Peace man!

Tijdens een leuk gesprek met een landgenoot in Kopenhagen, hoorden we dat er hier een vrijstaatje is. Het is een hippiedorp, wat Kopenhagen een doorn in het oog is, maar het kan er niets tegen doen. Wij werden nieuwsgierig en besloten er een kijkje te gaan nemen.

Het dorp was afgezet met een kilometers lange schutting die helemaal vol geschilderd was. De hippies wonen er niet alleen in half vergane bedrijfspanden, maar ook in allerhande zelfgemaakte constructies van hout. Uiteraard was alles vrolijk beschilderd. Er stond zelfs een best mooi beschilderde caravan. Jammer dat de schilder niet thuis was, anders kon hij van onze camper ook wel iets creatiefs maken. Uiteraard ontbraken ook de vele potten met bloemen niet. Wat dacht je van een knalroze container met allemaal potten gezellig zonnebloemen erop. Van binnen was hij volgestouwd met kratten bier en wat er tussen de zonnebloemen groeiden, weten we niet.

Een van de grondregels van Cristiania is, dat auto’s in het dorp zelf verboden zijn en iedereen crost hier dan ook vrolijk rond met bakfietsen en andere verbouwde tweewielers. Zo had de aannemer een fiets doormidden gezaagd, er een stuk tussen gelast waar zijn speciekuip op paste en daarna het voorwiel er weer aanvast gemaakt.

Er waren weinig winkeltjes, alleen een normale fietsenwinkel. De bar was erg apart en de kledingwinkel was meer een half vergaan krot, zonder voorgevel, waar iedereen zijn overjarige of niet meer passende kleding kon dumpen en waar een ander misschien nog wat aan had. Je kon gewoon meenemen wat je wilde. Maar geloof me, daar wilde je echt niet in gevonden worden. Alles lag gewoon op de grond…

Hoewel het pas ochtend was toen wij hier vol verbazing en enthousiasme rondliepen, zaten de meeste mannen toch al relaxt aan het bier en een jointje in de zon te genieten. Volgens mij waren er al wat in de roze zevende hemel. Er zaten er zelfs vier boven de glijbaan in de speeltuin. Kinderen moesten dus ook nog over die gasten heen klimmen, als ze via de glijbaan naar beneden wilden. Maar daar doen ze hier niet moeilijk over.

De meeste bewoners staan net niet helemaal zo in het leven als de gemiddelde westerling en je kunt ervan zeggen en denken wat je wilt, maar in één ding zijn ze ontzettend goed en dat is recyclen. Hoewel het dorp hier en daar wat licht tot zwaar chaotische trekjes vertoont, zullen ze niets weggooien. Op verschillende plekken stonden containers – uiteraard uitbundig voorzien van de nodige vrolijke verfjes – waar je zo ongeveer alles per grondstof in kwijt kon.

Eén creatieveling had zelfs een huis gemaakt van alleen maar kozijnen in alle kleuren van de regenboog en allerhande verschillende maten. Het was heel apart geworden. Qua sfeer zou ik hier best wel een tijdje willen wonen. Het motto: Niets moet, alles mag, spreekt me helemaal aan. Ik word al blij van het idee.

In de fabrieken, schuren, huisjes, containers en andere constructies waarin ze wonen, zitten nogal wat kieren en gaten. Hebben ze eigenlijk wel riolering, of doen ze alles gewoon in de tuin? En als de binnenkant er net zo uitziet als de buitenkant doet vermoeden dan krijg ik al gedetailleerde visioenen van dansende ratten en zingende muizen. Nee, we houden het nog maar even bij onze camper. Hij is weliswaar absoluut niet origineel beschilderd – wij zijn al blij als hij na de vakantie gespoten wordt – maar hij is redelijk schoon en huisdiervrij.

Na anderhalf uur vol verbazing en enthousiasme rondgelopen te hebben, besloten we in het dynamische macrobiotische vegetarische eetcafé te gaan lunchen. Nieuwsgierig stapten we het vrolijke huisje binnen, waar de zelfgebakken boden al lagen af te koelen in het raamkozijn. De vliegen leken ze in ieder geval wel lekker te vinden. Hoewel het er op zijn zachts gezegd nogal apart rook, besloten we hier toch echt wat te gaan eten. De soep was qua kleur en geur vrij ondefinieerbaar, maar daar speelde onze gebrek aan Zweeds ook wel een beetje in mee. In het voorbijgaan hadden we al een paar mensen met een bord salade gezien. Het zag er heel fleurig uit, maar we dachten toch echt bloemen gezien te hebben. Qua kleur helemaal verantwoord, maar vandaag doen we toch maar iets anders. We nemen de ‘plate du jour’ wel. Daar zijn de groenten in ieder geval gebakken, gestoofd of gekookt. Wel zo veilig.

We kregen een bord met een flinke schep wilde rijst in twee kleuren, waar overheen een mix van stukken broccoli inclusief stelen en wortels overheen gedrapeerd werden. Het geheel werd afgewerkt met een saus van gepureerde rode bieten. Daarbij bestelden we nog een salade van tagliatelle met sesam en wat groene blaadjes. Het was geen peterselie of een ander bekend kruid en ik ken er toch vrij veel. Het zag er allemaal supergezond uit en dat mocht ook wel voor die prijs. Omdat wij in euro’s wilden betalen (we hadden geen kronen) werd het zowat de helft duurder. Stelletje oplichters.

Maar goed, we moesten toch eten en vonden het wel leuk om hier nog even te blijven en zo streken we neer aan een van de vele picknicktafels in de tuin met onze fleurige borden. Het hoofdgerecht was nog best goed te eten, maar die salade… Bah, die was echt heel goor. We wisten niet hoe snel we wat kruiden uit een ander ondefinieerbaar potje moesten gaan halen. Geen idee wat het was, maar daarna werd de smaak heel anders. Behoorlijk heet, maar dat gaf in dit geval niet. Ook Gerards thee was trouwens heel bijzonder. Het was eigenlijk meer warme melk, waar veel specerijen zoals kardemom, kruidnagel en weet ik veel wat nog meer in gegooid waren. Het was een nogal sterk brouwseltje geworden, dat met een halve pot honing echter heel goed te drinken werd. Trouwens, we waren na het eten wel heel relaxt geworden. Die vage groene blaadjes zouden toch geen wiet of zo zijn hè?

Na onze aparte lunchervaring en nog wat straatjes verkend te hebben, kwamen we ineens bij de hoofdingang van het spul terecht. Dit was het beroemde ‘green-lightdistrict’. Hier werd de wiet met zakken tegelijk openlijk verhandeld, je bleek er allerlei soorten in te hebben, en er mocht absoluut niet gefotografeerd worden. Flauw hoor. Ze zijn toch zo vrij? Gerard had het ‘niet fotograferenbord’ niet gezien, maar er kwam meteen iemand op hem afgestormd, toen hij z’n toestel ook maar optilde. Peace man, we doen hem al weg. Maar oh, wat vet, vet jammer was dat.

De wiet hebben we laten liggen, maar ik heb er wel een vage jurk / omslagconstructie gekocht. Het zag er fleurig en heerlijk warm uit. Ik ben gek op dekentjes en nu kan ik er dus gewoon een aantrekken. Er is hier in Zweden toch niemand die me kent. Ik heb hem inmiddels twee keer ’s avonds aangehad en het zit zalig. Hij schijnt uit Tibet te komen en van speciale wol met de hand gemaakt te zijn, maar dat neem ik maar met een vaatje zout. Ze hebben hier in Cristiania alias wietland trouwens wel heel veel met Tibet op. Maar wat? Dat weten we niet.

Na nog een paar laatste foto’s –uiteraard buiten de wietzone- liepen we blij naar de camper. Wat een aparte ervaring was dit dorp. Helemaal leuk. Bij de camper aangekomen, werden we echter acuut door een duiveltje van onze relaxte wolk geschoten. We hadden een boete van 500 DKK!!! Wel gloeiende, het is hier niet eens betaald parkeren?! Wat nu peace man? Oorlog! En wel nu!