1. Leeuwen en beren in Drenthe?

Na een geweldig weekend op de Hoge Veluwe met Elise en Ilana, waarin we intens van elkaar, de uitbundig bloeiende heide, de wilde zwijnen, edelherten, klimbomen, duinen en en Kootwijkerzand genoten, met Jillz natuurlijk, reden we maandag samen naar Dwingeloo. Oeps, wat was het ineens stil in de camper en wat misten we de meiden ontzettend!

Net nadat we hen thuisgebracht hadden, kwamen we er in Woerden achter dat er nog vier kleine slippertjes voorin stonden. Oeps, vergeten. We besloten ze in een tasje in de tuin te leggen. Verdekt opgesteld natuurlijk. We knoopten het geheel vast en ik hing over het hekje (dat op slot en vastgeroest was) om het tasje achter een stapel balken te laten zakken. Zo! Dat is weer mooi opgelost. Ik stapte de camper in en wilde mijn telefoon pakken om wat hints naar Arjan en Heidi te sturen. Maar waar heb ik dat ding toch gelaten? ‘k Had hem net in de keuken nog? We besloten met Gerards telefoon de mijne te bellen. Mooi drie keer niets. Dan ligt ie zeker nog binnen. Ik zou gaan kijken en Gerard zou dan nog een keer bellen. Ik ben nog niet eens binnen of ik hoor mijn ringtone overgaan. “Nee hè? Hij zit toch niet in het tasje bij de slippers? Wel dus. En zo hing ik even later zo ongeveer op zijn kop over het hekje om dat tasje weer naar boven te hengelen. Telefoon eruit, tasje weer terug en even later reden we dan weer terug richting de Veluwe. Met een wild kapsel met hier en daar wat groene accenten. Dat dan weer wel.

In Spier (dichtbij Dwingeloo) hadden we een veldje in het bos voor onszelf! Wat wil je nog meer?! Nadat we ons geïnstalleerd hadden en de steppen van het karretje af hadden gehaald, waar we nog niet zo veel routine in hadden, reden we eerst maar eens naar Dwingeloo. Vanmorgen zagen we namelijk ineens een paar zwarte, zeer bekende schoenen van een lief meisje staan. Die zouden we eerst maar eens richting Zegveld sturen. Tegen de tijd dat we het postkantoor gevonden hadden, achterin bij de DA…( wie verwacht dáár nu een postkantoor) was ie dicht. Jammer. Morgen dan maar weer.

We reden terug en waren vol verwachting om het Dwingelerveld prachtig in bloei te zien staan. Maar eerst even naar huis bellen hoe het met mam ging. De ingreep was goed geslaagd en daar waren we erg blij mee. Daarna dan op naar het Dwingelerveld. “Geer, kijk eens op de kaart! Volgens mij rijden we hartstikke fout!” “Hoezo?” “Nou, ik zie helemaal geen heide?” We bleken toch goed te rijden, maar het hele veld was totaal overwoekerd door hoog en dor gras en de heide bleek hier al uitgebloeid. Jammer. Wat een verschil met gisteren, toen alles nog knalpaars was. Wel kwamen we hier nog een flinke kudde schapen tegen, die op weg waren naar hun kooi. Heel fotogeniek!

Na een korte blik op de superradiotelescoop en een beknopte uitleg van Gerard, besloten we door het bos terug naar de camping te gaan. Het was maar 5 km en nog net niet donker. Nou, dat hebben we geweten. Het verschil tussen in een open veld of een bos rijden is natuurlijk best wel een dingetje en daar kwamen we dan ook snel achter. Jemig, hoe donker wil je het hebben? Je zag geen hand voor ogen! En al die tijd hoopten we een paar herten, desnoods een wild zwijn (liefst op afstand) te zien, maar nu zagen we alleen maar leeuwen en beren…. En waar zitten die wolven eigenlijk? Vast niet op de Veluwe, daar is het veel te druk. Ik denk, dat ze liever in een heel groot, donker bos zitten. Hier bijvoorbeeld. Zucht. Zat ik maar in Albanië. Wie had gedacht, dat ik deze zin ooit nog eens zou typen? Het was hier zo vreselijk donker, dat je je eigen gedachten niet eens meer kon lezen!

Gelukkig had ik Gerard net voor de vakantie al een superfelle zaklamp voor zijn verjaardag gegeven en had manlief deze ook nog meegenomen. Nou, daar gingen Jut en Jul dan door het griezelbos. Het pad werd smaller en slechter en sommige stukjes waren ook wel glibberig door de regen. Maar dankzij de zaklamp zagen we nu echter wel een stukje van het fietspad. Ik reed voorop en het oorverdovende geluid van de stilte werd ineens verbroken door geritsel. En nóg meer geritsel. En in de verte hoorde ik een geluid. Chips! En mijn waterpistool ligt ook al in de camper! Ik reed voorop met de zaklamp en scheen om me heen. En ja hoor. Verdikkie. Recht in twee gele, glimmende ogen! Oh nee, hier ben ik niet voor verzekerd en ik durf niet plankgas door dat bos te slalommen. En of het niet erg genoeg was, zag ik nóg een paar glimmende ogen. “Gatver! Geer, hier loopt wat!” Zwaar op ons hoede en met een gierend adrenalinegehalte zoefden we geruisloos dichterbij. Maar dichterbij wie? Of wat? De meiden waren bang voor wolven. Wij dachten dat ze hier echt niet zaten. Maar nu begon ik toch wel zwaar te twijfelen! "Wat moet ik doen als....?"

Maar net na een bocht kwam het antwoord. Er bleek een kudde schapen midden op het fietspad te liggen en er liepen er nog wat door het bos. Daar waren die ogen dus van. En blèren dat ze deden, toen we ervoor stonden! Het was je reinste geluidsoverlast. Ga maar eens voor een kudde van meer dan honderd schapen staan, die zich waarschijnlijk wezenloos geschrokken was. Ze hadden waarschijnlijk nog nooit twee maanmobielen door het bos zien zoeven.

Ze waren totaal verblind door de zaklamp en ik bleef verbijsterd staan. Wie verwacht er nu midden in een stikdonker bos een kudde schapen op het toch al smalle fietspad? Horen die beesten niet gezellig en fotogeniek op dat heideveld die irritante grassen op te vreten?

Maar je moet niet denken, dat die schapen opstonden en het bos in stoven. Nee, dat was ook nog wel een klusje. Van die zaklamp bleven ze staan en toeteren hielp ook al niet. Ze zetten niet één klein stapje opzij! Dan maar schreeuwen, toeteren en gas geven tegelijk. En ja hoor, toen vloog de hele kudde eindelijk het bos in. Wat een rit! Iemand nog een lamsboutje?