Een goed begin?

Eigenlijk zouden we 13 juli vertrekken, maar dat is niet echt gelukt. Er bleken veel meer problemen met de camper te zijn, dan verwacht en hij was dan ook nog niet af. Daarna besloot de orthopeed me in het loopgips te zetten, omdat ik na de bijna-aanrijding van onze zieke buren, veel meer pijn had gekregen. ’s Avonds dacht ik toch wel veel last van de warmte te hebben, maar ik bleek ziek te zijn en had flink koorts.

Toen ik een paar dagen later weer op mijn benen kon staan, deed niet alleen de rechter- maar ook de linkervoet veel pijn. Dit werd steeds erger. De onderkant van mijn voet bleek in een vurig kraterlandschap te zijn veranderd en er was niet meer op te lopen. Noch de huisarts, noch de EHBO wisten wat het was. Met spoed naar de dermatoloog. Hij had zelden zulke blaren gezien. Ze waren niet eens meer door te prikken. Vol enthousiasme pakte hij een paar mesjes. ’t Is, dat ik niet weg kon rennen, anders had ik zeker een poging ondernomen. Tot mijn stomme verbazing en grote opluchting voelde ik vrijwel niets. De dermatoloog ving wat troep op en ging het meteen bestuderen. Al snel was hij terug. Het was een ‘prachtige’ schimmelinfectie met hele lange draden. Zelden zo’n plaatje gezien. “Het is dus een soort dierentuin en erg druk?” Ja, zei hij lachend, dat kun je wel zeggen. En omdat het te diep zit en te heftig is, ga je het niet met een zalfje redden. Ik kreeg een kuur van een maand mee.

Tussen allerhande dokters- en therapeutenbedrijven door, hadden we ook nog regelmatig contact met de politie. Toen we vrijdagavond het telefoontje kregen, dat de camper goedgekeurd was, hadden we dan ook nog helemaal niets, maar dan ook niets kunnen voorbereiden. Alleen het reisdoel hadden we bepaald. We twijfelden tussen Ierland en Macedonië en kwamen er niet echt uit. Toen hebben we het maar bij elkaar opgeteld en het gemiddelde genomen. Het werd Zweden.

Zelf kon en mocht ik niet rijden. Twee voeten in medisch verantwoord, maar licht onloopbaar schoeisel, maakten dit sowieso onmogelijk. Ik loop als een dronken pinguïn. Dan denk je loopgips te hebben... Nou, ik heb die 2 krukken hard nodig om niet helemaal om te vallen. Gelukkig scheurde ome Hennie ons met spoed naar Teckop, om de camper op te halen.
Gerard heeft zich uiteindelijk dagen een slag in de rondte geklust om de camper weer reisvaardig te maken. Alles, maar dan ook alles was er door het ongeluk uitgehaald. Waren we eindelijk klaar, ging het regenen. Toen bleek het dakluik zo lek als een mandje te zijn. Wéér een paar uur klussen.

Zaterdagavond dachten we aardig op schema te zitten. Zondag zouden we vast wel weg kunnen. Enthousiast liep Gerard naar boven om onze camper bij de RWD weer te ontschorsen, zodat we ermee mochten gaan rijden. Dat zou een fluitje van een cent moeten zijn. Dat leek ook zo, maar net toen Gerard klaar dacht te zijn, kreeg hij de melding dat de camper inderdaad ontschorst was, maar dat we nu nog op de nieuwe kentekenpapieren moesten wachten. Dit zou een dag of 5 duren. Ik lag net in een relaxt lavendelbad, toen ik woeste indianenkreten uit het werkkamertje hoorde. Even later stormde hij de badkamer in, om mij dit opwekkende verhaal te vertellen. Nu kunnen we wéér een week wachten…

Maandagochtend heeft Gerard meteen naar de RDW gebeld. Er bleek één truckje te zijn om de wachttijd te omzeilen. En dat was de camper aan een ander te verkopen, dan kreeg je wel binnen een dag nieuwe papieren. Dus nu heeft hij de camper aan mij verkocht en konden we toch nog weg. Wij dachten dat landen als Turkije en de Oekraïne bureaucratisch waren, maar daar is inmiddels een land bijgekomen. ’t Begint met een ‘N’.

Tussen al de bedrijven door, was er ook nog een grote kat bij ons naar binnen geglipt. Gelukkig had Gerard het gezien. Hij rende naar binnen en zag nog net de kat naar boven gaan. Gerard op topsnelheid erachteraan. Even later had hij de boosdoener gevonden. Plassend op de vensterbank. Tjonge, jonge, alsof we de laatste tijd al geen gezeik genoeg hadden…