37. Zwemmen en genieten van nieuw landschap

Ook vandaag liep het Duitse wekkertje weer irritant vroeg buiten. Snel mijn watjes in, ik wil nog even slapen. Wonder boven wonder ging dat best goed! Omdat ze voor vandaag onweer voorspeld hadden en het vanmorgen nog mooi weer was, besloten we meteen maar een duik te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Spaghetti's, boeken, kleed en reservebikini mee en hup. Dit keer was het druk op het strand. Behalve wij waren er nog wel twee mensen! Helaas hadden ze drie honden bij zich, die los liepen en ook steeds enthousiast de zee inrenden, waardoor ik nu niet echt heel relaxt lag. Zometeen springt er eentje net bovenop je. Je weet maar nooit en wij hebben altijd idiote dingen…..

In tegenstelling tot gisteren waren er vandaag niet echt golven, wat wel lekkerder dreef. Gerard hield het dan ook wel een paar minuten langer vol. Ik denk dat ik hem maar een voorverwarmd surfpak voor zijn verjaardag geef. Kan ie ook eens lekker lang in zee blijven. We waren precies op het goede moment gegaan, want ik lag nog maar amper naast manlief of het stralende blauw maakte plaats voor heel wat somberder grijs. Snel naar de camper dan maar.

Daar begint het luxueuze haar wassen m.b.v. een glas en een waterketel. Het is wat behelpen, maar dat boeit ons niets. En wat dacht je van je benen ontharen met een bekertje water en een zaklamp? Schiet ook heel fijn op, maar is ook weer gelukt. Even dat zout van onze lichamen wassen, jemig, we plakten echt heel erg! en daarna waren we toch weer citroentjesfris. En weet je, zelfs dan mis ik niet eens mijn ‘heilige’ bad!

De buren hadden net als gisteren weer bezoek van de patser op zijn grote motor, die notabene in hetzelfde rijtje staat. De bierblikjes gingen er in rap tempo doorheen, evenals de stoere verhalen. Wel werden we een beetje aangestaard. Jemig, nog nooit een wezen in een jurk gezien? Je kunt niet altijd in een bikini lopen, hè? Het werd pas echt leuk, toen ik de camper moest starten en van de blokken af moest rijden. Toen zaten ze zowat overdwars op hun stoel. Gerard zag het ook. “Ach schat, die lui maken hier echt niets mee, zal ik dan maar wegrijden?” Niet te geloven, komen die stoere mannen uit de middeleeuwen en hebben ze nog nooit een vrouw in een camper zien rijden? Hun monden zakten open van verbazing, ze vielen nog net van hun stoel en wij hebben ze vriendelijk uitgezwaaid, waarna ik wegscheurde. Kunnen ze morgen eindelijk weer eens wat anders dan steeds die ‘zehn Hunden’ vertellen.

Dat we na 200 meter alweer wisselden, weten ze niet. Maar pech. We moesten wat sanitaire klusjes doen en daarna was het einde zee en welkom binnenland. We gingen op weg naar Craco, een stadje wat door aardverzakkingen en aardbevingen helemaal verlaten is. Het is nu een spookstadje op een berg en de weg ernaartoe schijnt mooi te zijn. Nou, dat was ook zo. We hadden behoorlijk afwisselend landschap. Hier en daar wat olijfgaarden, afgewisseld met een veldje licht verrotte galiameloenen. Ook zagen we vandaag eindelijk eens een citroenengaard of hoe dat ook moge heten. Tja, het favoriete drankje van de Italianen is Limoncello; citroenlikeur. Dan mag je toch verwachten, dat die dingen hier ergens groeien. Hoge, gele, grasachtige gewassen langs de kant, kale heuvels die soms wel wat van een woestijn weg hadden, en dan ineens weer een prachtige donkergroene boom. Het smalle weggetje slingerde zich met vele bochten langzaam naar het hoog gelegen Craco en wij genoten van het desolate landschap. En ineens, wauw! Tof! Stop! Gaaf! Foto!!!! Jawel, toen zagen we Craco op een flinke heuvel liggen en wat was het mooi en fotogeniek. Geweldig!

Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit stadje regelmatig als decor voor films dient. Er zijn hier een James Bondfilm opgenomen, The Passion of Christ en nog tig Italiaanse films. Het was van afstand gaaf om te zien, maar ook vreemd. Een stadje waar geen enkele ruit meer in een gebouw zit. Alleen gapende ogen van vensters en poorten en gaten in muren. Nou, en toen we er na een tijdje strak langs reden, wisten we helemaal niet wat we zagen. Het was net of er nog maar kortgeleden een aardbeving gebeurd was. Maar een kapotgemaakte stad in oorlogstijd zou er misschien ook wel zo uit kunnen zien. Het was fascinerend en heftig tegelijk. Er wilde destijds geen mens meer wonen en alle inwoners wonen nu zeven kilometer verderop. Nu zie je er alleen nog een ezel en een kudde geiten. En soms een toerist met een gids. Dat moet ook wel, want het is niet veilig om overal te lopen. En morgen hopen wij hier zelf rond te struinen. We zijn benieuwd. Heel erg benieuwd!!!

Oh ja, toen we in Craco waren, moesten we eigenlijk nog boodschappen doen, maar we hadden onderweg niets gezien. De gids vertelde, dat we 7 km terug moesten. Wij die berg weer af. Zucht. Het nieuwe Craco in, waar alleen maar lelijke, armoedige flats stonden. Maar een supermarkt? Nee, die zagen we niet. Gerard besloot het iemand te vragen. Zij gebaarde ongeveer in welke hoek het moest zijn. Wij snapten er niets van. Hier staan alleen woonhuizen? En wat denk je? Moesten we op de hoek gewoon naar binnen via de achterdeur? Dat raadt toch geen hond? Maar tot onze verbazing stonden we toch echt in een kruidenierswinkeltje! Grappig.