Fijn zo'n goed als nieuwe camper...

’s Avonds heel laat waren we op een parkeerterrein van de Lidl in Bremen terechtgekomen. Een royale parkeerplaats langs een niet al te drukke weg. Kat in ’t bakkie. Maar ai, wat lag dat harde bed ellendig. En toen we eindelijk sliepen, het was al erg laat, werden we wakker van allerlei auto’s en herrie. De Lidl bleek het probleem niet te zijn. Ernaast was een bakkerij en die ging al om 6.00 uur open! Wat een onzalig tijdstip.
Na wat nachtmerries, voorbij suizende vrachtwagens, een paniekaanval en een slaappil, gingen we toch nog een poosje onder zeil. Ai, toen was het ineens laat.

Aangezien wij toch proberen bij elk nadeel een voordeel te zoeken, besloten we eerst maar eens naar die vermaledijde rotbakker te lopen voor een brunch. Dit was erg goed gelukt, al zeggen we het zelf. Rond de klok van 12.00 uur konden we de reis naar het hoge noorden weer vervolgen.

In pinguïntempo, dat dan weer wel. Eerst reden we meteen de file in, toen die over was, moesten we gas gaan tanken, maar bleek de nippel niet te passen. Bij het tweede tankstation is Gerard met behulp van een hele groep aardige mensen zowat een uur bezig geweest, maar weer zonder resultaat, en bij de derde was het dan eindelijk gelukt. We waren ruim twee uur verder en hadden maar liefst 41 km op de teller staan. Nou, laten we dan maar gelijk gaan lunchen. We staan hier nu toch stil. Ik was vanmorgen trouwens nog in een stuk glas gestapt in de camper. Niet te geloven. We hebben dat ding al tig keer gestofzuigd, maar nog steeds vinden we glas van de auto, die op ons ingereden is…

Na de lunch ging ik naar bed en scheurde Gerard weer een eindje door. Ik werd wakker van een vreemd gevoel, wat ik eerst niet zo thuis kon brengen. Maar al snel werd het gevoel intenser. Ik wist dat de camper een stuk verbeterd was, maar dat er zelfs een stortdouche in zou zitten? Nee, dat hadden we niet verwacht. We zaten midden in een heftige hoosbui en er was iets met het dakluik niet goed. Het water liep in stralen naar binnen en ik was zeiknat. Wie verwacht zoiets nu in bed? Echt een bad douche!

Niet al te ver voor Puttgarden, waar we op de boot naar Denemarken zouden gaan, besloten we nog even wat inkopen te doen. ‘Jee, wat stinkt het hier. Ranzig industrieterrein zeg.’ Toen we terugkwamen, bleek het alleen bij onze camper te stinken. Wij snuffelden een rondje en hadden een erg unheimisch gevoel. Dit is niet goed. Het lijkt wel gas!
Het nadeel van inpakken met Gerard is, dat hij alles voor elk eventueel probleem in drievoud mee wil nemen. Het voordeel is, dat hij zelden met lege handen staat. En nu kwam hij na even rotzooien met een spuitbus terug om eventuele gaslekken mee op te sporen. Hij kroop onder de camper en ik hoorde al gauw ‘BINGO!’ Chips, wat te doen? Waren juist al onze gasleidingen vervangen en nu hebben we voor het eerst in 12 jaar een lek? Het bleek niet in de nieuwe leidingen te zitten, maar de moeren van de leidingen bleken niet aangedraaid te zijn. Gelukkig had Gerard in zijn tweede reservegereedschapstas ook nog een passende sleutel zitten, waardoor ook dit weer snel gefikst kon worden.

En zo konden we redelijk snel weer door. De brug naar het laatste stukje van Duitsland was echt eng. Er stond behoorlijk wat wind en hij kwam pal van opzij. De brug lag heel hoog boven het water en er was dan ook niets wat de wind kon breken. WE zijn er niet afgewaaid, maar waren blij dat we heelhuids aan de overkant waren. Gelukkig leidde de grote groep kitesurfers ons nog een beetje af.

Om 18.30 uur waren we bij de boot. Het was al behoorlijk druk en we hoopten nog mee te kunnen. Maar omdat wij een rolstoel achterop de camper hadden, kregen we meteen een invalidenplek op de boot en mochten we als enigsten in rij 1 gaan staan. Alle andere auto’s stonden in rij 7 t/m 9. En zo reden wij even later als eersten de boot op. Dat is nog eens mazzel!

Toen ik die grote boot zag schrok ik wel even. Oeps, ik dacht dat we met een soort veerpont maar een heel klein stukje over hoefden te varen, maar het werd een overtocht van drie kwartier op volle zee. Hoewel het een groot schip was, er ging zelfs een trein met passagiers op!, voelde je het wel. Net op het moment dat ik het toch echt wat minder begon te vinden, waren we gelukkig bijna aan de overkant. Lopen is momenteel sowieso al een uitdaging, maar op een deinend schip waren toch wel bonuspunten. ‘k Heb de rest van de avond dan ook wel veel pijn gehad.

Even half acht reden we Denemarken in. De eerste 5 minuten waren druk, maar daarna leek het wel niemandsland. Zitten alle Denen massaal in het buitenland? Hebben ze hier geen auto’s? Maar voor ons was het heerlijk rijden. Op de boot waren we er trouwens achter gekomen, dat Denemarken geen euro’s heeft. Ai, dat wordt dan sowieso wild kamperen, want voor die ene nacht gaan we geen bank zoeken.

Het was te laat om Kopenhagen nog in te gaan, daarom hebben we maar een sightseeing per camper door het stadje Koge gedaan. Echt heel leuk. Al die fleurige huizen in warme kleuren met hun rode pannendaken en leuke raampjes. Ja, dit heeft wel wat. Hopelijk komen er nog heel veel van dit soort stadjes. We zijn benieuwd.