32. Mijn eigen lieve bikkel

Terwijl ik nu (om vijf uur ’s middags) dit schrijf, ligt Manuela diep te slapen, en dat ondanks dat ze het zo koud had. Hoe ik haar ook drie fleecedekens en twee slaapzakken aanreikte en zelfs een glas glühwein, ze werd maar niet warm. Ik denk dat ome Klaas medeleden met haar had en wat extra zand heeft gestrooid. Gelukkig maar, want ze kan wel wat extra energie gebruiken.

Vorige week zondag toen ik haar wilde helpen en zelf een gigantische misstap zette, draaiden onze rollen ineens om. Echt veel beter gaat het nog niet. Ik kan wat in de camper schuifelen en me buiten een paar honderd meter moeizaam met krukken redden. Tempo schildpad weliswaar, maar je moet toch ergens mee beginnen? Maar de pijn in mijn knie en kuit is nog behoorlijk heftig. Eerst was mijn been vanaf halverwege mijn bovenbeen tot en met mijn voet opgezet, nu is het vooral de zone rond de knie, maar die is dan ook nog wel heel erg dik. Aan de binnenkant zit een bloeduitstorting van zo’n 25 cm en elke kleine zijwaartse beweging bezorgt me nog steeds flinke pijnscheuten! Ook mijn kuit doet vreselijk veel pijn. Het lijkt wel alsof ie ’s nachts een keer te heet gewassen is. Ik vrees dat we in de eerste beste stad die we tegen komen, toch een bezoek aan het ziekenhuis gaan brengen.

Maar, we blijven toch nog even in Lapland. We hopen het met rust, zwachtels, pillen en krukken nog een beetje uit te kunnen zingen en hopen en dromen van een happy end. We laten deze vakantie, die we zo nodig hadden en waar ze zo ontzettend naar uitgekeken hebben, niet zomaar afpakken!

Toen Manuela van de dokter hoorde dat ik allereerst 2 weken rust moet houden, nam ze resoluut het gezag over de camper over. Ze had geen idee waar de oliepeilstok en het remvloeistofreservoir zat, maar met wat aanwijzingen van binnenuit, draait ze voor deze onderhoudsklusjes haar hand nu niet meer om. Terwijl ik nu ’s ochtends de ontbijtbordjes afwas, doet zij een technische inspectie aan de camper. Het is wel duidelijk dat ze deze technische Donselaarsgenen ook geërfd heeft. Maar ze zorgt niet alleen voor de camper, ze heeft ook veel oog voor mij. Ze helpt me met alles. Aankleden, sokken en schoenen aandoen, in- en uit de camper helpen, de watertank bijvullen, het bed alleen opmaken, de boodschappen alleen doen, tanken, de weg vragen, dokters zoeken… Kortom, ze is er maar druk mee.

De eerste paar kilometers was het wennen voor haar om in deze oude bak te rijden. Gas geven, remmen, schakelen, smalle wegen, voorbij suizende auto’s, campers en vrachtwagens, onverwachte kuilen in de weg, et cetera. Ze werd er toch wel wat nerveus van. Ik denk dat het zes jaar geleden is geweest dat ze er voor het laatst in gereden heeft, en dan waarschijnlijk alleen ook maar hooguit een keer snelweg. Het schakelen in deze bak vergt wat oefening. Even vlug terugschakelen van zijn 4 naar zijn 3 is er niet bij. Maar met wat tips had ze al snel door hoe dit in zijn werk gaat. Om het in haar woorden te zeggen: “Je moet het gewoon super sloom doen.”

Ik vreesde voor haar voet, want thuis kon ze nog geen kwartier pijnloos in de automaat rijden. Maar met regelmatig pauzes nemen om de voet te koelen in een emmer bergwater, slaagde ze er de eerste dag na mijn val toch in om de Finse grens te halen. En bovendien zou ze toch niet snel opgeven of zeggen dat ze pijn heeft. Het lijkt wel dat als ik wat heb, haar pijncentrum in de uit-stand gaat. Na deze verbazende eerste dag waarin ze liet zien goed, zeer veilig en lang te kunnen rijden, wist ik nog niet dat ze nog meer in petto had. Ik voel me veilig met haar achter het stuur, want ik zie dat ze heel defensief rijdt en goed rekening houdt met het gewicht van de auto. Ze heeft alleen nog hulp nodig bij het achteruit inparkeren, maar ze probeert het al wel.

Vastberarden en dapper als ze is, ging ze als goede campercaptain stug door met kilometervreten. Gisteravond om negen uur, na vijf dagen en duizend kilometer zwoegen met deze oude bak door de bergen en over smalle, hobbelige wegen, waarvan de laatste dag met zijn steile hellingen en haarspeldbochten wel het klapstuk was, bereikten we zelfs Gamvik: de alternatieve Noordkaap! Super Maantje! Dankzij jou hebben we het gehaald. Ik had niet durven dromen, dat we toch nog op de Noordkaap zouden komen! Ze was echter wel zó vreselijk uitgeput dat ze haar soeplepel amper meer kon vasthouden.

Het midzomernachtzonnespel speelde zich vannacht achter een dik wolkendek af. Jammer, maar anderzijds was het ook maar goed zo, want anders was ze vannacht nog opgebleven ook. Ze ziet helemaal smal van uitputting. Normaal gesproken rijd ik altijd en maakt zij onderweg de foto’s en verzorgt het dagboek. Nu ik deze rol kreeg toebedeeld, besefte ik pas hoe snel je op de veranderende wereld om je heen moet reageren en hoe druk je daarmee kunt zijn. Je moet om je heen kijken en ben je net wat aan het opschrijven, zie je weer een schitterende foto, valt je pen weer op de grond etc. Ik denk dat chauffeuren mij beter ligt dan journalist zijn. Ik roep al vanaf maandag dat ik vast wel kan rijden, maar captain Maantje is onverbiddelijk. Er zal best iets inwendigs gebroken en/of gescheurd zijn en ze wil risico op verergering van de blessure vermijden. “Iets verpesten is makkelijker, dan het laten genezen en zolang je nog zo veel pijn hebt en je knie nog twee keer zo dik is, ga jij NIET rijden. In een noodsituatie moet je snel kunnen reageren, en dat lukt nog niet met jouw knie.” Nou, jullie horen het wel: het gaspedaal intrappen is nog even verboden gebied. Er moet eerst een duidelijke verbetering komen. Tja, en eigenlijk heeft ze hierin ook wel gelijk.

Na een goede nachtrust werden we om 10 uur wakker. Omdat het zien van de net niet ondergaande middernachtzon hoog op ons verlanglijstje staat, besloten we hier een rustdag te houden. De zon schijnt al en de lucht wordt steeds blauwer. De vooruitzichten zijn dus veelbelovend. 1
Met ons eersterangs uitzicht op de zee, zagen we dat er 100 meter verderop een paradijselijk klein wit baaitje is met prachtig turkoois water. Nee, we hebben absoluut geen zonnesteek, er is geen drank in het spel en we zien ook geen fata morgana’s. Je waant je hier vanuit je warme camper echt in een Caribisch gebied! Totdat je de camperdeur opendoet en de uiterst koele zomerse poolwind van maar leifst 10 graden voelt. Toch tijd voor lange broek met een warme trui.

Voetje voor voetje liepen we door het laatste stukje toendra naar de zee. Het water lokte Manuela wel.Ze weet dat het koud moet zijn. Immers, waarom heet anders hier de Noordelijke IJszee?! Maar dat wilde zelf ervaren. Pootje badend hield ze het nog geen minuut in het ijskoude water uit. Maar als je eens in je leven hier bent, dan moet je het helemaal ervaren, aldus haar. En wat denk je? Trekt ze het overgrote deel van haar kleren ook nog uit en rende zo het water in. Gelukkig heb ik het gefilmd, anders zou ik denken dat ik droomde. Helemaal opgefrist kwam ze eruit. Ze gaf wel toe dat het wat koud was, maar zeker de moeite waard. Voor de foto nam ze nog een tweede duik. Ze zei: “Ik weet gewoon niet of het nu zo steenkoud is, of dat het pijn doet!” Gelukkig had ik een goede smoes om niet het water in te hoeven, maar ik heb met mijn voeten wel de watertemperatuur gemeten. Nou, ik kan je zeggen, dat met die temperatuur, het bloed in je voeten ter plekke bevriest. De pijn in mijn knie vergat ik meteen. Maantje zei ook al: “Nou Geer, met deze diepvriesvoet moet ik toch minstens drie dagen zonder te koelen door kunnen kachelen!”

Van afstand hadden een paar warm aangeklede wandelaars (met mutsen op en handschoenen aan) vol verbazing aanschouwd hoe zij te water was gegaan. Ze waren dan ook vol lof dat die Holländische Frau hier in de poolzee was gegaan. Niet alleen haar voeten, maar helemaal. Een Nieuwjaarsduik in Scheveningen is hier niets bij vergeleken. Dit is nu mijn Maantje Power! Ze wezen ons erop dat 500 geleden hier ook zo’n heldhaftige Hollander was, waarnaar inmiddels een zee vernoemd is. Nou Maantje, bij dezen vernoem ik deze baai naar jou: Vanaf nu hebben wij uitzicht op de Caribische Maantje Powerbaai!

Omdat ze mijn heldhaftige pootjebaden met krukken ook wilde vastleggen, kon ze niet meteen teruglopen naar de camper voor warme kleding. Want natuurlijk was dit weer een spontane actie van haar, door zo het water in te gaan. Van mij mocht ze na deze fotosessie snel de benen nemen, maar ze zou Florence Nightingale niet zijn, als ze niet als een bezemwagen achter mij aanliep, terug naar de camper. Ze zei: “Samen uit, samen thuis en ik laat jou hier niet alleen emmeren met die krukken, zo makkelijk loopt het hier niet.” Acht, en ze had het al zo koud. Moet ze ook nog in schildpadtempo voortsjokken. Eindelijk bij de camper aangekomen had ze het me toch een partij koud. Echt ijs- en ijskoud! Warme kleding, warme worst, glühwein… niets hielp meer.

Na uren onder een stapel dekens in coma te hebben gelegen, komt er nu weer wat beweging in de textielberg. Ze vindt het hier zo warm… Gek hè, met 5 dekens!? Maar ik ben blij dat ze nu eindelijk ontdooid is. En misschien gunnen de weergoden haar morgen nog een verplichte rustdag, want zo zonnig als het vanochtend was, zo bewolkt is het nu. Bovendien heeft ze weinig tot niets aan haar rustdag gehad. Ze loopt na het ontbijt even naar de IJszee en wordt pas wakker als het avond is. Daar baalt ze wel een beetje van. Maar ja, de afgelopen week is behoorlijk zwaar voor haar geweest en ze heeft geen kik gegeven. Ze heeft al haar energie en doorzettingsvermogen gebruikt om mij te helpen en onze vakantie door te kunnen laten gaan. Zonder haar hadden we nu of thuis gezeten of nog steeds gebivakkeerd op de drukke, deprimerende parkeerplaats van het Zweedse Sjukhus. Maantjelief, wat ben je toch een bikkel. Ik ben hartstikke trots op je!!!