21. Soms wordt wachten beloond

Bij een superlange dag hoort blijkbaar een dito nacht. We werden pas om 11.15 uur wakker!!! Oeps, we hadden gedacht redelijk vroeg weg te kunnen. Niet dus. De temperatuur was een eind teruggeduikeld, maar rond de 25°C blijven hangen. Een beetje wind en GEEN muggen! Je zou haast denken, dat je nog steeds in dromenland bent.

Gerard wilde vandaag eigenlijk al richting de Noordkaap gaan rijden. Ik schrok me naar. “Wat, gaan we nu dit geweldige gebied al uit?” “Ja, volgens mij hebben we het nu wel goed gezien.” We bekeken de kaart nog eens, lazen wat over stadjes die de ANWB beschreven had en besloten nog één lange tocht door dit gebied te gaan maken. Wéér een lange, doodlopende weg en ook weer aan de rand van het Sarek nationaal park.
Onderweg er naar toe hadden we al vijf waterkrachtcentrales geteld binnen een half uur. Bah, wat lelijk. En dan vooral die hoogspannings- en/of transformatorstations erbij. Je krijgt er tranen van in je ogen, maar niet van ontroering. De eerste 40 km waren zo verschrikkelijk saai, dat we overwogen om terug te gaan. Aan de rechterhand alleen maar hoogspanningsmasten en aan de linkerhand zou een prachtige, superbrede rivier moeten liggen. Die lag er ook wel, maar het uitzicht erop werd nogal belemmerd door rijen veel te hoog rommelig struikgewas. We besloten tot de waterval te gaan en daarna linea recta weer terug. Het is tot nu toe gewoon de saaiste weg van Zweden. We krijgen er gewoon slaap van.
De waterval hebben we gemist. Tenzij het die twee hele smalle stroompjes hoog uit de bergen waren. Maar omdat het landschap inmiddels wat boeiender was geworden, besloten we toch nog een stukje door te rijden. We hadden ook nog geen rendier gezien vandaag. Dat komt misschien door die vervelende hoogspanningsmasten. Ze geven straling af en ze zoemen continu.
Pas na 80-90 km begon de weg mooi te worden. We zagen de rivier wat vaker en wat beter en even later doemden de grote bergen uit het Sarekpark op met hun talrijke gletsjers. Ook passeerden we een bloedmooi merengebied met veel stenen erin, eilandjes en veel groen. Op de achtergrond weer de bergen met hun witte sluiertjes. Gaaf. Dit begint nog een soort interessant te worden! En hoe verder we reden hoe enthousiaster we werden. Foto’s maken bleef enorm lastig door al die bomen en de zon pal tegen, maar verder was het toch wel genieten. Hoewel het verboden te parkeren was, was het wel zodanig rustig, dat we telkens even konden stoppen. Het was behoorlijk fris, maar hierdoor waren er vandaag eens geen muggen. Dat was wel heel fijn. Op een gegeven moment was er zelfs een parkeerplaats, waardoor we er even uit konden. Heerlijk. Even lopen en even klimmen. Op die hoge stenen, hadden we vast een beter uitzichtpunt dan beneden. Dit klopte wel. Onderweg zagen we het typische Laplandfruit nog groeien; de oranjerode moerasbraam. Gerard was wel benieuwd hoe die smaakte, maar keek er wel heel erg zuur bij. Ai, we hebben net moerasbramenyoghurt gekocht. Hij heeft nu al geen trek meer.
En de rivier werd maar groter en blauwer, de stenen werden groter, de vele bergen kwamen steeds dichterbij en letterlijk aan het allerlaatste eindje van de weg vonden we een geweldige stek om te overnachten. Hoog op een plateau met fantastisch uitzicht over het meer en de hoge bergen met hun vele gletsjers. Wauw, wat een superplek! We hebben erg lang moeten wachten, maar vandaag was het de moeite meer dan waard geworden. Het begon slaapverwekkend suf, maar het eindigde bijna letterlijk, maar zeker figuurlijk weer helemaal in de wolken.