26. Ostuni, de witte stad

Ik had gehoopt dat het heel ver rijden was, zodat ik een uurtje kon slapen. Maar helaas. Een half uurtje later waren we er al. Omdat ik echter nauwelijks nog kon zitten, ben ik toch nog maar een poosje plat gegaan. Iets te veel gedaan, doodmoe en het pootje protesteert erg de laatste dagen en het aantal blauwe plekken neemt ook flink toe. Tijd voor vakantie!!!

Ook hier was het een hele klim naar het oude centrum, toen we dat eindelijk gevonden hadden. Dankzij een paar Medelanders werden we nog geattendeerd op een plekje, vanwaar je de witte stad goed zou moeten zien. Deze stad ligt op een heuvel en zeker het oude centrum heeft bij mooi weer een prachtig uitzicht op zee. Maar dát woord, komt nog niet echt in ons dagboek voor. Beetje jammer.

Volgens de reisgids moeten de inwoners van Ostuni ieder jaar hun woning witten. Nou, dat was aanvankelijk niet te merken. We zagen meer beige, crème en steen dan wit. De camper stond in een straat met prachtige, grote huizen met enorme deuren en dito balkons en luiken in een mooie kleur al dan niet met wat beeldhouwwerk erbij. Wauw, echt mooi! In het oude centrum was alles echter dan toch wit. Maar ja, eer dat wij eens boven waren. Tjonge, jonge, wat steil en wat waren die marmeren straatjes glad. Hier wil je echt niet in de regen lopen! Gelukkig was de bui overgetrokken en hadden wij best aardig weer.

Op de steile weg naar boven wemelde het van de fleurige winkeltjes, die met hun kleurrijke artikelen de toeristen als bijen naar hun bloemen moesten trekken. Ik vind het er altijd wel gezellig uitzien en bovendien heb je hier ten minste kans om ansichtkaarten te scoren. Wij proberen van elke plek waar we geweest zijn een kaart te kopen en die hangen we dan op in de camper, tevens rondreizend museum. Tja, tijdens mijn eerste twee vakanties zonder vader en moeder had ik gedoe met het fototoestel en dus helemaal niets qua herinnering en nu koop ik, ondanks dat we al mijlenver in het digitale tijdperk zitten, nog steeds ansichtkaarten.

Ook zagen we nog een café waar op iedere tafel een stapel boeken lag! Zo, zo, die zijn echt van plan om hun cliënten lang te houden! Of iemand een dergelijk boek gaat pakken, laat staan lezen, weet ik niet, maar het zag er best leuk uit.

Helemaal bovenop de heuvel stond een mooie kerk, die niet eens wit was. Hij had bonuspunten kunnen scoren, want deze kerk had maar liefst twee prachtige rozetramen, ware het niet dat er geen glas in zat. Dat was wel jammer. Verder zag de façade er mooi uit. Op het pleintje voor de kerk was het een drukte van jewelste. Er was zojuist een buslading toeristen aangekomen, die allemaal voor de kerk stonden te beppen, te bellen en ijsjes te eten, waardoor je amper een fatsoenlijke foto kon maken. Maar dat is later helemaal goed gekomen. Tegenover de kerk was er ook nog een grote poort – ook al niet wit- die twee kanten van het pleintje met elkaar verbond. Leuk!

Ik wilde graag de kerk en de boog op een foto hebben, maar dat werd monnikenwerk en op de grond zitten. Maar dat kwam wel goed uit, kon ik mooi even bijkomen. De straatjes eromheen waren allemaal wit en ook erg fotogeniek. Veel bloemen, hier en daar wat aparte deuren, veel mooie poorten en grote bogen. En een foute winkel met veel te leuke jurken. Op de heenweg ben ik nog braaf doorgelopen. “Schat, wil je hem niet passen?” “Echt niet, mij te duur.” Maar op de terugweg werd het wel wat moeilijker. Weet je wat, ik pas hem gewoon, die Italiaanse maten zijn toch hartstikke klein! Ai, deze dus niet. Hij paste perfect en was veel te leuk. Ik zeg maar niets.

De kerk bovenop de heuvel was trouwens ook van binnen erg mooi, net als die andere die we op de terugweg passeerden. Wat een prachtige glas-in-loodramen en wat een mooie plafondschilderingen. Heel zacht, heel warm en heel erg indrukwekkend! Tjonge, wat hebben we al veel mooie stadjes en prachtige kerken gezien deze reis! Deze kerken hadden van afstand wel iets oosters, qua dak. Maar van binnen was daar niets meer van te merken.

Een heerlijk broodje scoren lukte niet meer, alles was uitverkocht en wat er nog lag mochten ze wel aan het spreekwoordelijke hondje geven. Aan het einde van doodlopende steegjes had je vaak een bar met hippe zitzakken waar geen hond op wilde zitten, en uitzicht op zee hadden we niet omdat het geen helder weer was. Ons heb je hier dan ook niet teruggevonden.

Nee, wij stonden wel een kwartier bij een poortje te klooien omdat daar net een paar zonnestralen onderdoor kwamen, die een heel mooi effect gaven. Een soort gekleurde ster in je foto. Gaaf! En verder hebben we nog wat rondgeslenterd c.q. me rond laten rijden en genoten van de spierwitte steegjes. Eerst vonden we het hier niet zo heel denderend, maar toen we echt boven in het oude centrum waren wel. Ik was eigenlijk een beetje bang voor Zuid-Italië, maar tot nu toe is het alleen maar erg leuk! Volgens mij is ieder stadje hier gewoon leuk!!!

Maar hoe leuk het ook is, ik begin uitgeput te raken en we kunnen de stadjes al niet meer voor de geest halen als we in de camper zitten en na een uur of wat weten we hooguit nog de eerste paar letters. Ai, licht ernstig. Het wordt tijd voor wat natuur. Hopelijk is het morgen aardig weer en kunnen we eindelijk eens langs zee gaan rijden. En nog liever wil ik eens kijken of mijn bikini waterdicht is! We gaan het toch niet meemaken, dat die dingen ongebruikt weer mee terug naar huis gaan?

Vanavond gaan we vroeg slapen, we hebben nog wel wat uurtjes in te halen. We zijn weer teruggereden naar de plek van vannacht, want in het gebied waar we naartoe wilden gaan, was niets. Nou, dan rijden we dat stukje van vandaag wel dubbel. Laat ons alsjeblieft minstens één nachtje heel lang en heel rustig slapen. Klaas, kom maar door met die zakken zand. Ik ben er helemaal klaar voor!