28. Otranto

Na de lunch waren we eigenlijk al best snel in Otranto. De kustroute schiet zelfs voor ons doen op. Maar ja, dat komt natuurlijk omdat we er steeds niet uit kunnen om te zwemmen. Dat scheelt nogal wat tijd met mij aan boord. Want ja, als ik eenmaal in zee lig, zie me er dan maar eens uit te krijgen. Zelfs de kou deert me dan niet meer.

In Otranto vonden we vrij snel een plekje en ook dit stadje bleek weer verrassend leuk te zijn. Het lag aan zee en erlangs was een uiterst royale boulevard aangelegd met pleintjes en tropische planten. Maar ook het stadje zelf was apart. Niet eens zozeer om de witte huisjes, de balkonnetjes, luikjes, bloemetjes en de rest, maar ook omdat het eigenlijk een vestingstadje was. Het oude centrum was volledig ommuurd en in het centrum lag nog een flink fort met metersdikke muren. In dit stadje is er lang geleden een veldslag met de Turken geleverd, die hier de christenen tot de islam wilden bekeren. De 800 Italianen wilden hier niet aan mee werken, waarna ze allemaal geëxecuteerd werden. Hun schedels en botten zijn in een kapel van de basiliek van San Piedro verwerkt.

Dit was trouwens een prachtige kerk, zowel van binnen als van buiten. De zandkleurige kerk had weer zo’n fantastisch rozetraam, wat ook nog eens heel fraai bewerkt was. Binnen in de kerk lag tot onze verbazing een hele grote en volledig intacte mozaïekvloer! Het plafond was heel apart, beetje oosters en de zijbeuken hadden veel mooie bogen waarin aparte lampen hingen. Ook wel een met een oosters tintje. Er bleek ook nog een verdieping hieronder te zijn waar het één groot doolhof van zuilen schijnt te zijn. Echt gaaf. Maar eerst even een vriendin bellen en nog eerder even plassen.

Há, gelukkig mocht ik van de koster wel even ergens in de kerk. Hij loodste me via allerlei gangetjes en kamers waar rijen toga’s hingen naar een hoek waar ook twee toiletten waren, waar ik Jezus en Maria eerst nog voor me had. Dat was toch wel heel apart. Ze wisten zeker niet waar ze die beelden zo lang moesten laten? Ik moest wel lachen. Wie kan dat nu vertellen?

Daarna ging ik bellen. Ik dacht buiten in een hoekje van het plein een heel fijn, rustig plekje te hebben. De eerste minuten was dit ook zo. Maar daarna……. Eerst gingen de klokken om 18.15 uur heel lang luiden, wat is dit nu voor tijdstip? Daarna werden er keihard klinkende kanonschoten gelost, waardoor je denkt dat de derde wereldoorlog begonnen is, dan kun je heel even praten, valt de verbinding weg. Vervolgens kreeg ik haar weer aan de lijn, komt er een hele processie aan, inclusief paters met grote beelden en ach lieve hemel, ook nog een fortissimo spelend muziekkorps!!! Ik ben letterlijk mijn rolstoel uit gevlucht, waarna de helft van de stoet mijn kant op keek. “Wat, hebben we een wonder? Ze kan weer lopen!” “Ja, met al die herrie, krijg je iedereen uit de rolstoel! Pfff!” En is de processie net binnen, beginnen die K…klokken weer dik 5 minuten heel vlug te slaan. Echte ADHD-dingen zijn dat hier!

Maar goed, na het gesprek, ging ik toch nog even snel de basiliek in, want wij wilden heel graag de onderaardse gewelven nog zien. Ai, was dat net dicht gegaan, omdat er dus een dienst aan de gang was! Chiiiiips!!!! Het zingen en orgelspel waren trouwens wel erg mooi.


Na deze explosie van geluiden gingen we via het toeristische straatje – arme Gerard- weer terug, want het was inmiddels donker geworden en we hadden geen idee of we nog een eind moest rijden voor een overnachtingsplek. We hopen van niet, want we willen morgen echt heel graag die ondergrondse zuilengalerijen zien.


We wilden ook nog gezellig een wijntje drinken, maar we hadden zo veel tegenwind op het terras, dat we besloten om maar richting camper te gaan. Gelukkig bleek er in deze plek een overnachtingsplaats te zijn. Voor € 6,00 kunnen we hier een dag bewaakt staan. Eerst vonden we het niet zo fijn. Zes campers op een kluitje en ook nog wat auto’s en dicht langs de straat. Maar op Gerards vraag of het hier een beetje tranquillo was, nam de man Gerard mee naar boven. Volgens mij heeft hij ons in zijn tuin gezet, maar we staan hier in ieder geval én helemaal rustig én ook nog dichtbij het centrum voor morgen. In theorie zouden we nu heel gezellig de stad weer in willen, maar in praktijk zijn we te moe. Morgen maar weer. Nu snel verhaaltjes schrijven, foto’s bewerken en lekker in bed film kijken en genieten van het feit, dat je weet dat hier vannacht geen gedonder met hangjongeren komt. HEEEEEERLIJK!!!