35. Een geweldige middag in Peshkopi
Door: Maan
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
09 Oktober 2019 | Albanië, Peshkopi
Al snel liepen we in de bedrijvige hoofdstraat, waar zoveel leuke plaatjes te schieten zijn. Maar je kunt de mensen niet pontificaal een camera voor hun gezicht houden. Want wat is het hier leuk en wat lopen er een hoop fotogenieke mannetjes en vrouwtjes rond. De gebouwen zijn nog armer dan in de rest van het land en dan zien we alleen nog maar de hoofdstraat. Erachter gaat het niveau nog wel een paar tandjes naar beneden. De weg is beduidend minder dan in andere steden en de kleding van de mensen is echt wel een stuk ouderwetser. Ook hier veel poezen en een flinke kudde grote zwerfhonden!
We begonnen bij een groenteboertje in een oud pand, waar alles zo ongeveer buiten stond en in de raamkozijnen lag. Zo ook een bos gedroogde bloemetjes. Wij vroegen wat het was. Het bleken Albanese bergbloemen te zijn, waar je thee van kon zetten. Het rook niet echt ergens naar, maar we wilden graag een foto maken en kochten er natuurlijk onze dagelijkse bananen - het brood moeten we straks nog ergens zien te scoren - en hier dan ook 3 bosjes thee. Volgens mij wilde de man ze me geven, maar ik heb ze gewoon betaald. Ook het winkeltje ernaast was erg fotogeniek. Dozen, tafels met levensmiddelen voor de oude winkel en in de winkel kon je haast niet lopen, maar dat was misschien ook niet de bedoeling? Een gezellig vrouwtje erbij, wat wel op de foto wilde en intussen kwam er iemand op zijn paard en wagen voorbij. Kratten vol groenten en fruit, zakken bonen, walnoten, hazelnoten en weet ik veel wat er nog meer inzat, bezems, bossen thee, strengen pepers en knoflook en alweer een hele vriendelijke man. We waren er nog niet eens of hij kwam er al aanlopen met een grote gele vrucht. Die kruising tussen een appel en een peer. Ik vroeg of het een appel was. Kreeg ik er meteen een appel bij. Maar dat hoefde helemaal niet, ik gunde die man ook wat klandizie. Nou, dan maar een tros druiven. Kregen we ook! Hij wilde echt geen geld aannemen. Present from Albania! Wat lief! En daarna kwam hij Gerard nog helpen de rolstoel de stoep op te krijgen want dat was nogal hoog.
In de volgende winkel lag een gigantische berg schoenen. Je weet niet wat je ziet. Hoezo netjes bij elkaar op een rek? Je kunt ze ook gewoon op een grote hoop gooien of er een rek helemaal mee volhangen. Het heeft wel wat. Midden op straat staat een man stukken hout te kloven, want ja, de winter staat voor de deur en iedereen is bezig om stapels hout voor zijn deur op te stapelen. Even later werden we weer aangesproken door een mannetje. Hij wees naar beneden. “Bazaar!” Er ging een trap naar beneden en daar kwamen we gewoon uit in een grote, ondergrondse bazaar! We keken onze ogen uit aan de vele stalletjes met voornamelijk kleding. Het meeste loopt heel wat jaartjes achter op wat wij gewend zijn, maar we vonden er toch een mooie trui (oké, iets te klein) en vest voor de jarige job. Nu kan hij zijn Albanese verjaardag in stijl vieren. Er hingen best wel leuke truien en vesten bij, maar XL is hier nog zeldzaam. Heel ondergronds Peshkopi hing gewoon vol met kleding en allerlei stijlen en schoenen! We werden uiteraard aangekeken, maar nergens was het irritant. Hier en daar een praatje en als het meezat een fotootje. Nou, daar hadden we nog mazzel mee, want sommigen wilden uit zichzelf op de foto! Fleurige maar licht oubollige sjaals, hoofddoeken, spreien, gordijnen en dekens en ook de nodige mannetjes achter een naaimachine die zelf nog het een en ander maakten of repareerden. Bossen gekleurde veters hingen gezellig naast rijen ritssluitingen in alle kleuren van de regenboog. Meters riemen, plastic speelgoed en oh wat een gammel pand. Het is hier echt heel arm.
Weer boven de grond hadden we alweer een heel leuk contact met een vrolijk mannetje. Ai, alweer drie bossen met thee. Ik mag hopen dat het ergens naar smaakt, want anders gaan we nog met een soort rijdende groenten- annex bloemenwinkel verder! De meeste winkels zijn in een soort garageboxen gevestigd met een rolluik ervoor. Overdag is het rolluik naar boven en hangt de hele voorkant vol met kleding, knijpers, bezems, zakken chips of wat ze ook maar verkopen. Het is in ieder geval lekker fleurig. Regelmatig werden we aangesproken door de wat dapperdere kinderen, die even ‘hello, how are you’ kwamen zeggen. En wat vonden ze het leuk, als we wat terug zeiden. Een meisje bood ons na het ultrakorte gesprekje haar handjevol walnoten aan. Ik zei, dat ik ze niet open kon maken. Geen probleem. Ze legde ze op straat en sprong er een paar keer bovenop. Weer een probleem opgelost. Ik mag dat creatieve hier wel!
Genietend van streetlife en verbazend over het hoge gribusgehalte reden we door. Want eigenlijk willen we nog helemaal niet verder. Het geluid van de muezzin schalde door de straten en wij waanden ons weer half in Turkije. We gingen de boulevard op, die wel wat communistische trekjes had. De tegels waren oud en vies en lagen schots en scheef, de boulevard was breed opgezet en er grensden vele grote, slecht onderhouden panden aan. Ook stonden er heel wat bronzen hoofden op een sokkel van vast wel beroemde mensen. De bevolking liep in donkere, sombere, oude kleding. Er liepen best veel vrouwen met de inmiddels bekende grote, witte hoofddoek. Ook liepen hier heel wat grote zwerfhonden. We werden behoorlijk bekeken, maar ja, we waren hier de enige toeristen en dan zit ik nog met dat poot in een rolstoel ook. Gerard erachter in vrolijk geel shirt, flinke rugtas om en goede camera om. Tja, dat valt toch licht op tussen al die donkere kleuren. Zij lange broeken en truien en wij nog heerlijk kort en ’s zomers. 25 graden vinden wij nog geen winter.
Tussen de vele barretjes en boetiekjes zaten ook stokoude pandjes waar weer een stel schoenen langs de deur bungelde of een licht antieke textielwinkel. Een zwerver, een vrouwtje met een kruiwagen en ineens een ploeg schoonmaaksters in schorten. Drie oude mannetjes op een bankje onder oude, kromme bomen, twee vrouwtjes, die gezellig stonden te beppen, vier kinderen op een bankje, die helemaal in trance waren doordat één van de jongetjes een telefoon had en overal donkergeklede mannen aan de bar. In de traditionele barretjes zie je geen vrouwen.
Dat was ook de reden, dat wij niet in het arme, maar o zo fotogenieke barretje neerstreken, maar toch maar een deurtje verder gingen. Iets te veel bling, bling, maar het moet maar. De bediening was vlot en de kamillethee, die je hier overal kunt krijgen was lekker, net als Gerards Albanese Kolca biertje. Ook hier was het kijken en bekeken worden. Maar ach een woordje, een lach en een keer zwaaien was echt geen straf. En…we hadden hier ook nog wifi! Dat was wel even leuk!
Genietend liepen we terug naar de hoofdweg waar in het midden een bordje rotonde stond. Het was gewoon een rechte weg waar een straat op uitkwam. Er liep niets rond! Fijn trouwens, dat we sinds gisteren het woord voor brood geleerd hadden, anders hadden we de bakker nog gemist ook. Eenmaal binnen waren we eerst teleurgesteld. Ze leek alleen maar heel veel brood te hebben en ik wilde graag wat gebak kopen voor mijn Jet. Maar gelukkig stond er aan de zijkant nog een vitrine waar het een en ander in lag. Het rook lekker en zag er goed uit, dus kom maar op. Terwijl we bezig waren met afrekenen, komen er twee vrouwen in lichte paniek de winkel in. Ze beginnen dwars door ons heen druk te praten, om er na 2 minuten achter te komen, dat wij hen niet verstonden. Ze gebaarden, dat ze uit het busje waren gekomen en dat die bijna weer wegging. Nou dames, ga maar even voor hoor. Ze waren helemaal blij, klopje hier, duimpje daar even zwaaien en weg waren ze weer. De bus reed al voordat hun tas binnen was.
Daarna gingen we terug naar de camper. We besloten maar weer eens op een camping te gaan staan. Hij zou moeilijk te bereiken zijn. We reden nog maar net en verdorie, alweer twee agenten! Wat is hier ongelooflijk veel blauw op straat! En nu hadden we allebei onze gordels niet om en ik kon de mijne ook niet meer pakken. Ik ging er maar snel voor zitten, zei tegen Gerard, dat hij even moest stoppen (je kunt hen beter voor zijn), draaide het raampje open en vroeg waar de camping was en of we er via die straat konden komen. “Po,po!” Dat is ja, ja! Mooi. Geen boete, even keren en terug maar weer. Maar zodra je de hoofdstraat ook maar even uit bent, zie je pas dat het hier eigenlijk nog armer is dan je al dacht.
Op de terugweg stond dat bord met rotonde wel heel erg in de weg. We doen het maar op zijn Albanees en gaan linksom! Dat gaat echt beter! Mannen waren voor een flat druk bezig met het splijten van blokken hout, de vrouwen stapelden alles op, de meisjes zongen en klapten een aftelversje en een jongetje stond er in zijn oude kleertjes met een bal naast. De kippen scharrelden op de achtergrond, de was wapperde op het balkon en we zwaaiden enthousiast naar elkaar. Er reden hier ook echt wel barrels rond. Zelfs de politiewagen kwam uit het antiekmuseum! Het straatje naar de camping was nogal steil. Komt er ook nog heel hard een busje aanscheuren, waardoor wij vol in de remmen gingen. Valt de motor weer uit midden op de helling! Veel getoeter en iedereen ging kijken. Gelukkig konden we al snel weer verder en konden we net de steile helling naar de camping halen, waren we uiterst vriendelijk verwelkomd werden. En hier staan we nu in hun groentetuin aan een snelstromend riviertje. Tot onze verbazing staan er nog zeker 4 andere voertuigen, waaronder een 4x4 van twee jonge Belgen, die net terugkwamen van een toer door de bergen. Ze waren achteraf te ver gegaan en hadden hevige angst gehad, niet meer in de bewoonde wereld terug te keren. Er waren stukken, dat ze hun eigen wegen moesten maken. Nou, dan vallen die van ons best mee!
We staan hier heerlijk rustig, veilig en zwaar biologisch en ik denk, dat we hier prima kunnen slapen. De visite is trouwens erg laat vandaag! We eten al het gebak maar zelf op, nemen er een vrolijk drankje bij en gaan gezellig spelletjes doen en nagenieten van deze geweldige dag met heel veel hartverwarmende contacten! Ontroerend fijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley