141. Kans op leven?!

[In verband met de leesbaarheid van dit boek hebben we het artikel een stuk naar voren gehaald. Het is pas op maandag 10 november 2008 geschreven]

Ruim 40 jaar geleden werd er in de donkere dagen voor kerst een lief, blond meisje in Keulen geboren. Haar moeder stierf bij de bevalling, maar gelukkig kwam er een aardige stiefmoeder in haar leven. Ze groeide op met haar stiefbroers en zussen en volgde de opleiding journalistiek. Toen ze hiermee klaar was, wilde ze het land van haar vader wel eens leren kennen en vertrok naar Turkije.

Net als wij vond ook zij de taal best moeilijk en bovendien vond ze het enorm vervelend dat ze geen echte persvrijheid had. Na zeven maanden schrijven en fotograferen hing ze haar pen en camera in de wilgen en besloot in de toeristenbranche verder te gaan. Ze werkte hard en verdiende goed.

Op een dag was ze weer met een groep toeristen op pad en bleek het restaurant waar ze altijd heen ging, door omstandigheden dicht te zijn. Assertief als ze was, stapte ze een iets verder gelegen restaurant binnen. Eerst alleen om te kijken of alles wel schoon was. Het kon niet beter en zo nam ze even later haar groep mee naar binnen. Ze regelde ontbijt en alles wat de toeristen wilden. Het geheel was perfect verzorgd en toen ze naar de chef vroeg om af te rekenen, bleek ze de liefde van haar leven tegenover zich te krijgen.

Een intelligente, buitengewoon vriendelijke, charmante en knappe man. “Ik zag zijn prachtige ogen en zwarte haar en viel als een blok voor hem.” In de daarop komende weken ging ze er nog verschillende malen met een groep langs. Op een gegeven moment had ze vakantie en ging hem gedag zeggen. Van het een kwam nog niet het ander, maar wel het feit dat ze voor hem ging werken.

Enkele maanden later riep iemand van de bediening haar. Ze moest meekomen. Er werd niet verteld waarheen. Ze werd steeds banger en dacht ‘wat moet ik met die snoeshaan en waar gaan we in hemelsnaam heen?’ Ze werd afgezet in een bloeiende boomgaard en jawel: daar kwam de knappe Mehmet haar tegemoet lopen, pakte haar hand en leidde haar galant naar een prachtig gedekte tafel met wijn en rozen. Ze kreeg een prachtige ketting en waren sindsdien verloofd. Dolgelukkig belde ze naar huis om te vertellen dat ze de man van haar dromen ontmoet had.

Een aantal maanden later kwam er een ambtenaar van de burgerlijke stand hun restaurant binnen. Hij had nu tijd om hen te trouwen. Stel je voor zeg, op een zaterdagavond, terwijl je je benen onder je kont vandaan rent omdat het restaurant bomvol zit. Maar goed, ze gingen naar boven waar ze het balkon een beetje inrichtten, plukten 2 getuigen ergens vandaan, et voilá, even later waren ze dan getrouwd.

Het grote feest zou enige weken later plaatsvinden. Volgens Turks gebruik zouden ze de volgende dag eigenlijk naar haar vader moeten, maar die was net in Duitsland. De volgende in lijn was de oudste broer van de vader, die in de buurt van Istanbul woonde.

Verliefd pakten ze al hun bezittingen in (geld en sieraden) en reisden af naar de betreffende oom. Terwijl ze daar in een restaurantje gezellig hun voorgenomen bruiloft aan het bespreken waren, vond er een vreselijke aardbeving plaats (100.000 doden). Zij had geluk dat ze even naar het toilet was en werd het gebouw uitgeslingerd. Maar waar was haar bruidegom?

Het hele gebouw (7 verdiepingen) was ingestort. De reddingsbrigades kwamen op gang en haalden haar familieleden eruit. Dood. Allemaal. Het was smoorheet en uren en dagen verstreken. Nog steeds geen spoor van Mehmet. Hoewel de mensen haar probeerden voor te bereiden, dat hij het zeer waarschijnlijk niet overleefd had, bleef zij hopen. Na 4 dagen werd de zoekactie gestaakt. Radeloos bad en smeekte ze de Griekse hulporganisatie om nog één keer naar binnen te gaan.

Even later kwamen ze terug. Er was iemand gevonden, met nog een hele zwakke hartslag. Het bleek inderdaad haar Mehmet te zijn. Totaal gebroken; letterlijk en figuurlijk. Hij had dagen tussen de lijken gelegen, in de hitte en stank zonder ook maar een druppel water. Een drama.

Van het bruiloftsgeld van haar vader, die god zei dank nog niet gearriveerd was, heeft ze hem naar de beste privékliniek gebracht, die ze kon vinden. Hier hebben ze hem zo’n 8 maanden in slaap gehouden omdat hij zo zwaar gewond was. Niet alleen veel gebroken botten, maar ook zwaar beschadigde nieren en lever. En dan hebben we het nog maar niet over de psychische klap, waardoor hij in 4 dagen tijd helemaal grijs was geworden.

Toen Julia hem in het ziekenhuis, na de rit met de ambulance zag, was haar eerste reactie dan ook: “Waarom hebben jullie zijn haar niet gewassen? Mehmet heeft zwart haar! Wat is dit?”
Na 8 maanden dag en nacht bij zijn bed gezeten te hebben, konden ze elkaar eindelijk weer in de ogen zien. Een jaar na het drama werd hij uit het ziekenhuis ontslagen. Wel moest hij nog regelmatig terug voor psychologische ondersteuning. Het advies van de artsen was om naar de zuidkust af te reizen, omdat het klimaat daar het beste voor Mehmets lichaam was.

Met hun laatste beetje geld kochten ze een tent en namen de taxi naar Kz Kalesi. Na enkele dagen vonden ze een plekje waar ze hun tent mochten opzetten om er te gaan wonen. Maar alsof het lot hen nog niet genoeg getart had, brak er een vreselijk noodweer los. Eerst hebben ze 5 dagen als verzopen katten in de tent geleefd, maar op de vijfde dag raasde er ook nog een orkaan over het strand waardoor hun tent het niet meer hield en wegwaaide. Daar stonden ze dan. Toch al berooid van bijna alles in hun leven en nu zelfs geen tent meer.

Van ellende hebben ze van wat doeken en takken zelf een tent gebouwd. Wat lappen tegen de ergste zon en regen en meer was het niet. Uiteraard was er geen grondzeil of wat dan ook. Ze hadden alleen nog één schamel dekentje en een oude pan. En zo hebben ze vijf jaar doorgeploeterd. Levend van alles wat uit de zee kwam.

Met wat hulp van de paar overgebleven familieleden konden ze na jaren dan een oude caravan kopen, waar ze zielsgelukkig mee waren. Die familie is inmiddels ook overleden. In Turkije zijn de sociale voorzieningen niet echt je van het, om over de werkelijk tenenkrommende bureaucratie nog maar te zwijgen. Tja, en als je dan geen familie hebt, ben je zwaar de klos. En dat zijn ze dan ook.

Het gehucht waar zij (en wij) nu zitten is voor ons ideaal omdat er maar een handjevol mensen woont, maar voor hen hopeloos. De bevolking is niet zo aardig, ze zijn ontzettend vereenzaamd en de kans om hier een redelijk lopende snackbar of restaurantje te beginnen is nihil.

Julia pakt alles aan wat op haar pad komt en weet van niets nog iets te maken. Op dit moment heeft ze een hondenbaan op een school voor verstandelijk gehandicapten, waar ze kok en poetsvrouw is. Elke dag, van maandag tot en met zaterdag gaat de wekker om 5.00 uur en begint er wéér een loodzware dag. Ze is klein en kan de grote pannen (100 kinderen) nauwelijks tillen.

Zwaar uitgeput rolt ze dan ook elke dag uit de bus om meteen haar bed in te duiken en daar te blijven tot de plicht haar de volgende dag weer roept. Nog een wonder dat we haar ontmoet hebben. Ze is bijzonder serieus en plichtsgetrouw en houdt het tot vandaag aan toe nog steeds vol. Maar vraag niet hoe. Ze gaat hier naar de Filistijnen. En dan krijgt ze er een fooi van 300 lira (150 euro) per maand voor. Zwart, waardoor ze niet verzekerd is. Vorige week had ze vreselijke kiespijn. Dan gaat ze in haar pauze naar de tandarts en laat hem er zó uittrekken, want geld voor verdoving of behandeling heeft ze niet.

De plek kost 100 lira per maand en het reisgeld 60. Dan houdt ze dus 140 lira (70 euro) over om per maand net niet dood te gaan. Geld voor aansterkende voeding is er al helemaal niet. Kleding hebben ze al jaren niet gekocht en als het gas of de bakolie op dreigt te gaan, is dat een groot probleem. Komen er gasten? Dan betekent dit, dat ze zelf die dag geen eten hebben. Vaak moeten ze kiezen: wat kunnen we kopen? Een nieuwe kaars of een stukje vlees? Lampen verdragen ze niet meer omdat ze jaren in de tent in het donker hebben moeten leven. (Het is hier ’s avonds bovendien erg vroeg donker). Van uitputting, honger en ellende gaan ze dan ook zeer vroeg slapen, als ze tenminste niet gekweld worden door zorgen.

Hun draagkracht houdt een keer op en het is nog heel bewonderenswaardig hoe ze het al die jaren vol hebben gehouden en nog steeds eerlijk en vriendelijk zijn gebleven. Wij hebben heel veel respect voor hen gekregen.

De aardbeving heeft 9 jaar geleden plaatsgevonden, er is veel fraude gepleegd met de geldelijke inzamelingsacties en zij zijn totaal buiten de boot gevallen (vooral doordat hij een jaar in het ziekenhuis heeft gelegen). Haar familie is inmiddels overleden en zijn familie heeft hen verstoten omdat hij met een Duitse vrouw is getrouwd, die geen hoofddoekjes draagt. Kinderen hebben ze niet. Kortom, alleen elkaar en dat is in Turkije in dit soort situaties echt te weinig. Van de een op de andere dag alles kwijt: familie, dromen, geld en kans op een toekomst. Ik moet er niet aan denken. En jij?

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ík wel, maar zij niet. ZE GAAN HIER KAPOT ALS NIEMAND INGRIJPT! Het werk is te zwaar en de schulden lopen op. Laat staan dat ze voor hun toekomst kunnen sparen. Het enige wat ze willen is terug naar de horeca, waarin ze beiden veel ervaring hebben. Hiervoor moeten ze naar Alanya, waar niet alleen een grote Duitse gemeenschap is, maar ook veel toerisme, een drukke weg en een grote haven zijn. Dáár hebben ze een kans, waar ze al jarenlang van dromen!
Wij willen hier niet weg voordat Julia en haar Romeo ook weg kunnen. Wij hebben zelf al redelijk wat gegeven, maar zij kunnen elk beetje ondersteuning gebruiken. Om de schulden af te lossen en hun caravan te kunnen vervoeren (het enige wat ze nog hebben) en geld voor de inrichting hebben ze nog een royale 1.000 euro nodig. Dit moet toch haalbaar zijn?

Ze zijn echter veel te bescheiden. Wij geloven niet dat ze het met geld voor een paar broden, wat kaas en slechts één gammel tafeltje met 4 verschillende stoelen gaan redden. Zo kunnen we hen niet naar Alanya sturen. Dan is ze ook nog haar 3 kennissen en haar werk kwijt. Ze moeten ook geld hebben om wat horecabenodigdheden en voorraad aan te schaffen.

Wij smeken de lezers uit naam van Julia en Mehmet: Laat hen hier niet in de ellende verzuipen en geef! Bedenk iets lucratiefs of maak alsjeblieft wat over. Wij willen het hier en ’t liefst gisteren voor hen regelen!
We begrijpen dat het moeilijk is, als je het zelf niet ziet en hoort, maar geloof ons alsjeblieft op ons woord. We hebben onderweg heel wat armoede gezien, maar deze mensen moet echt NU geholpen worden!

Bel of sms ons als je mee wilt helpen. Boek het over op onze girorekening, want dat is de enige waar we hier bij kunnen. Uiteraard zorgen we voor zoveel mogelijk bewijs. Wij trekken inmiddels al drie weken intensief met elkaar op en dat is best heftig. Wij weten intussen 100% zeker, dat ze absoluut betrouwbaar en doodgoed zijn. Ze zullen hun laatste bezittingen nog weggeven, als iemand erom vraagt.
De eerste keer dat ik boodschappen ging doen en ook wat voor haar meenam, viel ze niet alleen huilend in mijn armen, maar een dag of wat later kwam ze me ook een trui brengen, die ze verdorie zelf een keer voor haar verjaardag gehad had. Ze zag mij zoveel zwemmen en in van die blote shirtjes lopen (tja, het is maar 28 graden), dus ik zou het wel koud hebben... en zelf heeft ze zowat niets.

Alsjeblieft help mee om deze mensen een kans te geven. Ze zijn bijzonder gemotiveerd. Laten we hen een kans geven om hun eigen leven op poten te zetten en niet langer te hoeven lijden met de verkeerde ij! Hier kun je je ogen echt niet voor sluiten. Wij hebben ons visum al verlengd, zodat we nog een week of wat tijd hebben, om iets te regelen. Maar we kunnen het niet alleen, dus HELP, HELP, HELP!!!!!!!


Giro: 32 59 68 tnv G. de Jong te Woerden

Telefoonnummer: 06 - 229 287 20

E-mailadres: germaan@orange.nl

(Dit verhaal is uiteraard pas na toestemming van hen geschreven)