55. De boulevard van Vlorë

In het dorp liep een vrouwtje met strohoed op met haar geit over de brug. “Oh Geer, dat is echt een leuke foto!” We zetten de camper weer neer en Gerard holde terug. Helaas was het een pinnig wijfie, wat helemaal niet op de foto wou en driftig met haar vinger zwaaide. Verdikkie, dat is jammer! Maar gelukkig had Gerard er stiekem al een of twee gemaakt voordat hij het vroeg. Tja, je bent paparazzi of je bent het niet!

Op de weg naar Vlorë zagen we veel strandtenten tot op de grond toe afgebroken worden. Ai, dit gaat verder dan einde seizoen. Deze grond is waarschijnlijk door iemand gekocht, die er een hotel op wil zetten. Nu zie je nog af en toe een stukje zee, maar over een paar jaar, zie je alleen nog maar hotels in het gelid langs de kust staan. Zo zonde! Er zijn notabene al best wat hotels die al weer vervallen zijn?! Maar jemig, wat is het hier slecht weer geweest! De straten zijn drijfnat! Komt er even later een tankwagen langs, die de hele boel weer ondersproeit. Het was nog niet eens droog? Wat dit nu voor nut heeft?

Op de met eindeloos veel palmbomen omzoomde boulevard stopten we even omdat we hier zo het strand op konden lopen. We gooiden de motorkap open, deden onze alarmlichten aan en liepen even richting het water. Je ziet, we beginnen al wat Albanese trekjes te vertonen. Het strandje waar we stonden had een hoog gribusgehalte. Er lag een stokoud bootje, waar je voor je gevoel niet meer vrijwillig in zou stappen. Maar ineens kwam Shaban er met een vissersbroek aan. Hij had een fles benzine in zijn hand en waadde door het niet al te frisse water naar zijn boot. Hij duwde hem nog een stukje verder de zee in, klom aan boord, vulde de motor en was binnen no-time uit het zicht. Ook Valmir had zin om te gaan vissen en kwam er met zijn kruiwagen aanlopen. Hij had echter niet zo’n broek en moest dus zo het water in. En ernaast zit een stel meiden in flitsende bikini’s onder een parasolletje te genieten van de zon, met op de achtergrond kilometers hotel. Het laagje welvaart is nog maar heel dun en de gewone man kan er niet van meegenieten. Triest.