8 Wat een land

Uiteraard hebben we weer heerlijk in het kleine vogelparadijs geslapen. We vinden het hier zo ontzettend gaaf! Maar toch gaan we vandaag alweer weg. Er is nog ontzettend veel te zien, we zitten pas op een derde van Zweden en we willen de Lofoten het liefst ijsvrij meemaken. Maar een ontbijtje in de hut en een miniwandeling naar de uitkijkpost even verderop kon er nog wel af. Eigenlijk zoeken we nog zo’n plek voor thuis. Een groot huis met heel veel grond, een eigen meer, een grote hut waar je zowel in de zon als ook droog kunt zitten, kunt barbecueën en een drijvend terras met tuinset, parasol, barbecue en buitenboordmotor lijkt ons ook wel wat. Ze hebben hier echt leuke dingen!

Ook voor vandaag stonden er geen excursies gepland. We moeten alleen maar kilometers maken. Heel erg veel kilometers. In Götenborg begint de E45 al en het is nu dagen later en we rijden er nog steeds op. Zo geeft de Tomtom regelmatig meldingen als: ga over 157 km linksaf over de rotonde. Die weg is geloof ik 1700 km lang en we moeten hem helemaal uitrijden. Wie dat onding heeft uitgevonden…. Maar gelukkig rijdt hij prima en is het absoluut niet druk.

Ik heb eerst maar eens wat stukjes geschreven en foto’s uitgezocht. De vraag is alleen waar we die gaan plaatsen. We zien alleen maar bomen, bomen, bomen en nog meer bomen en daar past ons usb-stickie tot nu toe niet in. “Hé Maan, wat loopt daar nou? Een wilde ezel of zo?” Ik had niets gezien, was druk aan het typen. Toch maar even keren. En wat denk je? Staat er gewoon een eland aan de kant van de weg. Echt gaaf. Pas zagen we ook al een ree met twee hele jonge, kleine kalfjes. Zo leuk!

Ook al zie je alleen maar bomen, weilanden, bermen en waterplanten, je blijft je verbazen over de grote hoeveelheid kleuren groen. Maar het blauwe luchtje erboven, doet het ook best lekker. Wij de kast vol met antivries gegooid voor de inwendige mens, blijken ze hier hartstikke warme zomers te kennen en dit is er zeker weten één van!

We blijven genieten van de vele prachtige meren. Meestal maken we er wel even een fotostop. Het was erg verleidelijk om een duik te nemen, maar dat hebben we maar niet gedaan. Figuur walvis in combinatie met te veel rondzwemmende echte vissen leek me toch geen goed idee. Bovendien is dat poot ook niet waterdicht.

De meren zijn gigantisch, maar ook de bossen zijn kilometers lang. Het is niet echt vreemd dat er hier nog zoveel wild leeft. Echt gaaf. Eigenlijk moeten ze om heel Scandinavië een groot hek zetten en tot beschermd natuurgebied uitroepen. Het is geweldig dat er hier nog zulke eindeloze stukken ongerepte natuur zijn. Sterker nog, er is zowat niet anders. We hebben al uren geen stadje gezien, laat staan een bakker. Tja, dan maar warm eten tussen de middag.

We voelen ons elke dag weer wat beter. We genieten van het rijden door eindeloos niemandsland, de weelderige bermen, de meren en de bossen. Het maakt ons niet eens uit waar we heen gaan. Gewoon rijden, samen zijn en blik op oneindig. We zien wel waar we ’s avonds uitkomen. Gewoon niets te moeten, maar gewoon er te zijn en te genieten van al het moois om ons heen. Heerlijk.

Ai, had ik al dat lyrische over die wegen en Zweden maar niet geschreven, we worden meteen gestraft. Ik verga van de jeuk omdat ik zo’n 50 bulten uit de Zweedse vliegende dierentuin heb opgelopen en de weg is tijdelijk meer grind dan asfalt. Nou, dat schiet weer lekker op. Onze geschatte aankomsttijd volgens de Tomtom rent met hardloopschoenen achteruit. Gelukkig hebben we al warm gegeten.

Om tien voor vijf zagen we eindelijk een supermarkt voor ons broodnodige brood. Ai, hij ging om vijf uur dicht, dat werd dus nog een beetje rennen. Wij konden geen gewoon water vinden en spraken een andere klant in het Engels aan. Bleek het ook een Nederlander te zijn. Zeldzaam, want we hebben nog geen Nederlander onderweg gezien vanaf we van de boot af kwamen.

In Östersund hadden we het wel gehad met die kilometers vandaag. Binnen no-time hadden we een mooi plekje aan een meer (volgens Gerard heb ik daar een antenne voor) en zaten we heerlijk buiten aan een van de picknicktafels. Terwijl Gerard wat voor het vervolg van de reis voorbereidde, zat ik lekker te loomen. Maar oh, wat gaan we hier de mist in met de tijd. Op een gegeven moment zei Gerard, dat we maar eens naar bed moesten gaan. “Hè wat, nu al?” Ik had het gevoel dat het pas half tien of zo was. Maar het wordt hier gewoon niet donker. Het is hier om 00.30 uur hooguit licht schemerig. We hebben telkens het gevoel dat we heel vroeg naar bed moeten. Dat voelt heel gek, maar qua rijden is het superhandig. Het maakt niet uit, hoe lang je doorrijdt, het is toch altijd licht. Ik ga het met de dag meer een land voor ons vinden. Zo mooi, zo rustig, een plekje vinden is appeltje-eitje en het is er altijd licht. Heerlijk!