Wat een pech

Vandaag 22 december is Julia jarig. Natuurlijk hebben we haar opgebeld om hartelijk te feliciteren. Het was echter geen fijne dag voor haar en Mehmet.

Vanmorgen om 8.00 uur was er een lichte aardbeving (vanuit zee) in hun omgeving, die zij goed gevoeld hebben. Alle ellende van die grote aardbeving van 10 jaar geleden, kwam weer heftig boven. Ze konden alleen nog maar huilen.

En alsof dit nog niet genoeg is, zijn ze ook bang voor een burgeroorlog. De grootste Koerdenpartij is onlangs verboden. De Koerden hebben daarna meteen een nieuwe partij opgericht. De schermutselingen op straat worden heviger en vinden vaker plaats. Het laatste heftige incident was 20 km van hun huidige verblijfplaats.

Ze zijn arm en kunnen geen kant op. Het was een vreselijk aangrijpend telefoongesprek met een intens verdrietige en bange (maar toch ook zo dappere, lieve) Julia.

Wij gaan zeer binnenkort weer een pakket naar hen opsturen. Het zou hen enorm troosten en steunen als we daar kaarten / brieven van meelevende mensen bij zouden kunnen doen. Duits en Turks kunnen zij lezen, maar Hollands is ook prima. Dan vertalen Gerard en ik het wel.

Wij kennen onze pechvogeltjes inmiddels aardig goed en zijn er van overtuigd, dat ze van een stapel Hollandse kaarten heel erg blij gaan worden. Typisch een gevalletje van kleine moeite, groot plezier!