35. Bizar fenomeen

Ook vannacht en vanmorgen weer wat onweer en regen, maar lang niet zo heftig als de vorige nacht. Toen we wakker werden was de lucht loodgrijs en hingen de wolken bijzonder laag. Toch liepen er best veel mensen naar het strand. Het was erg druk op de parkeerplaats met een stel schreeuwende Serviërs die twee uur lang bezig waren een klein jacht van de trailer af op een stel poten te krijgen. De een had zijn handen in zijn zij, de tweede op zijn rug, de derde stond aan zijn broek te hijsen, de vierde stond te schreeuwen, de vijfde was continu aan het bellen en nummer zes had als fitnessworkout: twee tellen in de auto, twee tellen uit de auto, twee tellen in en weer twee tellen uit. Je begrijpt dat dit een fantastisch op elkaar ingespeeld team was maar of die boot ooit op de poten gaat komen? Ik help het ze hopen.

Nog snel even mijn haar wassen, want we hebben hier tenminste water! Kwam Geer er vandaag achter dat er naast het kraantje ook een automaat staat waar je warme chocomel kon halen!!!! Nou, daar was ik gisterenavond na het zwemmen best wel aan toe! Maar goed, we hebben hier vier nachten gestaan en nu gaan we echt weg!

Om 11.30 uur reden we weg en we waren het smalle straatje langs de sportterreinen nog niet af of het regende al. Ai, beetje jammer. En de zee leek wel zwart in plaats van ’s zomers turkoois! Bij de grote supermarkt die we afgelopen woensdag tegenkwamen weer het een en ander ingeslagen. We hebben vooral veel water bij de wijn gedaan. Smile. Gisteren in Petrovac zag ik een fles wijn in een winkeltje. De ‘Tsa za jug’. EN wat denk je? Ik herkende hem. “Geer, die dronken we altijd in Macedonië!” En jawel hoor; made in Makadonski! Vanavond maar eens proberen of we hem nog steeds zo lekker vinden!

Onderweg naar Ulcinj werd het steeds armer. Het gribusgehalte steeg met de kilometer. Uiteraard weer zwaar niet verlichte zwarte tunnels, maar vandaag ook viaducten die er niet echt heel strak uitzagen. Oud, vermoeid en zwaar afgebladderd. Ook stonden er best wat lifters die naar Albanië wilden. En dan al die zooi langs de weg. Matrassen, wasmachines, koelkasten, stoelen, krakkemikkige bankstellen, het gewone vuil en zelfs nog caravans die half doorgezakt en verrot waren.

Een kilometer of twintig voor Ulcinj reden we een parkeerplaats op om een foto van een baai en een stad te nemen. De lucht trok in rap tempo dicht. Ik schoot snel een paar plaatjes en ineens wist ik niet wat ik zag. Het leek alsof er een fontein in zee stond te spuiten. Ik zoomde nog eens flink in, maar het was toch echt zo. Even later werd de waterstraal minder en kwam er rook bij. Even schoot de gedachte door me heen of er misschien een schip in brand stond, maar dat was het ook niet. En na enkele minuten steeg een zwarte rooksliert richting de hemel op. Echt heel bizar. De mensen om ons heen wisten het ook niet. Behalve één Rus dan. Die noemde een Russische term. Maar die hebben we niet kunnen onthouden. Het leek volgens ons het meest op een vulkaan of een geiser in actie. Heel bijzonder!