4. Lucca

Net als de vorige dagen was het ook vandaag weer smoorheet. Niet normaal! En het slapen was weer bagger, maar ook dat is helaas geen nieuws. Ondanks de intense moeheid en het niet echt in vorm zijn, ja dit is een behoorlijk understatement, gingen wij toch het stadje Lucca bezoeken en tevens onze nieuwe cabrio inwijden. Omdat het lopen haast niet gaat, hebben we nu een nieuwe rolstoel, die in hoogte verstelbaar is, zodat Gerard niet met een bochel en/of hernia thuiskomt.

Aanvankelijk dachten we dat Lucca een heel klein stadje was, met drie straten en een markt, waar ik trouwens meteen mijn eerste winterjurk kocht bij 35 graden. Maar in het boekje stonden foto’s van kerken, torens en musea, die wij helemaal niet zagen. Dat werd dus spoorzoekertje doen. Dat was hier echter geen straf. De meeste stadjes in Italië zijn echt leuk, sfeervol, authentiek en dus erg prettig om door te lopen. Zo ook hier in Lucca. Je struikelde er zowat over het grote aantal gelateria’s en barretjes, maar ineens stonden we dan op het plein voor de dom. Wauw, die zag er mooi uit! Nu zouden we een heel intellectueel stukje over de bouwstijl kunnen typen en dat de façade uit drie lagen Pisaans-Romaanse zuilen bestaat boven een portorico met Romaans beeldhouwwerk enz. enz. Maar dat doen we niet. We zetten er wel een fotootje bij. Niet alleen de opvallende buitenkant was indrukwekkend, ook het interieur vonden we erg mooi. En lekker koel!

We hebben ook de Torre Guinigi bekeken, die bij een 14e eeuws paleis zou moeten horen. Jemig, dat lees ik pas, als we de stad al lang en breed uit zijn.......Wel gloeiende, hebben we dat hele paleis toch gemist! Het uitzicht vanaf de toren schijnt heel mooi te zijn, maar Gerard wilde me niet eens naar boven duwen. Beetje jammer. Nu weet ik dat dus niet.

Ik wilde onderweg eigenlijk wel eens zo’n echt Italiaans ijsje proberen, maar manlief probeert me dat altijd heel verstandig uit mijn hoofd te praten. “Lieve schat (dan moet je sowieso oppassen), je wordt in het buitenland hartstikke snel ziek want het is op basis van water gemaakt en daar kunnen wij helemaal niet tegen.” Tja, dat is wel zo. Maar nu had ik toch een verdraaid goed antwoord. “Liefje, maar ik houd al dagen niets binnen, dus nu is de perfecte gelegenheid om het uit te proberen, ik voel me toch al beroerd! Ik ga er een halen!" En wat denk je? Neemt hij er ook een! Mannen...... Ik zeg maar niets. Iemand moet toch de wijste zijn. Ik heb heel beschaafd één keurig bolletje genomen en het was goddelijk lekker. Ik heb beloofd drie dagen te wachten, maar ik denk dat er dan wel weer zo’n ijsje komt.

Even later stonden we voor de San Michele in Foro. Ook alweer een hele mooie kerk. Qua voorkant had hij wel iets weg van de dom, maar deze was nóg hoger en hier stonden zelfs nog beelden op. Toen we even een stoepje op moesten, wat met de cabrio niet ging, werd ik meteen door een wildvreemde man direct en heel galant de rolstoel uit geholpen? Hé, ik kan wel wat lopen! Maar goed, het was aardig bedoeld en morgen doe ik een langer jurkje aan. Smiley. De kerk was op het voormalige forum van de Romeinen gebouwd, maar dat zag je nergens aan.

Deze kerk was volgens Gerard van binnen heel saai en dus reden we door naar het tot nu toe onvindbare beroemde ovalen plein van Lucca, dat op de resten van het voormalige amfitheater van de Romeinen was gebouwd. Hier en daar maar weer eens wat vragen. Even later stonden we er dan. Het was inderdaad ovaal en ook heel gezellig. Dat wisten de uitbaters c.q. oplichters daar ook heel goed, want de prijzen gingen acuut keer 2 of 3. Je zag al dubbel voordat je überhaupt iets gedronken had! En dan was het ook nog het niveau nat glas in plaats van iets fatsoenlijks!Wij houden het nog wel even bij onze flesjes water. Oei, wat keurig van ons. Smile!

De musea hebben we links laten liggen, waarna we rechtsaf richting camper gingen, die net achter de volledig intact gebleven verdedigingsmuren met poorten van de stad stond. Het wordt de hoogste tijd om naar Pisa te gaan. Tot later!