66. Alweer een stranddag in Haukland

Na deze spetterende ervaring van vannacht konden we niet meer slapen. Enthousiasme en lichte diepvriesverschijnselen maakten dit vrij onmogelijk. Alle dekens maar op bed, veel kleren aan en uiteindelijk maar een slaappil. Het was inmiddels bijna 3.00 uur. Zodra we wakker waren, moesten we meteen aan die fantastische ervaring denken. Zouden we het nog een keer zien? We blijven voor de zekerheid vandaag mooi hier staan. Het is prachtig weer, er ligt een spierwit zandstrand aan onze voeten en nu kunnen we ook dat andere pad langs de berg eens gaan proberen.

Na de brunch gingen we op pad. Deze weg ging stukken beter dan die berggeitenroute van gisteren. We waren verbaasd dat je al van geringe hoogte zo’n andere blik op het strand had. Van bovenaf gezien was het water schitterend turkoois blauw! Vanuit de camper is het gewoon blauw… En wij maar zoeken, naar al die exotische baaien…Na de nodige schapen en wandelaars gepasseerd te hebben en Gerard op een gegeven moment ging zitten omdat hij te veel pijn kreeg, kwam ik even later bij het eilandje uit en zag ik een klein, maar mooi wit zandstrandje. Er zat slechts een vrouw op. Ze bleek Nederlandse te zijn en was 5 jaar geleden geëmigreerd naar de Lofoten. We hadden een leuk gesprek en toen ik even later weer terugkwam, liep ze het hele stuk met me – en later ons- mee terug. Ze vertelde, dat het haar niet echt meegevallen was. Ze had het leven zich hier anders voorgesteld. Veel rustiger en gemoedelijker. Maar ook hier blijken de mensen enorm gestrest te zijn en zich erg druk te maken om materiële zaken. Hiervoor was ze nu net uit Nederland gevlucht! Hoewel ze de taal inmiddels goed spreekt, raakt ze niet ingeburgerd. De Noren zijn conservatief en terughoudend en dat vindt ze erg jammer. Ook zij vond de Noren vreselijk rijden en vertelde dat hier – vooral ’s winters- veel ernstige ongelukken gebeuren. Nou, dat verbaast me nu echt helemaal niets.

Ook vertelde ze dat het hier vanaf begin november tot medio januari best heel donker is. Dan is er alleen tussen 11.00 uur en 14.00 uur nog wat licht. Op onze vraag, of zij gisteren dat fantastische noorderlicht had gezien, antwoordde ze ontkennend. Ze gaf ons echter wel veel kans, dat we het vandaag wel weer zouden kunnen zien, omdat het helemaal wolkeloos is. Maar ja, is er genoeg zonneactiviteit op de zon zelf geweest? Want dat veroorzaakt nu net het noorderlicht. Er schijnen ook ’s winters heel veel toeristen naar de Lofoten te komen om het licht te zien. Haar buurman had er een heel centrum over opgericht. De Lofoten schijnen een van de beste plekken te zijn om dit licht te kunnen bewonderen. Nu weten we zeker, dat we hier willen blijven. Zij had haar huis voor een schijntje gekocht. Misschien moeten wij morgen ook maar eens naar de makelaar. We vinden het hier hartstikke mooi en rustig.

Pas tegen 17.30 uur waren we weer bij de camper terug. Ik had iets te ver gelopen en het pootje moest nodig gekoeld worden. Maar dat doen we dan wel in het zeewater! Gelukkig was het nog erg warm en kon ik nog net even de zee in. Oei, wat een temperatuurshock! Buiten was het wel 28 graden, maar het zeewater haalt de 10 graden niet. ‘k Heb het zelden zo koud gevonden als vandaag. Alleen de Noordelijke IJszee was nog erger. Na een tijdje kwam de Nederlandse vrouw weer langs. Ze vond me erg flink. “Hoe hou je het in hemelsnaam in dat water uit? Ik woon hier nu vijf jaar en ben pas een keer in het water geweest?” Tja, ik zou zeggen, trek je kleren uit, je hebt je bikini toch al aan en spring erin. Ze vond dat we het met twee blessures niet heel gemakkelijk hadden, maar had bewondering voor ons doorzettingsvermogen en enthousiasme. Nou, dat is leuk om te horen. Beter dan dat gestaar van de meeste andere mensen. We voelen ons af en toe echt een wandelende attractie. Oké, misschien zijn we dat inmiddels ook wel, maar toch.

Na het koele zwemintermezzo hobbelden we snel naar de camper, waar we expres al de gordijnen achter open hadden gedaan om de felle zon erin te kunnen laten. Dan is ie vast een beetje voorverwarmd. Dankzij de vele lagen kleding, hete thee, een deken en een heerlijke nasi à la Gerard was ik zowaar binnen twee uur weer licht ontdooid! Zo, en nu maar wachten en hopen, dat het noorderlicht vanavond weer te bewonderen valt. De camera en het statief liggen pakklaar op het bedje. Kom maar op met dat licht, wij zijn er helemaal klaar voor en razend benieuwd! Vol verwachting klopt ons hart.