Verrassend Kopenhagen

Aangezien we een stortdouche in de camper toch niet zo heel fijn vonden, heeft Gerard zich vanmorgen intensief met het dakluik en een lading kit beziggehouden. Om 14.00 uur konden we onze reis vervolgen. Hoewel het ANWB-boekje niet echt enthousiast over Kopenhagen schreef, Gerard kreeg al vluchtneigingen toen hij hoorde, dat het vooral een winkel- en museumstad was- wilde ik er toch wel graag even kijken. Ik had er wel eens mooie foto’s van gezien, de stad ligt aan zee en het is mooi weer. We hebben in een uur heus wel gezien of het leuk is of niet.

Onderweg naar Kopenhagen werden we op de behoorlijk drukke snelweg nog pittig gesneden door een vrachtwagen met superlange oplegger. Het ging maar net goed en we hingen zowat in de gordijnen van schrik. De tranen liepen over mijn wangen. Wat een idioot! Koop toch een fiets, als je niet kunt rijden. Eikel! Maag goed, nadat we ons weer behoedzaam uit de gordijnen hadden laten zakken, gingen we toch weer vol goede moed verder.

We werden afgeleid door een serie caravans die helemaal met gipsen beelden versierd waren en een drijvende kubuswoning in het water. En toen waren we ineens al in de stad. Een parkeerplaats was zo gevonden. We bleken achter het Tivolipark te staan. Geweldig om al die ontbijtverwijderende attracties te zien. Vooral die superhoge zweefmolen, die hoog boven de stad hing, zag er geweldig uit. Het ziet er heerlijk uit om zo ver boven te stad te zweven, maar toch zou ik er voor geen goud in willen en Gerard ook niet. Wij lopen dus fijn door.

Al gauw stonden we op het grote plein voor het raadhuis. Hier zou de wandeling beginnen. Voor een stad waar niet veel aan zou zijn, is het toch knap dat de ANWB 66 dingen omschreven heeft… We begonnen met de beroemdste straat van Kopenhagen; Stroget. Hier zouden alleen maar dure, chique winkels liggen en ging het er om om vooral gezien te worden. Je kon er zowat over de hoofden lopen, zo druk was het er. Vanuit de rolstoel was het helemaal drie keer niets. Ik zag alleen maar benen, benen, en nog meer benen. Stapelgek werd ik ervan.

We hadden nog geen 5 meter afgelegd of we werden verrast door een heftige hoosbui. Vreselijk. Waar halen ze ineens zóveel water vandaan? Maar nadat we twee regenjasjes en een grote paraplu gekocht hadden, werd het meteen weer droog.

Er waren veel mooie gebouwen te zien en er waren ook bijzonder veel straatartiesten actief. De zon was weer enthousiast tevoorschijn gekomen en wij hadden het weer helemaal naar ons zin. Sterker nog, het was zo leuk, dat Gerard terug besloot te gaan om extra geld in de parkeermeter te gooien, zodat we nog een poosje konden blijven. Ik zou wel even wachten. Maar ai, we hadden ons licht in de afstand vergist. Uiteindelijk heb ik daar een uur zitten wachten. Als er een doos voor de rolstoel had gestaan, had ik aardig wat geld opgehaald, dat been trekt toch net te veel bekijks.

Er was trouwens een wel erg rolstoelvriendelijke uitkijktoren. Hij had een wenteltrap zonder treden. Peter de Grote zou hier op zijn paard naar boven zijn gescheurd, met de tsarina in haar koets erachteraan. Dat hadden we wel eens willen zien. Mijn Gerard de Grote bood nog aan om me in mijn eigen rijtuig naar boven te rijden, maar van dit genereuze bod heb ik toch maar geen gebruik gemaakt. Je komt volgens mij op zijn kop en stomdronken weer beneden.

Net toen ik echt bang werd, dat Gerard gevallen, ontvoerd of het beruchte pakje sigaretten halen was en ik het wat minder breed kreeg, stond hij ineens weer voor mijn neus. Blij toe. Ik was inmiddels wel uitgekeken op al die riksja’s om me heen.

Tot onze grote verbazing bleken we maar vijf minuten van het beroemdste straatje bij de haven af te zitten. Wat zag het er leuk uit! Al die grote, vrolijk gekleurde huizen en al die prachtige boten langs de kaden. Erop zaten massa’s mensen met een biertje te genieten van elkaar en van het weer. Spontaan besloten we een rondvaart te gaan maken. Hoeveel talen die gids wel niet sprak, weten we niet, en wat ze vertelde ook niet echt, maar we hebben genoten. Behalve een paar oorlogsboten en veel moderne gebouwen van Deense architecten A, B en C waaronder de vernieuwde opera en de ‘zwarte diamant’ kwamen we ook strak langs het koninklijk paleis en hun twee majestueuze zeiljachten. Wauw, wat een dingen! En wat bijzonder dat je er gewoon langs kon varen en lopen.

Vooral de kanalen, de grachtenpanden en de vele bruggetjes vol met fietsen deden behoorlijk Hollands aan. Dit bleek te kloppen want koning Huppelup bleek erg geïnspireerd te zijn geworden na een bezoek aan Amsterdam. Ik moet zeggen, hij had het leuk nagemaakt. Sterker nog, wij vonden de gekleurde huizen zeker wel bonuspunten!

Ook zagen we de beroemde kleine zeemeermin uit het sprookje van Andersen nog. Wij hadden er onderweg door Stroget al prachtige ansichtkaarten van gezien en hadden er best wel hoge verwachtingen van. Dom natuurlijk. Het heet niet voor niets de KLEINE zeemeermin en de tweede tip was het woordje sprookje… Het bleek een vrij klein beeldje te zijn en als de gids het niet aangewezen had, was het ons niet opgevallen. We waren blij het per boot gezien te hebben, anders hadden we wel een behoorlijk takke-eind moeten lopen om het nog te zien.

Na de heerlijk ontspannen rondvaart besloten we nog even bij het koninklijk paleis te gaan kijken. Maar echt veel tijd hadden we niet meer. En zo scheurde Gerard me, zigzaggend tussen groepen mensen en terrasjes, over de vreselijk hobbelende keien, naar het paleis. Het wisselen van de wacht hebben we niet gezien, maar we vonden het al leuk dat we een paar van die bontmutsen in de wachthokjes zagen staan en wij overal zomaar mochten lopen. De koningin was notabene thuis!

Helaas voor ons tikte de resterende parkeertijd met een genadeloos tempo door en moesten wij onze fantastische tocht door Kopenhagen noodgedwongen staken. Bij de Mac gooiden we er nog wat brandstof voor de terugweg in en raceten we zo snel mogelijk terug naar de camper, waar we ondanks een nieuw rolstoelrecord toch een half uur te laat waren. Gelukkig hadden we geen boete. We waren eigenlijk te moe om nog een plekje te gaan zoeken en toen bleek dat het nachttarief zo goedkoop was, dat we er voor 3 euro konden blijven staan tot ’s morgens 8 uur, hadden we het gauw bekeken. Gerard zag het eigenlijk minder zitten, door al die voorbij razende bussen en auto’s en wilde graag ergens anders kijken. Nadat ik hem een borrel, een slaappil en een paar gloednieuwe oordopjes had beloofd, zijn we toch maar weer op ons oude plekje gaan staan. Na een korte sightseeing bij nacht - behalve bij het leuk verlichte Tivoli was het overal onrustig - tussen al die dronken jongelui door, vielen we zowat meteen om in bed. Wat een gave stad en wat hebben we het naar ons zin gehad. Niet te geloven dat we pas 2 dagen van huis zijn!