15 Dierendag?

Hoewel we vandaag al 4 of 5 elanden en/of rendieren gezien hadden, bleken we er nog wel meer te zien. En wat… We waren nog maar net bij die boer vandaan of we zagen er alweer een. Het wordt al bijna gewoon. Zo meteen staan we in Woerden ineens foto’s van koeien te maken. Wauw, Geer, moet je kijken, wat een groot beest en je hebt ze in allerlei kleuren en hier lopen ze met heel veel gewoon zichtbaar in een weiland! Waarschuw ons even, als we daaraan beginnen.

Op de weg naar het natuurpark hadden we ineens fata morgroena. We wisten echt niet wat we zagen, toen we ineens een knalgroen meer zagen liggen. Het meer aan de andere kant van de weg was wel gewoon blauw. Dit is wel heel bizar, maar ook supergaaf om te zien. We moesten nog een hele muggendans uitvoeren om niet helemaal lek geprikt een foto te kunnen maken, maar we denken dat het toch gelukt is. Wat een ellende zijn die beesten toch. Lopen en rijden gaat nog goed, maar zodra je stilstaat begint het feest weer. Ook het niveau irritante knotsen was erg hoog. Ze gingen zelfs in je haar en op je bril zitten. Nou, dan zie je ze pas echt zitten…

Het is nog steeds vies en vies heet en het zweet loopt in stralen langs onze lijven onze schoenen in. Nog net niet gesmolten kwamen we om 18.30 uur bij het natuurpark. Er stond alleen een bordje langs de weg met de naam van het park, een paar voor de hand liggende regels (je mag geen beer mee naar huis nemen enz.) en drie foto’s. Dat is nog eens een lekkere informatiepost. Maar ach, dat kon ons weinig schelen. We rijden zelf het park wel door. Dit park heeft als specialiteit dat het zeer oude, hoge dennenbomen heeft. Nee toch? Daar staat verdorie heel Zweden vol mee? Wat nu bomen? ’t Is dat er een foto van een bruine beer bij stond, maar anders was ik echt even licht onwel geworden. Het begin van het park was echt niet boeiend. Dat landschap hadden we al dagen gezien. Maar het werd toch steeds mooier. Het werd heuveliger, er kwamen stenen in het landschap, moerassen, watertjes en ja hoor, daar kwam die dan. Nee helaas voor Gerard geen beer, maar een eland. Ik vond dat ook leuk. Dat was dan wel meteen de enige van het hele park. Wel gloeiende! Stuurt die VVV ons daarvoor helemaal hier naartoe? Oké, we zagen ook nog twee reusachtige libelles, type minihelikopter, maar verder…

Nee, dan werd het dierengehalte na het park toch weer beter. We waren er amper uit of we zagen er alweer een lopen en even later nog een. Gerard is trouwens twee keer alleen op pad geweest om foto’s van een mooi meer te kunnen maken. Ik durfde er qua beren inmiddels wel weer uit, maar het pootje wil niet vandaag. Zoveel kramp, steken en bonken. Nee, het is gisteren overduidelijk veel te veel geweest. Even later ging ik even de camper uit om een foto van het ernaast gelegen moeras met een leuk wollig grasje te maken. Ineens hoor ik een brul van Gerard. Compleet stijf sta ik naast de camper. Hij zag weer een eland. Mensenlief, ik dacht dat er minstens een invasie beren aan kwam rennen. Wij vermoeden dat deze eland de moeder is van het kleintje, wat we een paar minuten geleden zagen dartelen door de frisse berkenstruikjes. Ik heb een goede zoomlens, maar soms vergeet ik dat. Dan lijkt het net of het dier me strak aankijkt en op me af komt rennen, maar dan blijkt er nog een half voetbalveld tussen te zitten. Het was een gaaf filmpje geworden. Weer even later zagen we een moeder met kalfje tegelijk voorbij gaan. Wauw, wat ontroerend mooi om te zien. Ik voel me rijk. Genietend van al die elanden en vooral de kleintjes reden we rustig verder. Ineens zie ik wat aan mijn linkerkant. Ik reed toevallig even. “Gerard! Kijk nu, hier zitten er heel veel!” Helemaal wild enthousiast probeerde ik de kudde nog te filmen, maar het toestel stelde alleen maar scherp op de vele kerstbomen. Hoera. Maar ik heb het gezien en het waren er zeker wel 20 tot 30! Ook Gerard vond het helemaal fantastisch. We besloten de motor uit te zetten en te wachten om te kijken of de kudde weer terug het veld in zou komen. En ja hoor, na een klein kwartiertje kwam de kudde weer te voorschijn en staken ze de weg over. Dat was precies waar we op gehoopt hadden. De kudde was nóg groter dan we al dachten. Moeders met kalfjes en ook grote, stoere mannetjes die het spul bewaakten. Geweldig. Stuiterend enthousiast zat ik alles achter het stuur te filmen. En wat denk je? Komt er ineens een tegenligger aan, waardoor de laatste dieren pijlsnel de struiken inschoten. Echt jammer. Al uren hadden we geen enkele auto gezien. Moet er dan precies nu een komen? Beter en geweldiger dan dit gaan we het echt niet meer krijgen. Hadden die mensen nu niet even een paar later van huis kunnen gaan?

We probeerden de kudde nog een beetje te volgen en dat lukte vrij aardig. We zagen ze door het bos lopen. Wij hadden het vermoeden dat ze naar een achterliggend veld in de zon zouden trekken en besloten te proberen daar te komen. Yes! Alweer geluk! Daar kwam het hele spul even later het bos weer uit lopen. We bleven ons verbazen dat we er zo veel zagen. Ze bleven niet zo lang. Het was duidelijk dat ze toch erg op hun hoede waren. Terwijl zij weer beschutting tussen de bomen zochten, besloten wij de camper vast te keren en stelling te nemen voor de laatste ronde. Wij waren er redelijk zeker van, dat ze op weg waren naar het vlakbij gelegen meer om te drinken.

We hadden een goede plek. Niet te dichtbij om de dieren niet af te schrikken, maar ook niet te ver weg om niet meer te kunnen filmen. Vol spanning zaten we te wachten. Even later hoorde ik een van de mannetjes alweer burlen, of hoe dat ook moge heten. “Geer, ze komen er weer aan, ik hoor ze al!” Yes, dit gaat echt een topfilmpje worden! Maar ineens hoorden we ander gebrul. Wat is dit? Het lijkt wel een mens die heel boos of heel overstuur is? Waar zijn we nu weer in terechtgekomen? We zagen een man aan komen lopen met een herdershond. Hij was continu aan het schreeuwen en het leek er verdacht veel op, dat het voor ons bestemd was. O, chips, nee hè, hij komt echt naar ons toe. Snel deden we de deuren op slot en de ramen voor 90% dicht. Hij raaskalde van alles, maar niets verstaanbaars. Hij klopte eerst op mijn deur. Ja gast, wat denk je zelf? Dat ik even gezellig open kom doen? Hij maakte rare gebaren en rolde met zijn ogen. Bah, wat wil hij? Even later stond hij aan Gerards kant. Eerst was hij boos, omdat hij dacht dat we een foto van hem wilden maken, maar ik gebaarde dat ik een foto van het meer wilde maken. Gelukkig geloofde hij dat en filmde ik subtiel verder. Je weet maar nooit in wat voor horrorverhaal we nu weer zitten en dan heb ik tenminste bewijsmateriaal. Hij bleef maar naar doen en schreeuwde ineens: “I won’t kill you!”Nou zeg, dat was dan weer de meevaller van de dag. Ineens sprong de hond met zijn voorpoten tegen het raam en begon luid te blaffen. Ik schrok me kapot en was hier helemaal klaar. Laat die vent en zijn hond oprotten! We staan op een openbare weg en zijn niemand tot last. Laat ons toch met rust! Toen Gerard zag, dat het beest allemaal krassen op de deur had gemaakt, waren we er helemaal klaar mee. De kans dat die prachtige kudde nu nog terugkomt na al dat gescheld en getier van die man is nul en wij hebben het met die gast helemaal gehad. We startten de motor en gebaarden dat we weggingen. Hij ging zowaar licht opzij. Ik heb licht huiverend nog even semi-vriendelijk gezwaaid (doe altijd of je gek bent, zelf bij een ‘gek’ en meestal helpt dat) en toen zijn we snel weggereden. We gaan terug naar dezelfde plek als waar we vannacht hebben gestaan. Hopelijk is die nog vrij. En daar staan we nu. Allang weer van de schrik bekomen en nagenietend van die geweldige kudde. Ongelooflijk, wat was dat ontzettend gaaf!

We vonden twaalf rendieren al heel veel voor vandaag, maar dat er nog zo’n 40 tegelijk bijkwamen? Nee, dat hadden we niet eens durven dromen. De dag begon rot, het bleef lang niet veel soeps, maar het toetje was geweldig. Helemaal top! Zo, en nu ga ik even met mijn moeder bellen en heerlijk met Gerard de filmpjes terugkijken. Welterusten.