update onderzoek Gerard

Gisterenavond en vandaag (van 10.00 uur tot 17.00 uur) hebben we in het ziekenhuis doorgebracht. Er moesten opnieuw röntgenfoto's gemaakt worden. De orthopeed heeft de knie grondig onderzocht. Het lijkt erop dat de kruisbanden in orde zijn, maar er is zeker weten iets mis met de meniscus. Om precies te weten wat er aan de hand is, moest er een MRI-scan komen. Wij dachten, dat we daar vandaag een afspraak voor hadden, maar het blijkt zo niet te werken. De eerstehulparts had dit niet mogen beloven, zeiden ze.

Maar goed. We zouden of 600 km extra heen en weer ergens anders heen moeten rijden (dus in totaal 1200 km...) of hier 2 weken moeten wachten. Wij vonden allebei de opties niets en zeiden, dat we dan wel terug naar huis gingen. Er liep een traan over mijn wang, het zit allemaal zo tegen en voor ons was het voorbij.

Ineens veranderde alles totaal. De dokter ging de gang op, ineens kwam iemand ons halen en werden we in een apart kamertje gezet. Gerard werd op bed gelegd. Hij had veel pijn door het onderzoek. We kregen spontaan een warme maaltijd en wat te drinken en een half uur later werd hij opgehaald voor de MRI-scan, terwijl die de eerste weken vol zou zijn. Zelfs voor de particuliere patienten...

Maar goed, wij waren blij dat het toch nog kon. Helaas is de interpretatiespecialist al naar huis voor een lang weekend en kunnen we dinsdag pas terug voor de uitslag. Er is weer gesproken over een operatie. Als de beschadiging niet te groot is, kunnen ze het loszitende deel verwijderen middels een kijkoperatie en bij grotere schade moeten ze iets aan elkaar naaien of zo, maar dat begrepen we niet zo goed.

De orthopeed zei ook, dat we zo toch niet naar huis konden omdat ik ook een handicap heb. Je moet de mensen zien kijken als wij ergens lopen.... Gerard met zijn krukken en ik met de walker. Ook de dokters zijn verbaasd. "Ja, met wie hebben we eigenlijk de afspraak?" Of buiten als je mensen ziet. "Voor wie van jullie is die rolstoel achterop nu?" Tja, daar kunnen we momenteel allebei wel in, alleen er is niemand die duwt.

Maar goed, het gaat hier uiterst traag, maar wel grondig en overal vriendelijke mensen. Tja, en nu is het wachten op de uitslag. Wel of geen operatie? Eerst maar even bijkomen, wat leuks doen en een goed overnachtingsplekje zoeken. Vannacht stonden we op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Op zich heel rustig, zelfs uitzicht op de baai, maar alles gaat hier met de traumahelikopter vanwege de vele bergen en fjorden en die rukte nogal veel uit vannacht. De eerste keer, toen hij strak boven de camper vloog, schoten we dan ook spontaan uit bed van schrik. Lieve hemel, wat is dit? Een traumahelikopter dus.

Nu gaan we eindelijk het ziekenhuis uit en hopen een leuk plekje te vinden.

Groetjes,

Gerard en Manuela