13. Sensationeel Storforsen

Dan heb je eens een dag waarop je niet al te ver hoeft te rijden, zijn we er om 17.00 uur nóg niet. Opschieten deden we voor geen meter, maar genieten des te meer. We maken zo ontzettend veel foto’s en nog zijn er heel veel foto’s die we hadden willen maken, maar wat gewoon niet lukt vanuit de auto en je wilt ook wel eens 10 minuten doorrijden, nietwaar?

Het landschap is hier weer een beetje anders. Allemaal hele kleine meertjes, heel dicht naast elkaar in een gebied wat op een kruising tussen een weiland en een mosgebied lijkt. Echt gaaf. Ook de reusachtige keien en stenen, resten van een gletsjer die hier ooit stroomde zijn best fotogeniek. Misschien morgen, maar nu gaan we echt verder!

Oeps, brandweerwagens, auto’s in de kant, reddingsdiensten? Hier is wat aan de hand. Alleen deed er niemand iets. Iemand gebaarde dat we langzaam door mochten rijden. Het leek mee te vallen, totdat ik naar links keek. Daar lag een flinke lijnbus op zijn kant, meters van de weg af. Die bus moet gewoon gelanceerd zijn, anders komt hij nooit zo ver. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Moest hij uitwijken voor een dier of zo? Het kippenvel stond op onze armen en de tranen sprongen in onze ogen. Tjonge, wat heftig. Helemaal ontdaan reden we verder. Speelt ons eigen ongeluk ons parten? Waarom waren er geen ambulances? Of waren die al weg? Of moest er gewacht worden op een takelwagen of kraan omdat niemand de mensen uit de bus kreeg? Er stond een tweede bus van dezelfde maatschappij langs de kant van de weg te wachten. Hopelijk was de schade alleen materieel en konden de mensen leven en wel in deze bus hun weg verder vervolgen. Waarschijnlijk wel met een dijk van een shock, maar we hopen, dat ze het er allemaal levend van af hebben gebracht.

Door deze heftige beelden was ons vakantiegevoel meteen weg. Het maakte een duikvlucht van een 9 naar min 3. We waren nogal van de kaart en besloten eerst maar licht zinloos even boodschappen te doen. Daarna was het iets gezakt. Komen wij naar buiten lopen, komt net die andere bus er aan, waar volgens mij geen mensen in zaten. Daar gaan we weer. Wat stilletjes en ontdaan reden we door naar Storforsen, waar het niet al te druk meer was. Maar ja, het was inmiddels 18.30 uur…

Hoe verder je naar het noorden rijdt, des te wilder de rivieren worden. Veel rivieren worden gebruikt en verbouwt als waterkrachtcentrales om energie op te wekken. Misschien niet heel onlogisch, maar verschrikkelijk lelijk en zonde om te zien. In Zweden zijn er vier grote rivieren die beschermd zijn en nog redelijk intact gelaten. De Pite Älv hier is er een van. Deze rivier heeft het meest snelstromende water van alle rivieren in Zweden. De rivier valt 80 meter naar beneden binnen 5 kilometer. Vooral het laatste stukje hiervan is spectaculair gaaf in het kwadraat om te zien. Niet per se de hoogte, maar zeker ook de breedte en het oorverdovend lawaai van het snoeihard omlaag kletterende water. En er valt nogal wat water per seconde naar beneden. Het minimum is 250 m³ per seconde, maar ’s zomers als al het smeltwater van de bergen afkomt, loopt dit op tot wel 870 m³ of meer! Je weet gewoon niet wat je ziet. Het is één grote, witte, woest kolkende, voorbij razende massa water, die met zo veel passie voorbij denderend dat we niet anders konden dan er zeker wel een uur ademloos naar blijven staan en vooral blijven schieten. En dan staat er op een bordje ook nog dat hier in november en december delen van bevriezen en er een soort ijsdammen ontstaan. Hoe is het mogelijk. Dat zou ik best wel eens willen zien.

Maar hoe kun je zo veel explosief natuurgeweld in vredesnaam op een paar foto’s vastleggen? We hebben ons best gedaan en intussen gingen we helemaal uit ons dak. Wat een rivier, wat een gebied! Helemaal geweldig. Want niet alleen de rivier was spectaculair mooi, maar ook het gebied eromheen. Ooit, toen Zweden alleen nog van vis en hout leefde hebben ze een kanaalconstructie willen aanleggen om de vlotten en de boomstammen mee te vervoeren, want deze rivier zelf was daar totaal niet geschikt voor. Er is iets misgegaan en het gebied ernaast noemen ze nu de dode watervallen. Er is niet zo veel water meer, maar wel een grote vlakte, vol grote, gladgeschuurde stenen, doordat er eeuwenlang wel water overheen is gegaan. Ook zijn er hier en daar putholes ontstaan. Dit zijn diepe, ronde gaten van soms wel een paar meter diep. Dan is er een steen in wat zachter gesteente terechtgekomen en die is dan blijven draaien en heeft zich zo een weg naar beneden gevormd. Het zijn soms perfect ronde gaten. Ook was er nog een soort kleine canyon waar een kleinere waterval doorheen kletterde en waar mensen van een hoge rots in het water sprongen. Oh jongens, wat is het hier sadistisch. Het is zo vreselijk warm, overal is water en dan loop ik met zo’n zwaar poot en zo’n dikke badstofsok, waar ze hier in de winter een moord voor zouden doen.

Op een gegeven moment waren de meeste mensen wel weg of in ieder geval uitgepoedeld, de picknickbanken en barbecueplekken verlaten en toen dacht ik: “Wat kan mij het ook schelen. Ik ga het water in en wel nu! Dan maar geen bikini en handdoek.” Ik heb mijn rokje uitgetrokken, mijn walker op het randje van het water uitgedaan en heb me er zo in laten zaken. Heerlijk! Aanvankelijk verklaarde Gerard me voor gek, maar even later kwam Piet paniek, want ja, hij had geen handdoek bij zich…, er zowaar ook in. “Man, wat kan jou die handdoek schelen, het is toch nog best warm en we zijn binnen het kwartier bij de camper! Jij kunt ten minste je broek en je shirt nog droog houden!” Wauw, wat lekker om in het water te liggen; konden we eindelijk onze warmte een beetje kwijt. Het was de hele dag wel weer dertig graden geweest. Tjonge, wat was het hier geweldig. Storforsen is echt sensationeel, maar dan zeker in het kwadraat! Met stip op 1 binnen in onze vakantiehitlijst.

Het lopen met walker over al die ongelijke stenen, scheve vlonders en de sterke helling aan het begin, viel niet echt mee, maar het was de moeite meer dan waard. Ik moest soms echt lachen om de zeer verbaasde gezichten van mensen, als ze meer weer ergens zagen klauteren. Vooral toen we richting die canyon gingen. Een man stond op een bruggetje te dubben, wat hij zou doen, of je daar wel kon lopen, en dan ziet hij ons gewoon gaan. Tja, dan heb ik echt lol. Dat poot is echt vervelend en ik heb elke dag wel pijn, maar dit is mooi weer gelukt!

Op zoek naar een overnachtingsplekje – we gaan echt niet op die overvolle camperenclave langs de weg bij Storforsen staan met privacy nul- kwamen we eland nummer 6 tegen. Het blijft leuk. De weg was minder leuk. Saai en lang en geen dorpjes en ook geen plek om te staan. Wel weer wat apart bos met grote stenen gezien, wat wel wat van een maanlandschap weg heeft en ook een prachtig meer. Uiteindelijk vonden we pas rond 23.00 uur een plekje op een picknickplaats waar al bijna 20 campers stonden. Er was nog wel wat plek, maar toen we net geïnstalleerd waren, bleken er wat vrachtwagens te draaien en dat zou de hele nacht gaan duren. Nee hè? Dit gaan we niet doen. Gerard maakte nog snel de wc hier leeg en daarna zijn we aan de andere kant van de rivier en picknickplaats gaan staan. Pal langs de fel stromende rivier, die je ook erg goed hoort, maar dit vinden wij niet erg. We kwamen als laatste aan, maar hebben het mooiste plekje. Aan de voet van de oude brug over de rivier, die toch niet meer gebruikt wordt.

Hoewel het inmiddels al vet laat was, konden we niet slapen. Deels door het licht waar onze slaapklokken in de war van raken, maar ook deels door de adrenaline, die zich qua wildheid aan Storforsen had aangepast. Wat een dag! Het kan haast niet mooier worden dan deze!