30. Hilarisch momentje in het water

Leuk om eens een nachtje op het strand te hebben geslapen. Jammer, dat die irritante nachtmerries me ook hier weten te vinden. Had nog zo gehoopt, dat ze niet van zout water hielden. Helaas. Maar ik vind zout water wel lekker. Aan het eind van de ochtend gingen we nog even zwemmen. In de zon was het smoorheet, maar er stond een vrij koude wind, die veel mensen tegenhield het water in te gaan. Nou, mij niet. Ik heb zelfs in de Barentszzee gezwommen. Oké, dat was niet heel relaxt.

Ik liet eerst mijn krukken vallen en daarna mijzelf, waarna ik rustig een half uurtje bleef liggen zonder te hoeven zwemmen of watertrappelen. Het is voor mij hetzelfde als op de bank gaan liggen. Ik zou ook gewoon een boek kunnen lezen, maar die had ik niet bij me. Volgens Gerard heb ik heksengenen. En bedankt, lieve schat!

Maar goed. Nadat ik zo een poosje helemaal zen in het water had gelegen, besloot ik – akelig verstandig- om eruit te gaan, omdat de ervaring leert, dat ik zo traag ontdooi. Het begin van de baai is lastig lopen, want het ligt er vol met stenen, maar aan de zijkant ging het een stuk beter, had ik zojuist ontdekt.

Er kwam een dikke dame aan, die ook wilde gaan zwemmen, maar om de haverklap haar evenwicht verloor door die stenen. Ik wilde haar een handje helpen en riep: “Hi, if you walk here, you don’t have so many stones!” Ze verstond me niet, dus ik vroeg of ze Engels sprak en herhaalde het na haar ‘yes’ nog een keer. “Hé Kees, mot je hoore! Die steene heten hier stoone! En as ie nou doar un beetje an de kant loop, dan hebbie der nie so veel!” schalde ze in plat Amsterdams over de baai. Ik lag compleet dubbel, maar kon me nog net goedhouden. Ze moest eens weten, dat ik ook Nederlandse ben. Het was zó grappig!