40. Paestum

Nadat wij het maffialint met sfeerverlichting braaf voor hadden laten ging, daalden ook wij de berg af. Iets langzamer, dat wel. We zagen de kabel hangen en ook de landingsplek voor de mensen die het ravijn over wilden. Net als gisteren was er niemand te zien. Wel stond er een kruis met bloemen er vlakbij. Tja, waarom verbaast ons dat nu niet.

Het eerste stukje van het landschap was nog mooi, we kregen zelfs nog een prachtige regenboog cadeau maar daarna werd het saai snelweg rijden en ben ik weer plat gegaan. Ik was verrot en had het niet breed. Rond kwart voor vier maakte Gerard me wakker en de tranen rolden over mijn wangen. “Wat is er Maantje?” “Tja, nachtmerrie 180 of zo?” Maar goed, we waren in Paestum wist manlief te vertellen en stonden zelfs al voor een van de tempels. “Zo, dat is een flinke jongen!” We moesten nog een soort opschieten, want volgens ons boekje zou de boel al om 17.30 uur gaan sluiten en bovendien trok de lucht ook weer dicht tot een vrij onheilspellend kleurtje.

Wij hadden dubbel mazzel. Het park bleek tot 19.30 uur geopend te zijn en wij mochten gratis naar binnen, omdat ze hier pro cabriorijders zijn. Dat is toch mooi! Het pad was echter meer om een acute hernia van te krijgen. Jemig, ik overweeg veiligheidsgordels aan te schaffen! Leuk hoor, die grote, scheve steven!

Paestum is een van de steden van Magna Graecia, waar de 2500 jaar oude tempels de tand des tijds erg goed doorstaan hebben. Volgens de reisgids zou je hier ook poorten, torens en stukken van de vestingsmuren hebben moeten zien, maar waar ze die verstopt hebben, moeten we toch eens aan Joost vragen. Waarschijnlijk ver achter de laatste tempels. Heb zelfs in de verte geen toren, niets gezien? Ook stond er in ons boekje dat er prachtige fresco’s waren. Alweer een vraag voor Joost. Of dit boekje klopt voor geen meter, of wij hebben met spoed hele andere brillen nodig. Maar verder was het mooi. Wij hebben de drie tempels gezien, veel restanten van huisjes, een paar beschadigde mozaïekvloeren, stukken van amfitheaters, een stuk van een arena, een badhuis zonder bad, wat ik toch wel heel sadistisch vind, een aantal grote fora – lees vergaderpleinen voor oude kereltjes, die de hele dag van alles bespreken, oh, en ik lees net, dat een van de tempels een basiliek was. Maar, dat zou je niet zeggen. Wij vonden het gaaf, dat de tempels nog zo goed overeind stonden. Oké, het dak was eraf, maar misschien was Peter Koelewijn hier ook al eens geweest, maar alle zuilen stonden nog stevig overeind. De friezen waren overgebracht naar het nabijgelegen archeologisch museum.

Paestum was in de 7e eeuw voor Christus gesticht als Griekse kolonie en had in die tijd maar liefst 10.000 inwoners! Aanvankelijk was het een zeer welvarende stad, maar het stilstaande water in de buurt ging voor ellende zorgen. Ze kwam in de greep van Malaria en raakte helemaal in verval. Een aanval van de Saracenen in de 9e eeuw en één van de Normandiërs in de 11e eeuw maakten een definitief einde aan de stad. Mensen vertrokken massaal en bouwden een stuk verderop een nieuwe stad. Bij toeval werd Paestum in de 18e eeuw herontdekt en in 1907 begon met de stad weer uit de graven.

Nadat wij het terrein doorgeploegd hadden, gingen we zelfs nog naar het museum! Hier zagen we de friezen, die er op de tempels niet meer zaten. Ze schijnen heel bijzonder te zijn, want deze 34 fabelachtige metopen van de thesauros (heb ik ook niet van mezelf) schijn je echt gezien te moeten hebben omdat het de belangrijkste beeldengroep van Groot-Griekenland is. De metopen zijn de grote vierkante platen waarmee de friezen boven de pilaren versierd zijn. Ze werden gemaakt in de 6e eeuw voor Christus en stellen taferelen voor uit verschillende Griekse mythologische verhalen. Helaas stonden die er nu net weer niet bij. Beetje jammer. De rest van het museum lag vol met beeldjes, kannen, wapenuitrusting, sieraden die in graven gevonden zijn en vooral ook heel veel stenen of marmeren graftombes. Het bijzondere hieraan was, dat deze aan alle kanten helemaal versierd waren. De bekendste is die met de man, die van een hoge rots het water induikt. Het kan een liefhebber van zwemmen zijn geweest, maar het kan ook symbolisch bedoeld zijn. De mens die vanuit het heden het hiernamaals induikt. Het was best heel indrukwekkend.

Toen we het museum uitliepen, bleek het ineens alweer stikdonker te zijn. De grapjassen. Dit blijft ons verbazen. Volgend jaar gaan we echt weer naar Noorwegen, daar is het tenminste altijd licht! Gerard rolde me nog even snel het park in, waar we nog een paar nachtopnames van de tempel en de basiliek maakten. Daarna was het voor ons ook de hoogste tijd om te gaan. Hopelijk vinden we niet al te ver weg een plekje. Liefst rustig.

Ineens staan we trouwens aan de westkust van Italië en gisterenochtend werden we nog wakker aan de oostkust? De tijd gaat nu echt snel, het eind van de vakantie is in zicht en dat vinden we jammer. Want hoewel we prachtige dingen zien, komen we niet echt vaak in de echte relaxte vakantiestemming. Jammer. Misschien toch de wijnconsumptie wat opvoeren. Wat zou het fijn zijn als we nog tig weken hadden…. Dan gingen we de neus nog verkennen en Sicilië in. Tja, die maffia heb ik nu toch wel gezien en bovendien heb ik mijn waterpistool bij me. Smiley.