67. Supergaaf in driedubbel kwadraat!

Vanaf een uur of 23.00 uur werd het donker en dwaalden onze blikken veelvuldig naar buiten. “Zie jij al wat?” “Nee, ik ga zo wel even buiten kijken.” Niets. Dan nog maar een spelletje. Maar om 00.00 uur zag Gerard een streepje wit licht. Het was zeer miniem en Gerard twijfelde enorm of dit het noorderlicht was. Hij pakte voor de zekerheid de camera en nam een foto. En jawel, het werd weer ‘groen’ licht. Snel gingen we naar buiten. Zou het meer worden?

Nou, reken maar. In razend tempo nam de intensiteit van het licht en ook het aantal plekken waarop je iets zag toe. We wisten niet waar we kijken moesten! Het nadeel van foto’s bij nacht maken is dat je niet ziet wat er op komt en dat een foto maken ook zomaar tussen de 30 seconden en 4 minuten kan duren. Elke keer is het vol spanning wachten om te kunnen zien wat er op staat. Intussen veranderde de hemel en de lichten wel steeds van intensiteit en vorm. Je schijnt twee vormen te hebben van noorderlicht. De eerste is het statische, dan heb je één vorm en zo blijft het en de tweede is de dynamische. Het woord zegt het eigenlijk al; dan verandert de boel steeds. Laaiend enthousiast stonden we te fotograferen en uit ons dak te gaan. Het werd steeds mooier. Zo ontzettend gaaf! De kans dat je iets van het licht kunt zien is eind augustus. En de Lofoten schijnt qua breedtegraad en ligging (en gebrek aan drukke steden en verlichting) een fantastische plek te zijn om dit te kunnen zien. Wat een geluk, dat we het precies in de week dat we er zijn, konden zien en dan nog zo mooi. We hebben zat lelijkere foto’s en ansichtkaarten gezien. Ineens was het weer twee uur later, maar we hadden de meest spectaculaire avond van de vakantie gehad. Het was echt super gaaf in driedubbel kwadraat!!!