32. Even pauze

Nou, dat jambo is hem niet meer geworden; ik was keiverrot en ben gaan liggen. Het kaarsje was meer dan uit. En vanmorgen was het nog niet veel beter. Ik had nog steeds hoofdpijn, maar hoefde vannacht gelukkig niet meer over te geven. Ik kreeg ontbijt op bed en Gerard heeft me lekker ingesmeerd.

Hoewel we gisterenavond toch al besloten hadden om vandaag een rustdag te houden, had ik het niet zó letterlijk bedoeld. Wij wilden gewoon vroeg gaan varen en de rest van de dag lekker spelletjes doen. Het werd allemaal iets later. Pas tegen 14.30 uur kon ik twee ogen tegelijk open houden en bleef ik redelijk overeind. Omdat het een zwem- en vaarmiddag zou worden besloot ik mijn bikini maar vast aan te doen. Toen ik dat mooie witte kanten jurkje kocht, zei de verkoopster, dat dat prima over een bikini kon voor op de boulevard of in het stadje. Die witte vond ik zonde, maar ik had zelf nog een crème en die kon ik vandaag dus mooi inwijden! Fijn dat ik nu ook weet, wanneer je zoiets aan kunt trekken!

We liepen over de gezellige boulevard naar het tentje waar ze boottochtjes aanboden. Gelukkig voor ons ging er nog één om 16.20 uur en die hebben we dan ook gereserveerd. Dan gaan we nu eerst nog even zwemmen Ook vandaag was het weer behoorlijk druk op het strand. Het water is tamelijk fris, maar dat is wel lekker. Nadat we om beurten even gepoedeld hadden, was het alweer tijd om naar de boot te lopen. Sterker nog, we moesten racen!

Iedereen was er al en zat strak om de glasbodem heen. Onze rolstoel werd aangepakt en zou naar een kantoortje gebracht worden en wij schoven door naar het achterste stuk van de boot waar het én rustiger was én je in de zon zat en je ook nog goed kon fotograferen. Mooi mazzel dus!

De boot scheurde vol gas richting Sveti Stefan. Tot mijn teleurstelling was het water vanaf de boot helemaal niet zo azuurblauw. Jammer. Ook onderweg was het uitzicht niet heel schokkend. De boot voer nogal hard en klapperde soms over de golven en dan was er ook nog zo’n vreselijk verwend kind aan boord wat steeds zat te krijsen als het haar zin niet kreeg. Gelukkig maakte de motor nogal veel herrie! Maar ja. Het was leuk om Sveti Stefan nog eens te zien, hoewel het vanaf de parkeerplaats op de weg veel mooier leek door het diepblauwe water, wat je nu niet zag. We zagen het eilandje met het miniatuurkerkje voor de kust van Petrovac nu van dichtbij, konden een paar aardige tegenlichtopnames maken en nadat we op twee plaatsen mensen opgepikt en afgezet hadden, zat de tocht van 100 minuten er weer op. Het was leuk om even gevaren te hebben. Bij terugkomst in het pittoreske haventje stond mijn cabrio al naast de aanlegpaal en bood de kapitein mij een helpende hand om van boord te komen. Wat galant en wat een service! We bleven nog een beetje rondhangen en genoten van de sfeer. Daarna slenterden we langzaam over de gezellige boulevard terug met zijn mooie huizen en vele bloemen en palmen.

De havermout was al uren verleden tijd en wij hadden wel zin om weer zo’n schaal superlekkere goulash te gaan halen. Het was nog niet al te druk, de temperatuur was nog lekker omdat er geen wind was en zo zaten we even later prachtig eersterangs aan zee met ons favoriete eten en een heerlijk glaasje wijn. Uitzicht op het strand en de haven en een blauwachtige zonsondergang (door de vele wolken). We genoten van deze plek en hebben er dan ook uren gezeten. De leuke ober en de vriendelijke eigenaresse vonden het erg leuk, dat we hen nog even gedag kwamen zeggen. Het wordt echt weer de hoogste tijd om door te reizen, want we raken al licht ingeburgerd hier! Onderweg nog een heel zwaar en heel mooi, chic, lang, wollen vest gepast. Heerlijk warm, maar het stond niet echt. Ach, dat scheelt weer een hoop kastruimte en geld. Smile. We waren om 22.30 uur pas terug bij de camper. Die jambomarathon gaat het hem niet meer worden vandaag. Dat wordt waarschijnlijk tweede kerstdag.