148. Verlenging

Het was in principe de bedoeling om morgen te gaan rijden, omdat Gerard over een kleine week weer aan het werk moet. Maar eigenlijk zouden we graag nog wat langer de tijd willen hebben om Juul en Mehmet écht op weg te helpen. Daarom had Gerard gisteren naar zijn chef gebeld en gevraagd of we – als het werk het toeliet – nog een paar dagen tot een week langer zouden kunnen blijven.

Terwijl ik nog heerlijk in zee lag te dobberen, belde Nico Gerard terug. Eén week erbij kon niet. Twee ook niet, maar zes wel. Aanvankelijk vond hij dit nogal onlogisch klinken. Gerard was in deze tijd van het jaar – net voor de feestdagen – toch niet echt gemakkelijk meer in te zetten bij een klant. Een typisch gevalletje van win-win dus. Ik kon het nauwelijks geloven toen Gerard het me kwam vertellen. Nog zes weken erbij? Wauw! Nu kan ik zelfs mijn verjaardag in bikini vieren en dat is me in Nederland nog nooit gelukt. Daar kom ik meestal niet verder dan regendansjes en parapluutjes.

Zowel Gerard als ik ervoer deze meevaller (nou ja, het is wel 6 weken onbetaald verlof…) als een goed teken om Juul en Mehmet te blijven helpen, hoewel dit echt niet zo gemakkelijk is. ’s Middags in zee had ik het er met mijn Duitse buurvrouw Sabrina over, wat me wel een beetje hielp. Zij zouden trouwens niets doen. Iedereen moet voor zijn of haar eigen doel gaan. “Jij (ik dus) hebt het toch ook helemaal in je eentje gered?” Tja, dat weet ik niet. Er zit wel wat in, het klinkt ook prettig, maar het dekt voor mij toch niet helemaal de lading. Dan had God net zo goed allemaal Remi-eilandjes kunnen maken. We zijn er toch ook om elkaar te helpen, nietwaar?

Na onze zwemvergadering werd het tijd om afscheid van Norbert en Sabrina te nemen. Ze balen van de irritante muziek uit de tegenover het strand liggende discotheek Bambi, die elke avond de sfeer toch een paar decibelletjes naar beneden haalt. Ze hebben 7 kilometer verderop een andere plek gevonden. Tja, ik geef ze geen ongelijk. Maar het is toch jammer dat ze weggaan. Wij vinden het leuke lui. Hopelijk scheuren ze nog een keertje langs.

Eigenlijk zouden wij vandaag Turkse mantì met wat Hollandse toevoegingen voor Juul en Mehmet gaan maken. Maar omdat ik nog steeds de balen van Juul had, had ik hier bar weinig zin in. Toen Gerard bij hen ging informeren hoe laat ze wilden eten, bleek ze kotsziek te zijn. Ze had op school gehuild en overgegeven van uitputting. Ach, het valt ook helemaal niet mee. Al jaren in de ellende leven en door de verhalen erover tegen ons te vertellen, komt alles weer keihard naar boven. Wat hebben ze het toch ook rot. Ik heb meteen een bachbloesemflesje voor haar gemaakt en hoop dat ze er snel op reageert.