14. Trani bij daglicht

En dan lig je net in bed, komt er een auto naast je staan en gaan mensen ‘gezellig’ om 00.30 uur een peukie roken, met die muziek kei- en keihard aan. Je leert hier echt vloeken. En nu kunnen we niet eens meer weg, door dat bocht van 40%!. En achter de muur staat een groep mensen zo heftig te discussiëren dat je vreest dat de wereld vergaat. Leuk land, lekker eten, charmante stadjes, mooie natuur, maar dat asociale gedoe overal. GATVER! Nee, aan de Italiaanse temperamentvolle levenswijze moeten we nog erg wennen.

Natuurlijk werden wij ook vanmorgen weer niet normaal wakker, maar ja, wie had dat ook verwacht. Ik denk, dat als we een prijsvraag hadden uitgeschreven, niemand het geraden had. We zullen het jullie dan ook niet moeilijk maken en gewoon vertellen. Er stonden twee bejaarden mannen in zwembroek op het strandje voor ons keihard opera te zingen??!! Dat wil je echt ’s morgens niet meemaken. En ze gingen wel twee uur door en later gingen ze er ook nog gitaar bij spelen. Ik had zwaar de neiging om hen er een flinke mep mee de zee in te geven, maar ja, netjes opgevoed hè. Wie verzint er nu zoiets?????

Maar goed. Het hielp fantastisch om in recordtempo te eten en de camper uit te komen. Het was trouwens ineens na dagen nattigheid ook weer 35 graden! Gerard sjorde de cabrio van de camper, ik blies mijn poot op, hobbelde de trap naar de mooie basiliek boven ons op, waarna ik eindelijk weer in mijn voertuig mocht.

Op de trappen van de basiliek zat een accordeonist. Zijn repertoire was niet heel groot, maar wat hij speelde, deed hij vol overgave en dat klonk goed. De kerk was erg mooi en bestond ook hier uit een onder- en een bovenkerk. Reuzehandig als je slecht in trappenlopen bent, maar Allah. Oh nee, dat is voor de moskee. Ik vond vooral de benedenkerk erg mooi met zijn vele zuilengalerijen en zijn sfeervolle verlichting. Maar toen er ineens een horde blatende toeristen binnenkwam, was de sfeer toch wel een stuk minder. Jammer, dat ze altijd zo hard praten.

Nadat we de basiliek met het uitzicht op de haven en de zee goed bekeken hadden, gingen we op de bonnefooi de vele straten en steegjes van Trani door. De huizen zijn oud en overwegend crèmekleurig en hard aan een verfje toe. De vele smeedijzeren balkonnetjes en bloemen, hier en daar wat fleurig wasgoed, een paar palmbomen of ineens een gekleurd huis, maakten het echt geen straf om hier lekker rond te slenteren. Gerard was zijn hoedje vergeten en kreeg op een gegeven moment hoofdpijn van de felle zon. Heel attent maakte ik van mijn pareo (roze met bloemen) een tulband voor hem. Het hielp goed, maar ik mocht geen foto maken. Beetje jammer.

Veel winkels zagen we niet, alleen maar een stuk of 8 groenteboeren die alleen maar galia- en reusachtige watermeloenen hadden. We hebben niet eens een ansichtkaart kunnen kopen. Dat is toch wel heel ernstig.

Terug bij de haven hebben we bij een restant van een ziekenhuis van de tempeliers een goedgevuld broodje gegeten. Al snel kwam er een alleenreizende vrouw naar ons toe. Of ze a.j.b. haar glas eventjes bij ons op tafel mocht zetten. “Natuurlijk, kom er zelf ook maar bij.” Dat hoefde niet, maar ze zat meteen. Maar, van haar zou je geen last hebben. Zij bleek met een reisgezelschap op pad te zijn, maar vond het helemaal niet leuk dat die mensen steeds anderhalf uur uitgebreid ergens gingen eten. Nou, 5 kwartier later zat ze nog steeds tegen ons te kletsen. Ik zeg niets..... Maar ach, dat was best gezellig.

Ook de uitbater van het eettentje kwam bij ons staan en vroeg wat ik met mijn voet had. Ik vertelde het een en ander. Hij vond het vreselijk. Zeker toen hij hoorde dat ik levenslang had. “Und jetzt?” “Jetzt habe ich ein cabrio, ich trinke den ganzen Tag und er fährt immer!” Ze keken me eerst stomverbaasd aan, maar lagen later in een deuk. Al met al een leuke lunch.

Daarna ging het richting camper want we wilden nog naar Bari vanmiddag. Bij de camper werden we echter aangesproken door een vriendelijke Belg, die zojuist met zijn camper gearriveerd was. Hij vroeg of het hier veilig en rustig was. Tja, ligt eraan hoeveel herrie je kunt verdragen en of je van mislukte opera houdt. Hij vroeg naar onze plannen. “Amai, Bari, dan moet ge uw kettingske maar af doen, want die wordt daar zo van uwen hals gerukt net als uwen armband. U kunt er ook beter niet gaan slapen en als ge in de buurt van de haven bent, moet ge deuren en ramen goed gesloten houden!” Wel gatver, hier heb ik helemaal geen zin in. Na een kort overleg met mijn eigen chefke besloten we meteen de binnenlanden in te gaan. We rijden eerst wel naar het kasteel van del Monte, wat heel bijzonder schijnt te zijn.

Van afstand ziet het er nog niet spectaculair uit, maar dat zien we morgen wel. Nu staan we op een gigagrote parkeerplaats met weinig mensen. Het is niet warm meer, we staan in het gras en een stukje verder staan nog 4 campers zij aan zij. Helaas hebben zij met zijn vieren drie grote honden en er loopt ook nog zo’n kwijlend monster van de parkeerplaats rond. Ik vrees voor Roemeense taferelen. Daar hadden we op een avond zo veel last van hysterisch blaffende honden met Duracelbatterijen om de camper dat ik er met lege whiskyflessen achteraan gerend ben. Gelukkig voor die beesten, kan ik nu niet meer rennen. Bovendien liggen hier nergens lege flessen. Dan maar optie 2; in Zweden zijn we tot de ontdekking gekomen dat ik prima lasso kan werpen, misschien moet ik zo’n ding eens aanschaffen? Lijkt me wel geinig. Als we dan weer herrie hebben, zet Gerard me gewoon in mijn cabrio buiten met een lasso en haal ik die monsters een voor een binnen, betaalt de eigenaar een vette borg en krijgt hij ze pas terug na de belofte op een fluisterstille nacht. En de uitvoering ervan natuurlijk.

Ik vind het eigenlijk fijner, als mensen toch per se een huisdier willen meenemen op vakantie, dat ze dan iets met vissen doen of zo. Die zijn lekker rustig en hoeven zij bovendien niet uit te laten. Maar ja, hoe waaks is een guppy?