19. In de boot genomen…

Hoe leuk het zweven in de helikopter ook was – en zeker op de terugweg toen ik voorin zat -, een tweede vlucht zag ik niet zitten. Niet alleen omdat het idioot duur was, maar ik was zo verschrikkelijk moe en tolde nog van die zevende hemelgevoelens. Ik neem eerst een time-out van minstens anderhalf uur, daarna zien we wel weer verder.

Vlak voor de landing hadden we gezien dat het gebied bij Kvikkjokk zelf ook erg mooi was en veel prachtige meren en meanderende riviertjes had. Eigenlijk willen we dit ook nog wel even van dichtbij zien. We besloten met de camper op zoek te gaan naar een plekje bij de rivier. Eerst bezochten we nog even het fraaie houten kerkje van het dorp, waar hooguit 50 mensen leven. Daarna tolde ik compleet uitgewoond op ons eenpersoonsbedje neer. Ik geloof dat ik nog iets eetbaars en de dagelijkse dosis pillen aangereikt heb gekregen, maar daarna ging het kaarsje toch echt uit.

Na een uurtje liggen, doezelen en lezen, had Gerard het dagboek bijgeschreven en werd het de hoogste tijd om weer eens een armbandje te maken. We stonden best aardig bij de rivier en we hoopten, dat we om 17.30 uur nog met de laatste boot mee konden. Tegen half zes zorgden we, dat we klaarstonden. Even later kwam de kapitein eraan en vroeg of we meewilden. “Nou, als er plaats is graag.” Hij wees op de kaart aan waar hij mensen ging droppen en ophalen en noemde zijn prijs. Maar als we de hele tijd zouden blijven zitten, dus eigenlijk twee boottochten, kregen we een speciale prijs. We hadden geen fut om wat anders te doen, het was erg warm en een loom tochtje over een lieflijk riviertje leek ons wel wat. En zo stapten we even later in. Samen met drie wandelaars en hun haast net zo grote tassen.

Het eerste gedeelte viel echt onder de categorie slaapverwekkend. Alleen maar een breed water en saaie rijen bomen langs de kant. Gaap, wat hebben we nu weer geboekt? We wilden eigenlijk wel na het eerste ritje weer uit de boot, maar dat vonden we niet eerlijk. Hij had ons een redelijke prijs gegeven en wij besloten dus braaf te blijven zitten. Gelukkig was het gezelschap aan boord heel gezellig en dat is ook wat waard. Zo zat er een Zwitser aan boord, die al meer dan een jaar op reis was en voorlopig ook niet terug wilde naar zijn thuisland. Hij was met een kano begonnen de Rijn af te zakken en wilde dat tot Rotterdam ongeveer halen. Maar het lukte niet erg. Een vrachtschip nam hem mee naar Amsterdam. Daar kocht hij een oude fiets en reed ermee naar Kopenhagen, om vandaar de boot naar Noorwegen te nemen. Wauw, dat is gaaf!

Het tweede gedeelte van de boottrip was al iets beter te pruimen. Je had wat meer vergezichten, niet alleen maar rijen dezelfde bomen, hier en daar een eilandje en aan het eind van de bestemming zelfs weer een meer. Hier ging de avontuurlijke, eenzame Zwitser van boord en waren wij de enige twee overgebleven passagiers. De kapitein van het kleine bootje bood nog aan om een extra toertje links- of rechtsom te maken, maar dat hoefde van ons niet. Hij probeerde ons nog te verleiden door een wat smallere kreek in te varen en hoopte dat wij helemaal lyrisch zouden worden. Tja, lelijk was het niet, maar boeiend ook niet. Terug dan maar weer. Ik vroeg hem, of het watervalletje aan het begin van de tocht in het voorjaar een stuk ruiger was. Dit beaamde hij. Vervolgens zei hij, dat hij ons er wel even strak langs kon varen. Dit vonden wij leuk. Heel erg leuk! Even later stonden we weer op het vaste land en toen gingen we dus het schip in, in plaats van uit. De prijs was ineens veranderd. “Oh, heb ik die prijs gezegd? Ja maar, ik heb toch extra dingen gedaan en heb jullie uren in de boot gehad en je moet wel respect voor iemands beroep hebben enz.” Mijn temperatuur begon acuut te stijgen en niet te weinig. Wat nu respect? Hij spreekt een vaste prijs af, vaart zelf die kreek in, terwijl wij nee zeiden en langs de waterval kwamen we toch al. Hij wilde ineens 50% meer hebben, dan afgesproken was. We zijn rustig gebleven, maar oei, wat was ik nijdig. Zit hij over respect te praten, terwijl wij ons aan de afspraak hebben gehouden, en hij ineens de prijs loopt te veranderen. Bah, ik had er stevig het land in en het fijne gevoel was aardig weg. Wat een zielige zeikerd. Nou ja, eigenlijk hebben we mazzel. Nu gingen we twee keer de boot in, voor de prijs van één…