9. De Vrsic-pas

We deden van alles, alleen die bergpas schoot voor geen meter op. Maar toen ik eindelijk citroentjesfris het heerlijke privézwembad uit was, gingen we dan toch echt de Vrsic-pas rijden. Dwars door de Julische Alpen en later ook langs het bergriviertje de Soca.

De Alpen zien er woest en ruig uit. Heel hoog, heel kaal en onderaan meestal wel wat bomen. De weg was smal en steil en slingerde zich in rap tempo omhoog. Jemig, één keer schakelde Gerard gewoon naar zijn twee en dat trok de camper niet. We moesten ons een stuk achteruit laten zakken naar een stukje weg wat iets minder steil was. Toen ging het gelukkig wel.

We genoten van de vele mooie uitzichten, hier en daar wat nieuwe bloemetjes en hoopten maar, dat de camper deze steile pas zou trekken. En ineens moesten we stoppen. Wegwerkzaamheden. Er stond een grote vrachtwagen en voor ons was een kraan bezig, die niet echt haast leek te hebben. Jemig, moeten wij straks door die zandbak gaan rijden van 40 cm hoog? Nou, dat gaat hem denk ik niet worden! Gelukkig voor ons kwam er na een tijdje een man op een wals aan, die de boel flink vast reed en daarna mochten wij het als eerste gaan proberen. Gelukkig typ ik dit stukje niet vanuit de zandbak en ging het goed.

Een poosje later passeerden we een Russisch, fraai, houten kapelletje wat er bijzonder sfeervol bij lag in het bos met de leuke, natuurstenen trappen er naar toe! Wij hebben er een snelle blik op geworpen en gingen daarna weer dapper door. We hebben nog heel wat haarspeldbochten te kraken en we blijven maar stijgen!

We zijn nog een tweede keer teruggezakt, maar uiteindelijk zwoegden we dan over het hoogtepunt van de pas heen op 1611 meter boven zeeniveau. Daar kwamen we nog een schaap tegen, die klaaglijk stond te blaten. Gelukkig voor haar, blèrde de halve kudde uit de bergen terug. Maar moet je niet denken dat dat beest vrolijk de wei in huppelde naar haar vriendinnetjes. Nee, madam liep krijsend een biertentje in. Overduidelijk lam geweest.

Wij genoten even van het uitzicht en gingen al snel weer door. We hebben nog geen idee waar we vannacht in hemelsnaam kunnen overnachten en willen echt niet in het donker verder. Het tweede gedeelte van de ruige rit gaat nou net langs dat woest aantrekkelijke riviertje en dat willen wij graag bij daglicht zien!

De afdaling ging erg rap. Jemig, kilometers lang een hellingspercentage van 14%! Veel stoppen was er niet bij, veel parkeerplaatsen waren er trouwens ook niet en de fraaie bergen gingen steeds verscholen achter reusachtig grote naaldbomen, waardoor ik niet echt veel kon fotograferen. Maar ach, ‘k heb er toch al heel wat. Niet al te veel later kwamen we langs een vrij aardige parkeerplaats en er stond GEEN bord met verboden voor campers tussen 22.00 – 5.00 uur. Aanvankelijk waren we er voorbij gereden. We dachten dat er in het dorp Trenta ook wel iets zou zijn. Niet dus. Er was een alpinetuin zonder parkeerplaats en er stonden drie huisjes om een kerkje heen. Heel romantisch, maar parkeren? Nee, dat kon je nergens. Ik denk dat men hier nog paard rijdt of zo. Gelukkig konden we er wel keren en zijn we terug naar de parkeerplaats van zonet gereden, waar ik nu het fort bewaak. Gerard is weer terug naar het dorp om te informeren of we hier mogen staan en of het veilig is.

Hij kwam net terug en had niemand gezien. Er stonden wel raampjes open, maar de hele bevolking (6 man?) was pleite. Tja, dan gokken we het er maar op. Het is in ieder geval heerlijk rustig, maar stiekem hoop ik, dat er nog een camper bij komt. Wel graag een rustige!

Zo en nu gaan we eerst eten. Ze hebben hier knoflooksoep in pakjes en we gaan straks de eerste testen. Oh en Geertje, gisteren had je trouwens fantastisch gekookt. Het vlees was heerlijk en de pastasaus ook! Hadden we maar meer van die ‘verse’ zakjes meegenomen uit Duitsland!