34. Lecce

Na een pittige nacht werden wij toch wel zwaar geradbraakt wakker. Jemig, alsof we zelf onder zo’n middeleeuwse olijvenpers hadden gelegen. Het duurde dan ook de hele ochtend eerdat ik weer verticaal kwam. En dan nog op pure wilskracht. Pfffff. Rond de middag reden we naar Lecce, waar we vrij gemakkelijk en nog wel midden in het centrum een plek vonden.

We bleken bij een flink, zandkleurig kasteel te staan, waar veel palmbomen voor stonden. Ook was er een aantal kraampjes met Afrikaanse en Indiase handelaren. Met heel weinig fantasie waanden we ons hier al in Afrika. Iedere handelaar probeert uiteraard met je in contact te komen, maar die laatste was echt heel komisch: “Hello, where are you from? Senegal?” Ja hoor, natuurlijk, wij zien er ook zo lekker Afrikaans uit... “Of course we are.” En hij weer, intussen wijzend op mijn cabrio: “and you even did Dakar?” We schoten in de lach. “Oh yes, and we won! And you my friend, you’re from Holland?” Maar ik moet zeggen, hij had verreweg de leukste openingszinnen ooit! Van de vorige man, een Indiër, waar ik een olifantenarmband kocht, kreeg ik er spontaan een olifantenhanger bij. Nou, als het hier allemaal zo gaat, wordt het me denk ik wel een gezellig dagje!

Daarna ging het richting oude centrum en kwamen we op een vrij chaotisch plein. Zowel qua verkeer, als bouwstijlen. Ah, maar achter de muur en onder straatniveau bleek nog een amfitheater uit de tweede eeuw te liggen inclusief vele poorten. Gaaf zeg! En Gerard was helemaal gelukkig, want hij had een grote gele M gezien. Van Maantje natuurlijk. Smiley.

Een beetje op ons gevoel dwaalden we door de straatjes van Lecce. Geen witte huisjes, geen steegjes. Alles was hier duidelijk een slag breder opgezet. Wel heel veel balkonnetjes en ontzettend veel kerken. Het zou een vreselijk intellectueel stukje kunnen worden, ware het niet dat wij in een gezellig straatje in een wijnbar terecht zijn gekomen, waar de wijn wel heel erg super was. We hadden alleen nog niet geluncht, het was al bijna 16.00 uur en hij viel vrij strak naar beneden. “Zeg schat, heb jij ook dat gevoel, dat als we opstaan, we zo’n pinguïnloopje hebben?” We blijven voor de zekerheid nog maar even zitten en bestellen nog een glas. Ja, dat is homeopathie hè. Het gelijke met het gelijke genezen. Mooi, dat het bij wijn niet opgaat! Maar lekker was het wel! Toen Gerard na een eeuwigheid ging afrekenen en wij al tig kunstfoto’s in de wijn, door de wijn en door de snacks heen hadden gemaakt, vroeg hij wat voor wijn we op hadden. De serveerster liet het etiket zien en Gerard heeft nu, uren later, nog steeds vierkante ogen. Jemig, 17%! Wist niet eens dat dat met wijn haalbaar was. Ik denk dat ik binnenkort op dit specifieke wijndieet ga, hier wordt je ontzettend vrolijk en zorgeloos van. Heerlijk!

Maar ja, we hadden geen pyjama en niemendalletje bij ons, dus besloten we na een tijd toch maar weer verder te gaan. Volgens de reisgids bleek er nog veel te zien. En dat was ook zo. Ik weet niet eens meer hoe veel kerken ik van binnen en van buiten heb gezien, maar wel dat het er erg veel zijn, dat ze overwegend in barokstijl gebouwd zijn en meestal ook van binnen het bewonderen meer dan waard waren. Bij een van de kerken, stapte ik even uit mijn rolstoel. Een galante man kwam meteen naar me toe, pakte me beet en gaf me zelfs een handkus. Ai, nu wil Gerard wéér naar de wijnbar…

Nadat we heel veel kerken bekeken hadden en zelfs nog in een trouwerij terecht gekomen waren, werd het dan toch echt tijd voor de Mac. Tja, de wijnbar was wel heel erg duur. Maar, voor een keer kan dat wel leiden. Oei, wat was die wijn lekker, zeg. Bij de stervensdrukke Mac kwamen wij terecht aan een tafeltje met twee hoogbejaarde dames die nog erger kakelden dan een heel kippenhok tegelijk. Ze wilden ons ook nog gezellig een beetje uithoren, maar helaas, wij spraken niets, niente, nada. De kunstgebitten vlogen er zowat uit. En of dat nog niet erg genoeg was, kwamen er later nog twee stokoude kereltjes aan, waarvan de een volgens mij stokdoof was, want die begon me een partij te schreeuwen. Mensenlief, ik ging zowat met een salto mortale achterover uit mijn cabrio. En die ander was ook niet helemaal fit. Dan wil je niet tussen die hele wilde tieners gaan zitten, nee, dan heb je dit. En net toen wij op wilden staan, kwamen er nóg vier bij! Lieve hemel. Start de motoren, we moeten nu echt weg. Mijn oren tuten gewoon. Nou ja, gewoon.....

We gaan terug naar de camper. Die vonden we best snel. We reden echter nog geen drie minuten of we zagen een redelijk grote markt. “Oh, daar wil je zeker wel even kijken?” “Nou schat, dat lijkt me best een strak plan!” Gelukkig stond er een taxi op een grote invalidenplek met de chauffeur erin. Gewapend met de blauwe cabriokaart spraak ik de man allerliefst aan en vroeg hem of hij misschien ietsjes verder naar voren wilde gaan, wat helemaal niet kon, want hij stond al half op het zebrapad. Whatever, hij reed weg en wij hadden een beste plek.

De markt bleek een aflopende zaak te zijn; de helft was al weg. Ik vind die Afrikanen stiekem heel erg leuk, zowel qua kleding als vriendelijkheid en ook deze keer kon ik het niet laten om een blik op de fleurige kleden of wat het dan ook mogen zijn te werpen. We troffen een leuke vent, die veel te hoog begon, maar wel heel graag wilde verkopen. Met een beetje handigheid, lachen, hem wat Nederlands leren, dan weer weglopen, hij weer achter ons aan, kregen we het laken toch voor onze prijs. Maar ja, wilde ik er eigenlijk wel een? Ach, wat kan mij het ook schelen, hij is lekker fleurig, het spelletje handeldrijven was erg leuk en we hadden de lachers van de handelende buur-Afrikanen op de hand. Hij blij, wij blij. Goodnight my friend! Ja, ja, als we ze allemaal moeten geloven, hebben we nu toch een stamp nieuwe vrienden. Oei. En bij de wijnbar hadden we ook al een Italiaans boek over het leven in Senegal gekocht voor de arme kindertjes daar, waar we geen woord van kunnen lezen….. Maar verder gaat het best goed met ons. We hadden een superleuke dag en het dito bonte kleed is daar een mooi aandenken aan; de vrolijkheid, de Afrikanen, de kleur van de zee, de sfeer! Ja, eigenlijk is het een ontzettend verantwoorde aankoop! Make my day!

Oh ja, en we hebben nog een nieuw afscheidsritueel geleerd. Eerst geef je elkaar een high five, dan de vuisten tegen elkaar aanhouden en ten slotte je eigen vuist op je eigen hart en met een big smile weglopen. En dat deden we!