49. Lekker varen

49 Lekker varen 12 sep. 17 Rijeka Crnojevica

Ratel, ratel, ratel, weer tien foto’s. Dertig meter rijden, stukje lopen, knie insmeren en nog meer foto’s. Batterijen verwisselen, nog een keertje mijn knie insmeren, toet toet (we staan licht in de weg) en weer een stukje verder. Ondanks dat we tempo nul hadden en de schildpadden ons massaal in zouden halen als die hier ook in een camper zouden rijden, bereikten we aan het begin van de middag het dorpje Rijeka Crnojevica, wat volgens een site op internet het mooiste dorp van Montenegro zou moeten zijn.

In welke eeuw die persoon daar geweest is, weten we niet. Wel dat er weinig van klopt. Het gehucht bestaat uit zwaar vervallen huizen waarvan de ramen soms met houten planken dichtgetimmerd zijn en de verf er al jaren niet te betalen en of te krijgen is. De schotels hangen zwaar verroest tussen de troosteloze draden en waslijnen. Bijna alle winkels zijn gesloten zijn en staan er sowieso in deplorabele toestand bij. Het plein is zwaar aftands en ziet er niet uit met zijn nogal vervallen trappetje waarvan de tegels ooit wit waren. Maar dat is zo te zien al heel lang geleden. Langs de boulevard waar je struikelt over de schots en scheef liggende tegels is een betonnen bar gemaakt, waarop een eenzaam flesje bier staat. Erachter stroomt de rivier waarin ook vele aftandse bootjes al dan niet half onder water liggen en half vergane nog net drijvende terrassen.

Aan het stukje boulevard vlak bij de mooie, ouden, stenen brug met een aantal poorten, lagen wat restaurantjes die er gezellig uitzagen. Net voor de brug kon je een boot regelen om een bepaalde route te gaan varen. De lucht, die in Karuc behoorlijk aan het dichttrekken was, was gelukkig niet nog verder dichtgetrokken. Volgens mij kunnen we wel gaan varen. Ik had er ontzettend veel zin in. Ik had niet de illusie dat je prachtige uitzichten zou hebben, maar het leek me gewoon gaaf om in dat prachtige gebied gevaren te hebben.

Gerard ging informeren naar boten, tijden en prijzen en ik zat op een steen te wachten. Ik voelde helemaal niet lekker, ik was warm, had flink hoofdpijn, misselijk, duizelig, mijn rechterknie bleek tot mijn verbazing ook ontzettend warm en mijn linkeroog is al dagen flink ontstoken en zit behoorlijk dicht. En dan dat pootje nog. Ik voel me net een invalide piraat. Maar dat gaat mij er niet van weerhouden om hier fijn te gaan varen. Gelukkig had Gerard snel wat water en paracetamollen uit de camper gehaald. Hopelijk werken ze snel.

En dan denk je dat je veilig op een steen zit en er niets kan gebeuren….. Tja, bij mij weet je het echter nooit, zo ook vandaag niet. Komt er tot mijn grote schrik en verbijstering een slang achter die steen vandaan! Jemig! Gelukkig was ie niet al te groot en kon Gerard hem even later niet eens meer vinden. Goh, echt jammer….

De boot bleek snel geregeld. De man, die de informatie gaf, sprak prima Engels, was erg vriendelijk bleek onze kapitein van onze privé-salonboot te zijn. Een lange, slanke boot met een stuk zeildoek erboven tegen de zon of de regen. Zowel de boot als de omgeving deed ons erg aan Thailand denken, waar we ook eens met een smalle, houten longtailboot door een mooi gebied voeren. En vandaag dus ook weer. Bergen, zilverachtig water eromheen en veel groen. Het was heel apart.

Vanuit de boot hadden het zonder de bergen echter ook de Nieuwkoopse Plassen kunnen zijn. Er stond een stevige bries en we wisten niet hoe snel we onze vesten uit de rugzak moesten halen. Dit mooie gebied is een walhalla voor vissen, vogels en herten volgens de gids, die buiten het Montenegrijnse zomerseizoen op een cruiseschip in de Cariben werkt. Hij vertelde, dat het water vandaag zo snel stroomde, omdat het vannacht zo ontzettend geplensd had. Hij was wel vier keer naar zijn boot gegaan om te hozen!

Wij zagen vooral veel sierlijke witte reigers en af een toe zijn statige, grijze broer. Een grappig bruingestreept vogeltje, dat we niet bij naam kennen, een adelaar boven ons en op bijna elke paal die de vaargeul en de diepte van het water aangaf, zat zowat wel een aalscholver. Hier schijnen de vissers nogal een hekel aan te hebben. Ze zijn zo snel en zo slim, kunnen duiken en snorkelen als de beste en vreten te veel vis. Ze hebben het hier prima naar hun zin.

Nou, wij ook! De boot voer weer eens veel te snel waardoor foto’s maken redelijk hopeloos was. Maar het was wel mooi. Aan het begin had de schipper ons een bijzondere bloem aangewezen en wel een witte waterlelie! Nou, die vinden wij inderdaad wel heel mooi, maar die zien we in Nederland ook zat! Het was leuk, dat de schipper het moeras in voer en er eentje voor mij ging plukken. Jemig, wat een lange steel heeft die plant!

Vanuit de boot was het inderdaad onvergelijkbaar met het fenomenale uitzicht vanaf de weg, maar we vonden het toch heel leuk om alles vanaf het water te bekijken. Net na een heel miezerig buitje kwamen we op het grote Skadarmeer uit, waar je de kale, grauwe bergen voor je zag liggen. Dit was meteen ook het verste punt van de route. Nadat de schipper nog een koppel waterkipjes opgeschrikt had voor een ‘nice picture’(die inderdaad heel leuk was), begonnen we aan de terugtocht. De zon begon te schijnen, de wind nam af, de boot ging niet meer zo hard omdat ie nu stroomopwaarts moest en ik zat heerlijk in de zon op de punt van de boot te genieten. Wat een rust en wat een schoonheid!

De negentig minuten vlogen voorbij en voor we het wisten voeren we alweer onder de Stari Most door. Ze bleken zelfs twee van die oude bruggen te hebben! Genietend en met de waterlelie als een kunstzinnige shawl om mijn hals gedrapeerd liepen we weer terug naar de camper. Het was een fijne dag, maar ik was dood- en doodmoe.

We besloten terug naar Karuc te gaan. We baalden dat we geen mooie foto’s hadden, te donker, regen, onweer, bewolkt, geen tijd, dus dan konden we die mooi over maken. Van zo’n mooie plek moeten we toch wel minstens één redelijke foto hebben. En bovendien hadden we er heerlijk geslapen.

Op de terugweg konden we het niet laten om steeds weer even te stoppen. Wat is het hier toch mooi! We hebben veel te veel foto’s, maar ja. Het deed ons hier een beetje aan de schepping denken. En dan vooral aan het stukje dat God het water en het land schiep. Er was licht, er was water, er was land en morgen zou God vast verder gaan met de bloemen. Zoiets.

En nu staan we dus weer op hetzelfde plekje van vannacht. Wie had dat bedacht? Wij niet. De foto’s zijn ook nu weer niet gelukt, want ik had mijn diafragma niet goed staan, maar morgenochtend hebben we nog één kans. Volgens de vooruitzichten is het eindelijk klaar met dat onweer wat al vijf dagen duurt en ook de heftige regenbuien schijnen voorlopig weer tot het verleden te horen. Voor de komende dagen is er gelukkig weer zon voorspeld. Mooi! En morgen doen we die foto’s nog één keer over en dan gaan we dit prachtige gebied weer verlaten.

Ik had totaal geen fut meer om uit eten te gaan en Gerard had ook niet zo’n zin. Terwijl ik de stukjes schreef, heeft Gerard zelf wat in elkaar gefröbeld. We hebben lekker relaxt in ons mobiele triclinium gegeten met de mooie waterlelie als tafeldecoratie. Zo, en nu is het tijd voor een wijntje. Hopelijk is het romantische houten optrekje met vier houten tafeltjes, wat banken, een dak waar visnetten aan hangen, wat vage planten in bakken op de betonnen rand en een fantastisch uitzicht op de omgeving eventjes open. Dva crno vino, molim! Jawel, vanavond hebben we een paar woorden Montenegrijns geleerd. Op ons en op nog heel veel gelukkige jaren samen!