar het centrum van Ystad, waar we behalve een zak Zweedse Kronen en een wegenatlas ook nog wat sporen van Wallander hopen te vinden. Wij hebben het afgelopen jaar een hoop krimi’s gezien, met hem in de hoofdrol. Ze spelen zich voornamelijk in Ystad af.

Wel balen trouwens dat ze hier ook al geen euro’s hebben. We hebben geen idee van de wisselkoers. Eerst maar eens bij de bank wat informeren. De receptioniste dacht dat 10 SK overeenkwamen met een euro. Nou, laten we het hopen, want dan gaan de meeste prijzen nog enigszins. De wegenatlas was zo vreselijk schreeuwerig uitgevoerd, dat we daarna de rest van de middag maar met zonnebril verder zijn gegaan. Hoe kun je het zó beroerd verzinnen.

Ze hadden wel ontzettend leuke ansichtkaarten. Het was een behoorlijke collectie, waarop twee oude vrouwtjes, die het kind nog overduidelijk in zich bewaard hadden, het leven enthousiast vierden. Deze humoristische kaarten vonden wij zó hoopgevend, dat we er maar meteen een heleboel van gekocht hebben. Als je toch oud moet worden, laat het dan op die manier zijn!

Ystad was een gezellig plekje met behoorlijk wat winkels. Maar wat wij het allerleukst vonden waren toch de gekleurde, lage huisjes waar overal stokrozen uitbundig voor stonden te bloeien. Die wil ik volgend jaar ook overal om het huis hebben. Wat een heerlijk romantische plaatjes leveren deze op!

Behalve op de ansichtkaarten en boeken hebben wij helemaal niets van Wallander herkend. Nou ja, misschien die vage fabrieksgebouwen bij de haven. We hadden gedacht zijn huis ergens langs de kust nog wel te kunnen vinden, maar dat staan volgens mij stiekem ergens anders. We geven onze speurtocht maar op. Ieder zijn vak.

Omdat die hobbelige keien voor mij nogal lastig liepen en de parkeertijd zo goed als om was, ging Gerard vast in ganzenpas vooruit. Giraffenstap is voor hem trouwens passender. Nou, dat was maar goed ook, want de parkeerwachter liep al heerlijk in de zon langs de auto’s te paraderen.

We stonden bij de haven en het was erg leuk om daar nog wat rond te lopen. We keken onze ogen hier uit. Wat een ontzettend grote boten! Dat hadden we in zo’n relatief klein stadje eigenlijk niet verwacht. Ik wilde op een gegeven moment zo’n grote veerboot eens goed op de foto zetten. Helaas lag er een groot, modern gebouw half voor. Net toen ik af wilde drukken, kwam dat gebouw echter in beweging. Tot mijn stomme verbazing bleek dit óók een ferry te zijn. Allemensen, dat was helemaal een gigantisch drijvend wonder.

Binnen korte tijd waren de meeste grote boten ineens weg. Voor ons ook het teken om in te stappen. Op naar het stenen schip uit de Vikingstijd!