32. Spoorzoekertje voor gevorderden of zo?

Na nog wat foto’s van een schitterende, vuurrode zon die veel te snel onderging gemaakt te hebben, was het weer tijd voor de vraag van de dag. Waar slapen we vannacht? Gerard pakte de camperapp erbij en we vonden niet al te ver hiervandaan een grote parkeerplaats vlak aan zee. Dat klinkt goed. Die nemen we!

Enthousiast tikten we de coördinaten en reden weg. En we hadden onderweg ook eindelijk een supermarkt gevonden. Nou ja, meer een minimarkt. Alleen de prijzen waren maar super. Ze hadden anderhalve parkeerplaats waar wij natuurlijk weer eens niet op pasten, maar na drie rondjes over de rotonde, reden we hem er toch maar zoveel mogelijk op. Er stak helaas nog wel een deel over de weg c.q. rotonde. Tja, het gaat even niet anders. We zetten onze gevarenlichten aan - je ziet, we beginnen al licht Italiaanse trekjes te krijgen- en raceten naar binnen. Zo, ontbijt en lunch voor morgen zijn weer veilig gesteld. Nu snel door naar de overnachtingsplek, dan zijn we ook eens vroeg.

Hé, ineens hadden we een afslag gemist? Hoe kan dat nu, op een rechte weg? Vreemd. Een stuk verderop konden we keren en gingen we heel langzaam terug. Ach natuurlijk, een karrenspoor in een weiland zonder verlichting, terwijl het overal stikdonker is. Vind je ’t gek, dat we het gemist hadden?! Wij niet. We waren helemaal blij, dat we het nu hadden en er stond zelfs een bord van een bar of restaurantje bij. Misschien konden we dan eindelijk eens een pizzaatje gaan scoren! Het pad werd er niet beter op en het einde van het pad was flink hobbelen. En ineens was de weg afgelopen, hadden we links van ons zee, rechts van ons zee en er tussen liep een verbindingskanaal. En voor ons stond een paal ‘verboden te parkeren’. Nee hè, dat geloof je toch niet? Jemig, wat zullen we doen? Er komt hier vast geen hond meer. Maar ja, is het nu eb en staan we prima of wordt het nog vloed en hebben we morgenochtend een Noach-in-de Arkervaring? Ik kan wel een poosje drijven, maar Gerard en de camper niet! En het is hier wel een beestenboel maar er kan niets vliegend of zwemmend naar buiten?!

Lekker rustig was het hier zeker wel. Dat was een groot pluspunt. Maar ja, dat water was wel erg dichtbij. Laten we het maar niet doen. Keren dus. Maar eerst nog even een fotootje maken. Ai, chips, de lichten gaan ineens zwakker branden. De accu is hopelijk toch niet leeg hè? We hebben al dagen amper kilometers gemaakt…. En ja hoor, de benzinewijzer staat wel in mijn lievelingskleur, maar in dit geval niet in mijn lievelingsvak. ROOD!!! En zometeen zakken we nog weg in het zand ook!!!!!

Gelukkig bleek de camper in één keer te starten. Dat gaat weer stukken beter sinds Gerard de isolatie van de startmotor heeft gesloopt. Het keren is ook nog gelukt en na een kwartier reden we de licht bewoonde wereld weer in. Tja, dan maar naar een andere parkeerplaats. We hadden mazzel, want er bleek er nóg een in de buurt te zijn volgens de camperapp. Snel gevonden ook. “Goh, ziet er goed uit en lekker rustig ook. Dat verwacht je toch niet, dat er niemand staat?” Wij helemaal blij. Staat er ineens een bord dat je er niet tussen 20.00 uur en 08.00 uur mag staan. Tjonge, jonge, en hoe worden wij er dan geacht te overnachten? Nu moeten we wéér wat anders gaan zoeken. De derde parkeerplaats bleek niet meer te bestaan, de vierde had zulke kleine vakjes dat er alleen Smarts en Fiats 500 in pasten. Daarna reden wij ons nog net niet vast in een smal straatje waar een druk pratende Italiaan op ons afkwam. Op een gegeven moment gebaarde hij, dat we wel op dat vage terreintje mochten gaan staan. U bedoelt dat daar met dat bord ‘verboden toegang voor alle verkeer en privado? Wij zagen, dat niet helemaal zitten. “Problemen? Police?” Hij zei steeds maar Antonio en iets wat op Macaronio leek. We vermoeden dat hij óf de eigenaar is, óf dat hij weet van wie het is. Ik wou er niet echt staan, Gerard helaas wel. Gelukkig kwam hij erachter dat het echt veel te scheef was, en ja, dan rol je je bed al uit voordat je goed en wel slaapt en dus reden we even later voor de zoveelste keer weg. Licht moedeloos, dat wel. Het was inmiddels bijna 21.00 uur en we moesten ook nog lunchen……

We besloten terug te gaan naar dat pleintje met die minivakjes. Er stond toch niemand en we gaan wel overdwars staan. Het moet maar. Nou, dat was nog een heel gedoe. Gerard was bang het pleintje niet meer te vinden, maar ik niet. Ik zei: “ als je nu hier tussendoor gaat, komen we er precies uit.” Há, dat klopte ook. We moesten alleen zowat door een boom heen aan het eind van het straatje en achteruit was geen optie meer. Aanvankelijk stonden we schots en scheef, Gerard weer druk met de nodige planken in verschillende maten en halverwege kwam Antonio Macaronio er weer aan. Oh nee, shit, toch geen gedoe hè? Maar nee, alles was pico bello en hij wist ons ook nog uit te leggen, dat alle huizen om het pleintje heen verlaten waren. Tja, het voordeel is dus wel dat we geen herrie en geen honden hebben. En voor morgen staan we precies in het dorp met een van de mooiste stranden. Kijk, dan heeft dat stomme spoorzoekertje toch weer een voordeel opgeleverd. Ik leg mijn bikini vast klaar en een rij suikerklontjes om de camper. Blijven die paardjes hopelijk ook eens een nachtje buiten !!!