85. Ljubljana
Door: Maan
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
28 September 2017 | Slovenië, Ljubljana
Wij reden nog op een oude kaart, die we ergens in Bosnië gekregen hadden. Hier stond geen snelweg op. Op de doorrijdkaart van de ANWB stond ook niets, maar tot onze verrassing bleken we ineens toch nog een stuk snelweg te krijgen, waardoor we rond 20.15 uur in het centrum van Ljubljana stonden. Yes!
We vonden een invalidenplek, maar het was nogal een gedoe om in het donker tussen twee paaltjes en twee verkeersborden in te komen. Ik moest er dus uit om te coachen. En toen gebeurde er zo iets raars! Ik was druk bezig met aanwijzingen geven, toen ik ineens iemand hard aan mijn broek voelde trekken! Boos en geschrokken draaide ik me om. “Wat mag dit dan wel betekenen? Een dronken vent, een irritante zigeuner, een spelend kind?” Maar niets van dit al. Ik keek nog eens beter. “Een hond dan misschien?” Maar er was helemaal niets en niemand. De hele straat was hartstikke leeg!” Licht verbijsterd stapte ik de camper weer in en vertelde het verhaal aan Gerard. “Jemig, wat moeten we hier nu mee?” Tja, ik heb wel vaker van dit soort gekke dingen meegemaakt en dan was het altijd een waarschuwing voor iets engs zoals in Turkije, toen die vent in de camper kwam en ook met het ongeluk in Spanje. Wat moeten we hier nu weer mee? Ik had niet het idee dat we de stad niet in mochten, dus besloten we na enige twijfel toch te gaan. We hadden alles super goed beveiligd en ik had de pepperspray ook maar in mijn tas gestopt. Beter mee verlegen, dan om!
Toen we door de stad reden, had ik al heel wat mensen gezien. Wat zien ze er vreemd uit! Lange broeken, winterjassen en zelfs af en toe een muts! Help! Kunnen we nog terug?! Van schrik ging Gerard meteen zijn lange broek aantrekken, voordat we het centrum in liepen. Hij was vast bang voor diepvriesverschijnselen.
De stad zag er mooi uit. Grote boulevards met dito winkels waaronder veel bekende kledingzaken zoals Zara, Mango en H&M. Er waren zelfs een boekhandel en souvenirwinkel open, waar we nog een ansichtkaart voor ons rijdend vakantiemuseum konden scoren! En een klein stukje verder stond een pand met een grote, gele ‘M’! Daar werd Geertje heel blij van! Hij was na al dat kilometervreten wel toe aan een stevige burger! En zo zaten we even later aan een tafeltje aan een big-menu, wat we helemaal niet op konden. Hoe moeten we in hemelsnaam een sloot cola van dik een halve liter op zien te krijgen? Terwijl Gerard nog een berg patat naar binnen werkte (ik had de mijne er fijn bij gelegd), bekeek ik het Sloveense reisgidsje. Natuurlijk is zowat alles om deze tijd dicht, maar wij hoopten, dat het niet al te ver lopen was naar het plein en de daarachter gelegen drie bruggen waar Ljubljana beroemd om zou zijn.
Nou, dat viel niets tegen, want dat plein bleek al heel dichtbij te liggen. Aan dit ronde plein, waarvan de vorm met lichtjes nog eens extra benadrukt werd, liggen allemaal prachtige, hoge en sierlijke gebouwen. Ook lag er een maquette van de stad die kunstig in brons gemaakt was. Er stond een nogal groot beeld waarvoor iemand in Oostenrijkse lederhosen suffe walsjes zat te spelen in een veel te traag tempo. Gaap.
Negen jaar geleden waren we ook in Ljubljana. Dit was op de terugweg van onze maandenlange Turkijereis. Het was toen half december, het was steenkoud en de stad was prachtig verlicht en had een flinke kerstmarkt aan het water, waar wij toen nog aan de heerlijke glühwein gingen.
Ik herinner me, dat we ergens liepen waar het vrij donker was. In de luwte van een portiek van een dure winkel stond een arme, dik geklede accordeonist, die zijn prachtige muziek ten gehore bracht. Zijn noten dwarrelden romantisch tussen de zacht zwevende sneeuwvlokken op de mensen neer, waarbij ze een gevoel van vrede en romantiek in hun harten achter lieten. En wat verderop kwamen de tonen van zangeres met een prachtige stem je tegemoet. Haar licht weemoedige muziek vonden we zo mooi, dat we meteen op zoek gingen naar mensen, die wisten wie zij was om op de valreep een cd van haar te kunnen kopen, die we nog steeds veel draaien. Maar nu hadden we dus twee gitaristen en een zwaar oubollige accordeonist die zonder enige passie zijn suffe, slaapverwekkende walsjes speelde.
Achter hem lag de beroemde ‘Triple Bridge’. Drie bruggen pal naast elkaar waarvan de buitenste twee licht uitwaaierden. Witte bruggen met mooie bogen over het vast prachtig blauwe water. De witte, marmeren zuilen aan de zijkanten zagen er mooi uit en het geheel was best heel fotogeniek. Zeker het plekje waar je dan het grote, roze, prachtige gebouw erachter zag.
Na deze bijzondere brug kwamen we op de uitgestorven viskraam, waar goed in de lak zittende kraampjes met een fris wit-blauw zeil op de volgende dag stonden te wachten. Erachter een zachtgele kathedraal met twee torens en een prachtige, grote bronzen deur waarin vele taferelen waren afgebeeld. Eraanvast zaten twee enorme bogen. Jammer (maar best logisch) dat deze kathedraal dicht was. We vonden het ontzettend leuk om in deze mooie, indrukwekkende stad te lopen en zagen steeds meer brede straten, boulevards en pleinen waar het heerlijk slenteren was.
Op een gegeven moment waren we toch wel uitgeslenterd en wilden we wat gaan drinken. Há, daar is een terras met verwarmer, die nemen we, want ik heb het best wel koud! Helaas bleek het een restaurant te zijn, waar je niet iets mocht drinken. We zijn nog op de krukken van een ander terras gaan zitten, maar daar hadden we helaas geen leuk uitzicht omdat er een hoge muur voor het water stond. En na 10 minuten kregen we het donkerblauwe vermoeden dat de bediening hier in slaap gevallen was. We gaan weer verder. Dan maar dat terras wat groot en vol was met die boenke-boenkemuziek. Het zag er door de vele planten gezellig uit en er was nog een tafel aan de rand vrij. Ik voelde me niet zo denderend en besloot de wijn links te laten liggen. Gelukkig hadden ze zelfs een vrij uitgebreide theekaart. Die chocoladevariant leek me wel wat. Maar toen ik een slokje van Gerards heerlijk ruikende merlot geproefd had, besloot ik ook maar een glas te bestellen. In combinatie met de warme thee met suiker en een vleugje melk, voelde ik me al snel beter. We hadden het naar ons zin en waren weer helemaal in de vakantiestemming. En omdat het toch al veel te laat was, besloten we nog maar een glas te nemen. Maar jemig, steeds kregen we er een groot glas water bij. De vriendelijke ober, die ons helemaal leuk vond omdat wij een paar woordjes ‘Balkans’ spraken, vertelde dat het ontzettend zuiver water was, nog beter dan spa blauw en dat we het prima konden drinken zonder bang te zijn ziek te worden. Ja, ja, een glas is leuk maar bij het tweede glas wijn, kwam hij met een grote, glazen vaas vol water aanzetten! Je kunt het ook overdrijven. Hij zette de vaas op ons toch al niet al te grote tafeltje en ik kon de woorden ‘nice, but you forgot the flowers’ nog net voor me houden. Jemig, zie ik eruit als een verdroogd guppy of zo? Nou, verdroogd was ik niet, maar ik had het wel steenkoud gekregen. Moest er bijna van overgeven. Gelukkig had Gerard het niet zo koud en mocht ik zijn leren jas aan. Heerlijk!
Een leuk steegje, hier en daar wat kunst en Gerard die een andere weg terug naar het plein wist. Niet dus. We zagen steeds meer van de stad, wat alleen niet helemaal de bedoeling was. Ik wilde nog een leuk stukje over de romantische, sierlijke stad met zijn compacte centrum schrijven, maar na drie uur hadden we de camper nog niet gevonden. Beetje jammer, Ernie! Maar genoten hebben we. Wat een enorme straten en waar je ook keek, overal prachtige, hoge, schone, goed onderhouden gebouwen. Boulevards, pleinen en hoog boven het centrum de prachtig verlichte witte burcht van Ljubljana. De stad heeft zeker wel wat weg van Praag en Wenen, maar is veel minder groot en heeft de charme van een dorp. Precies goed voor ons dus.
Ineens hoorden we gezang. Huh, wat kan dat nu zijn om 00.00 uur ’s nachts? We liepen langs de rand van een park waar een ijzeren muziektent stond, waar een hele club mensen onder de enthousiaste leiding van een dirigent stond te zingen. Het klonk prachtig! Wel apart, zo midden in de nacht!
Pas om 00.15 uur waren we weer bij de camper. Licht laat, maar we hadden geen spijt. Het was zeker de moeite waard. We hoopten in Ljubljana nog een rustige parkeerplaats te vinden, maar dat werd geen succes. Verboden voor campers of verboden voor campers tussen 19.00 uur en 8.00 uur. Ai, dat waren we vergeten. Slovenië is echt niet campervriendelijk. Zelfs op kleine parkeerplaatsjes hangen soms vlaggenlijnen en echt niet omdat er iemand jarig is. Uiteindelijk rolden we om 1.55 uur totaal versleten de parkeerplaats van het veel noordelijker gelegen Bled op, waar het bijna uitgestorven was. Wij hebben geen washandje of tandenborstel meer gezien, hebben met de allerlaatste restjes energie en wilskracht het bed opgemaakt om er onder een stapel dekens knock-out te gaan. Welterusten!
We vonden een invalidenplek, maar het was nogal een gedoe om in het donker tussen twee paaltjes en twee verkeersborden in te komen. Ik moest er dus uit om te coachen. En toen gebeurde er zo iets raars! Ik was druk bezig met aanwijzingen geven, toen ik ineens iemand hard aan mijn broek voelde trekken! Boos en geschrokken draaide ik me om. “Wat mag dit dan wel betekenen? Een dronken vent, een irritante zigeuner, een spelend kind?” Maar niets van dit al. Ik keek nog eens beter. “Een hond dan misschien?” Maar er was helemaal niets en niemand. De hele straat was hartstikke leeg!” Licht verbijsterd stapte ik de camper weer in en vertelde het verhaal aan Gerard. “Jemig, wat moeten we hier nu mee?” Tja, ik heb wel vaker van dit soort gekke dingen meegemaakt en dan was het altijd een waarschuwing voor iets engs zoals in Turkije, toen die vent in de camper kwam en ook met het ongeluk in Spanje. Wat moeten we hier nu weer mee? Ik had niet het idee dat we de stad niet in mochten, dus besloten we na enige twijfel toch te gaan. We hadden alles super goed beveiligd en ik had de pepperspray ook maar in mijn tas gestopt. Beter mee verlegen, dan om!
Toen we door de stad reden, had ik al heel wat mensen gezien. Wat zien ze er vreemd uit! Lange broeken, winterjassen en zelfs af en toe een muts! Help! Kunnen we nog terug?! Van schrik ging Gerard meteen zijn lange broek aantrekken, voordat we het centrum in liepen. Hij was vast bang voor diepvriesverschijnselen.
De stad zag er mooi uit. Grote boulevards met dito winkels waaronder veel bekende kledingzaken zoals Zara, Mango en H&M. Er waren zelfs een boekhandel en souvenirwinkel open, waar we nog een ansichtkaart voor ons rijdend vakantiemuseum konden scoren! En een klein stukje verder stond een pand met een grote, gele ‘M’! Daar werd Geertje heel blij van! Hij was na al dat kilometervreten wel toe aan een stevige burger! En zo zaten we even later aan een tafeltje aan een big-menu, wat we helemaal niet op konden. Hoe moeten we in hemelsnaam een sloot cola van dik een halve liter op zien te krijgen? Terwijl Gerard nog een berg patat naar binnen werkte (ik had de mijne er fijn bij gelegd), bekeek ik het Sloveense reisgidsje. Natuurlijk is zowat alles om deze tijd dicht, maar wij hoopten, dat het niet al te ver lopen was naar het plein en de daarachter gelegen drie bruggen waar Ljubljana beroemd om zou zijn.
Nou, dat viel niets tegen, want dat plein bleek al heel dichtbij te liggen. Aan dit ronde plein, waarvan de vorm met lichtjes nog eens extra benadrukt werd, liggen allemaal prachtige, hoge en sierlijke gebouwen. Ook lag er een maquette van de stad die kunstig in brons gemaakt was. Er stond een nogal groot beeld waarvoor iemand in Oostenrijkse lederhosen suffe walsjes zat te spelen in een veel te traag tempo. Gaap.
Negen jaar geleden waren we ook in Ljubljana. Dit was op de terugweg van onze maandenlange Turkijereis. Het was toen half december, het was steenkoud en de stad was prachtig verlicht en had een flinke kerstmarkt aan het water, waar wij toen nog aan de heerlijke glühwein gingen.
Ik herinner me, dat we ergens liepen waar het vrij donker was. In de luwte van een portiek van een dure winkel stond een arme, dik geklede accordeonist, die zijn prachtige muziek ten gehore bracht. Zijn noten dwarrelden romantisch tussen de zacht zwevende sneeuwvlokken op de mensen neer, waarbij ze een gevoel van vrede en romantiek in hun harten achter lieten. En wat verderop kwamen de tonen van zangeres met een prachtige stem je tegemoet. Haar licht weemoedige muziek vonden we zo mooi, dat we meteen op zoek gingen naar mensen, die wisten wie zij was om op de valreep een cd van haar te kunnen kopen, die we nog steeds veel draaien. Maar nu hadden we dus twee gitaristen en een zwaar oubollige accordeonist die zonder enige passie zijn suffe, slaapverwekkende walsjes speelde.
Achter hem lag de beroemde ‘Triple Bridge’. Drie bruggen pal naast elkaar waarvan de buitenste twee licht uitwaaierden. Witte bruggen met mooie bogen over het vast prachtig blauwe water. De witte, marmeren zuilen aan de zijkanten zagen er mooi uit en het geheel was best heel fotogeniek. Zeker het plekje waar je dan het grote, roze, prachtige gebouw erachter zag.
Na deze bijzondere brug kwamen we op de uitgestorven viskraam, waar goed in de lak zittende kraampjes met een fris wit-blauw zeil op de volgende dag stonden te wachten. Erachter een zachtgele kathedraal met twee torens en een prachtige, grote bronzen deur waarin vele taferelen waren afgebeeld. Eraanvast zaten twee enorme bogen. Jammer (maar best logisch) dat deze kathedraal dicht was. We vonden het ontzettend leuk om in deze mooie, indrukwekkende stad te lopen en zagen steeds meer brede straten, boulevards en pleinen waar het heerlijk slenteren was.
Op een gegeven moment waren we toch wel uitgeslenterd en wilden we wat gaan drinken. Há, daar is een terras met verwarmer, die nemen we, want ik heb het best wel koud! Helaas bleek het een restaurant te zijn, waar je niet iets mocht drinken. We zijn nog op de krukken van een ander terras gaan zitten, maar daar hadden we helaas geen leuk uitzicht omdat er een hoge muur voor het water stond. En na 10 minuten kregen we het donkerblauwe vermoeden dat de bediening hier in slaap gevallen was. We gaan weer verder. Dan maar dat terras wat groot en vol was met die boenke-boenkemuziek. Het zag er door de vele planten gezellig uit en er was nog een tafel aan de rand vrij. Ik voelde me niet zo denderend en besloot de wijn links te laten liggen. Gelukkig hadden ze zelfs een vrij uitgebreide theekaart. Die chocoladevariant leek me wel wat. Maar toen ik een slokje van Gerards heerlijk ruikende merlot geproefd had, besloot ik ook maar een glas te bestellen. In combinatie met de warme thee met suiker en een vleugje melk, voelde ik me al snel beter. We hadden het naar ons zin en waren weer helemaal in de vakantiestemming. En omdat het toch al veel te laat was, besloten we nog maar een glas te nemen. Maar jemig, steeds kregen we er een groot glas water bij. De vriendelijke ober, die ons helemaal leuk vond omdat wij een paar woordjes ‘Balkans’ spraken, vertelde dat het ontzettend zuiver water was, nog beter dan spa blauw en dat we het prima konden drinken zonder bang te zijn ziek te worden. Ja, ja, een glas is leuk maar bij het tweede glas wijn, kwam hij met een grote, glazen vaas vol water aanzetten! Je kunt het ook overdrijven. Hij zette de vaas op ons toch al niet al te grote tafeltje en ik kon de woorden ‘nice, but you forgot the flowers’ nog net voor me houden. Jemig, zie ik eruit als een verdroogd guppy of zo? Nou, verdroogd was ik niet, maar ik had het wel steenkoud gekregen. Moest er bijna van overgeven. Gelukkig had Gerard het niet zo koud en mocht ik zijn leren jas aan. Heerlijk!
Een leuk steegje, hier en daar wat kunst en Gerard die een andere weg terug naar het plein wist. Niet dus. We zagen steeds meer van de stad, wat alleen niet helemaal de bedoeling was. Ik wilde nog een leuk stukje over de romantische, sierlijke stad met zijn compacte centrum schrijven, maar na drie uur hadden we de camper nog niet gevonden. Beetje jammer, Ernie! Maar genoten hebben we. Wat een enorme straten en waar je ook keek, overal prachtige, hoge, schone, goed onderhouden gebouwen. Boulevards, pleinen en hoog boven het centrum de prachtig verlichte witte burcht van Ljubljana. De stad heeft zeker wel wat weg van Praag en Wenen, maar is veel minder groot en heeft de charme van een dorp. Precies goed voor ons dus.
Ineens hoorden we gezang. Huh, wat kan dat nu zijn om 00.00 uur ’s nachts? We liepen langs de rand van een park waar een ijzeren muziektent stond, waar een hele club mensen onder de enthousiaste leiding van een dirigent stond te zingen. Het klonk prachtig! Wel apart, zo midden in de nacht!
Pas om 00.15 uur waren we weer bij de camper. Licht laat, maar we hadden geen spijt. Het was zeker de moeite waard. We hoopten in Ljubljana nog een rustige parkeerplaats te vinden, maar dat werd geen succes. Verboden voor campers of verboden voor campers tussen 19.00 uur en 8.00 uur. Ai, dat waren we vergeten. Slovenië is echt niet campervriendelijk. Zelfs op kleine parkeerplaatsjes hangen soms vlaggenlijnen en echt niet omdat er iemand jarig is. Uiteindelijk rolden we om 1.55 uur totaal versleten de parkeerplaats van het veel noordelijker gelegen Bled op, waar het bijna uitgestorven was. Wij hebben geen washandje of tandenborstel meer gezien, hebben met de allerlaatste restjes energie en wilskracht het bed opgemaakt om er onder een stapel dekens knock-out te gaan. Welterusten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
