45. Betoverend Koruc

Hoewel we in Zabljak best hadden kunnen overnachten en nog rustig ook, besloten we om toch nog verder te gaan. Zo laat was het nog niet en we willen nog zo veel zien hier! We genoten van het plattelandsleven, uiteraard met hoog gribusgehalte, en zagen ook bijzonder veel bijenkasten en honderden granaatappelbomen.

Bij een tankstation werden we aangesproken door twee Duitse lifters. Zij wilden best graag mee met ons en waren licht opdringerig. Gelukkig gingen wij niet naar Albanië en ook niet naar de hoofdstad Podgorica. En als we wel gingen, gingen we toch niet! Jemig, iedereen wil vandaag iets van ons. Ben er wel een beetje klaar mee.

We bleken al bijna in Podgorica te zitten, bleek enkele minuten later! We kwamen er zelfs nog in een file te staan! Dat hadden we in dit land niet verwacht. Ook in en rondom deze plaats was het één grote gribus en vele zwaar aftandse flats. Wij gaan fijn deze hoofdstad heel erg links laten liggen. Hij schijnt niet mooi te zijn en ik heb ergens gelezen dat er een paar duizend zigeuners wonen! Mij niet gezien.

Wij gaan naar Karuc. Een tip van die leuke Duitsers, waar we gisteren bij de Albanese grens mee in gesprek raakten. De weg erheen was drie keer niets. Zo vreselijke smal. Ik vind het echt niet prettig meer, maar Gerard vind het nog steeds wel kunnen. Zijn ogen zijn waarschijnlijk groter dan de mijne. De eerste afslag konden we al niet nemen omdat het een megasteile helling was en we dan nooit meer boven waren gekomen. We konden nog net remmen en achteruit terug op de doorgaande weg komen! Pffff. De tweede afslag was dus ook niets maar na een tijd zwoegen en bidden dat we geen tegenliggers zouden hebben – gebed is gelukkig verhoord- kwamen we dan in Karuc aan. Op de helling naar beneden hadden we ineens een fantastisch uitzicht op een van de vele uitlopers van het Skadarmeer, die zich als een zilverkleurig lint tussen de bergen door een weg zocht naar het moerassige gedeelte aan onze voeten. Wat een weidsheid, wat veel water. En dan dat moeras en die waterplanten nog! Zó gaaf! Alleen maar natuur en nergens een weg of huis ertussen.

Het dorpje bleek een spookstadje te zijn geworden waar nog maar drie huisjes bewoond schijnen te zijn en 4 huizen en/of appartementjes aan toeristen verhuurd worden. Het leek wel of je regelrecht de middeleeuwen inliep. Wat een oude huisjes! De tijd lijkt hier stil te staan en dan dat adembenemende panorama op de achtergrond van zilverkleurig water, veel groen en bergen!

Met veel moeite staan we hier nu geparkeerd en kunnen er ook blijven overnachten. Aanvankelijk leek het me niets. We passen niet eens helemaal op de parkeerplaats en bovendien hoor ik geluiden uit de stinkende containers tegenover ons. Welke dieren hebben daar kermis en wil ik dat weten? Even later zaten we in het enige restaurantje van het gehucht met een perfect uitzicht over de adembenemende omgeving, waar nog net geen elfjes over het water dansten! Wat een fantastische plek! Proost! Ik hoop dat het morgen droog is, want het is hier meer dan prachtig! En ik kan trouwens gerust gaan slapen, want de container bleek vol poezen te zitten. Nou, dat valt dan weer mee.