43. Polaria

Tjonge, toen we eindelijk wakker waren (11.00 uur) bleek de hele parkeerplaats al volledig veranderd te zijn qua campers en auto’s. Alleen onze Duitse buren, die we gisterenavond maar liefst drie maal tegenkwamen, bleken er nog te staan. Na een snelle brunch liepen we naar Polaria, want de zeehonden zouden om 12.30 uur gevoederd worden en dat leek ons wel leuk.

Polaria is officieel een onderzoeks- en informatiecentrum voor de poolgebieden en met name de Noordpool. Er is een heel groot aquarium gebouwd, waar eigenlijk de rest omheen en soms onder is ingericht. Overal waar je loopt zie je wel een wand, of zelfs een tunnel, waar de zeehonden langs en over je heen zwemmen. Echt heel leuk. We hebben hier heel lang staan kijken en veel te veel foto’s gemaakt. Er waren twee grote zeehonden van bijna 300 kg met een flinke snor die alleen op Spitsbergen en hoger leven en twee gewone, kleine zeehonden, die je overal in de wereld bijna tegenkomt. Ze zien er eigenlijk best lomp uit, maar zeker als je onder het waterniveau staat te kijken, zie je pas hoe gracieus en soepel ze bewegen. Daar zijn wij – zeker nu- maar flinke tuinkabouters bij vergeleken. Zeehonden schijnen trouwens niet agressief en ontzettend slim te zijn. Er worden hen allerlei truckjes aangeleerd. Niet om er een circus van te maken, maar om de dieren bezig te houden en hen mentaal een uitdaging te geven. Het was ontzettend leuk, om die dieren zo actief bezig te zien. Zelfs in het zeehondenbassin stonden trouwens schaakstukken. Het schaaktournooi is hier een ware hype. Maar wij vinden het wel leuk als een stad een bepaald thema heeft. Wroclaw was daar ook zo goed in( Polen). Daar zag je overal vrolijke kabouterachtige, grappige wezentjes in de stad staan en in Alta stonden en hingen overal vrolijk gekleurde fietsen tot en met aan de lantaarnpaal toe.

In een andere bak zwommen kleine haaien, roggen en nog wat andere luguber uitziende vissen. Ook was er een panoramabioscoop, waar twee films gedraaid werden. De eerste film liet ons op maar liefst vijf schermen naast elkaar een stuk van de overweldigende, ongerepte natuur van Spitsbergen zien. Wauw! We hadden na afloop maar één vraag. Hoe laat gaat de eerste boot? Maar daar weten we het antwoord nog steeds niet op. Door de specialeffects had je soms het gevoel dat je in een supersnelle helikopter zat en waren we na afloop helemaal dizzy. Aanvankelijk zouden we blijven zitten voor de tweede film over het Noorderlicht, maar die hebben we maar een uurtje later gedaan. Ook deze was trouwens fantastisch om te zien. Als je hier in januari of februari een weekje bent heb je 100% kans om dit magische natuurverschijnsel mee te maken. Nou, eigenlijk lijkt ons dit wel wat. Weekje winters Lapland, magisch licht, ritje met sledehonden, overnachten in een ijshotel. Wie weet doen we het wel. Maar na uren en uren lopen, kijken, lezen en veel genieten van de slimme zeehonden, overnachten we eerst nog maar een nachtje op deze drukke parkeerplaats.