217. Nu zelfs in de landelijke media!

We waren inmiddels al een paar maanden thuis, maar hadden nog steeds nauwelijks tijd om de camper uit te ruimen. Laat staan om weer iets van een Hollands ritme op te pakken en door te gaan met ons ‘gewone’ leven, voor zover we dat ooit gehad hebben. Het was een en al actie wat de klok sloeg.

En alsof de televisie- en radiodag bij RTV Utrecht nog niet bijzonder genoeg was, kreeg ik de volgende dag alweer een verbazingwekkend telefoontje. Het was een vriendelijke mevrouw, die over de actie praatte. Ze vertelde van SBS6 te zijn en ons graag in de uitzending wilde hebben. Ze vonden het heel bijzonder dat wij met ons tweetjes zo ontzettend veel tijd en moeite spendeerden aan het helpen van slechts twee arme, verre buitenlanders. Ze wilden graag meteen langskomen voor een reportage, zodat het vanavond uitgezonden kon worden.

“Nee sorry, vanmiddag kan niet, dan heb ik pianoles.” Lekker antwoord natuurlijk, maar ik was erg verbaasd. Ik had meer het gevoel in de zeik genomen te worden door Bananasplit, dan echt iemand van SBS6 aan de lijn te hebben. Wie gelooft dit nu? Wij op SBS6? En dan ook nog op prime time in het veel bekeken Hart van Nederland?

Gerard was perplex toen ik hem belde om dit te vertellen. Niet alleen vanwege het feit dat iemand van SBS6 belde, maar ook vanwege het feit, dat ik zei dat het niet uitkwam omdat ik les had. “Je hebt toch wel het telefoonnummer hè?”

Toen heb ik de dame in kwestie later nog maar even teruggebeld en regelden we een afspraak voor aanstaande maandag. Oei, dit is toch best wel weer spannend. Ik ga maar snel even naar de kapper, die coupe hooiberg moet uiteindelijk al maanden bijgewerkt worden. Zondagochtend schrokken we rond 11 uur ineens wakker. Niet van de stress, maar van de behoorlijke herrie buiten. Na wat gegluur door diverse gordijntjes bleek een arrestatieteam in groten getale uitgerukt te zijn, om een van de drugsdealers uit de Tournoysstraat in te rekenen. Tjonge, het zag blauw van de auto’s. Indrukwekkend om hen in vol ornaat te zien. Het was een flinke heksenketel en het had nog heel wat voeten in de aarde voordat men de man gearresteerd had. Hij was duidelijk niet stoned. De rest van de zondag bestond voor een groot gedeelte uit licht tot zware ijsberengymnastiek.

Tja, en de volgende dag stonden er weer bijzondere auto’s in de straat. En die waren voor ons. Vlak voor de opnames gingen we nog totaal door het lint door een uitermate vervelend telefoongesprek over een van de meest waardeloze therapeuten van Nederland, waar wij een klacht tegen hebben ingediend. Lieve hemel, wat een stressdag.

Licht stuiterend deed ik dan ook de deur open. Met veel moeite kreeg ik nog net op de tijd de knop licht omgedraaid. Deze opnames gingen heel anders dan die van een paar dagen terug. We moesten stijf op een stoel zitten en werden door niet al te enthousiaste mensen ondervraagd. Mijn hart zat minstens 10 cm hoger dan op andere dagen, maar volgens Gerard was ik heel kalm en praatte heel rustig. Hij was ongelooflijk trots op me. Ook nu stond alles er zelfs weer in één keer op. Later hebben we ook nog wat buitenopnames in de straat van het collecteren gemaakt. De buurt zal wel denken: ‘Goh, lopen ze daar alweer met camera’s en microfoons?’

En terwijl zij er een leuk filmpje van knutselden, belden wij wat vrienden en familie op om te vertellen dat we vanavond in ‘Hart van Nederland’ te zien zijn. Ruim voor tijd zaten wij voor de tv. “Kom maar op!” Het filmpje bleek heel goed in elkaar gezet te zijn. Ze hadden er zelfs beelden van de beruchte aardbeving van 1999 tussen gemonteerd. Net echt! Over onszelf hadden we een kater. We straalden helemaal niet. Geen blijheid en geen enthousiasme. Een ander zou het zeer waarschijnlijk niet zien, maar wij wisten beter. We baalden enorm dat dat rotmens nu net voor de uitzending moest bellen en dat het zoveel impact op mij had. BAH! Maar gelukkig kregen we van vrienden, familie, werk en kennissen veel leuke reacties. Ze vonden dat we het goed gedaan hadden!

De tv-actie heeft maar 55 euro opgebracht, dus daarvoor hadden we het niet hoeven doen. Maar het was wel een hele bijzondere week! We hebben alles gedaan wat in ons vermogen lag om hen te helpen. Hopelijk rust er zegen op en wordt het leven van Mehmet en Julia elke maand een stukje beter!

We zijn ruim 5 maanden zeer intensief met de actie bezig geweest. Natuurlijk onderhielden we ook regelmatig contact met Mehmet en Julia om hen te troosten of op te peppen.

Uiteindelijk zijn ze uit Ayas vertrokken en in twee etappes in de buurt van Antalya terecht gekomen. Hopelijk wordt hun leven daar elk jaar een stukje gelukkiger.