216. Al bijna beroemd

En dan zit je midden in je actie, staat er ineens een spiksplinternieuwe, schitterende auto voor de deur. Een prachtige, rode Toyota Prius. Wauw, wat een bak! En ik maar denken dat een hybride een geitenwollen sokken auto met windmolentjes op het dak was. Niet echt dus. Maar de mensen zullen wel denken wat we allemaal met dat actiegeld doen. Niets dus, het is een leaseauto en de termijn was juist tijdens onze reis verstreken.

Hoewel we nog maar een maand thuis waren, hadden we nog nooit zoveel mensen gesproken en benaderd. We voelden ons intussen al bijna bekende Woerdenaren. Maar dat dit muisje – tja, dat heb je in een kaasstad – zelfs nog een provinciaal en landelijk staartje zou krijgen, dat hadden we niet gedacht. Wij waren al blij dat het verhaal van Julia en Mehmet tijdens onze reis al twee keer in de krant had gestaan. De derde aflevering werd geplaatst toen wij al enige tijd thuis waren. Er kwam zelfs nog een aparte fotograaf langs om een foto van ons bij het artikel te maken.

Op een gegeven moment hadden wij radio Utrecht aangeschreven met het vriendelijke verzoek een oproep voor ‘collectanten gezocht’ te mogen plaatsen. We kregen hier niet alleen toestemming voor, maar er volgde nog veel meer. Ze bleken onze actie erg goed te vinden. Nou, da’s altijd leuk om te horen als je ergens met hart en ziel mee bezig bent. “Ze vinden onze actie echter zo spraakmakend, dat ze er zowel een radio- als tv-item over willen maken”, aldus Gerard toen hij me belde om me bij te praten. “Enne. Oh ja schat, de wagens voor de radio en ook die van de tv-opnames zijn al onderweg.” De lezer die me wat beter kent weet dan ook meteen dat er weer een potje kroonluchterschommelen op het programma kwam te staan.

Tja, ik was nog maar net klaar met mijn lessen of de mensen van RTV Utrecht stonden al voor de deur. Tijd om ons zenuwachtig te maken hadden we niet echt gehad. Gelukkig was Gerard ook snel naar huis gekomen. “Ja jongens, ik kan vandaag niet overwerken, ‘k moet even een radio- en tv-item doen.” Dat klinkt toch best apart.

Maar wat wordt er nu precies van ons verwacht? Gelukkig hadden de verslaggevers voldoende creativiteit en lieten ze ons allerlei dingen vertellen. En wat ze ook vroegen, we hadden overal een antwoord op en alles ging zelfs in één keer goed. Behalve vertellen en dingen op de kaart aanwijzen, hebben we ook nog even in de straat gecollecteerd met de verslaggevers op onze hielen. Het was wel een beetje gek. Eerst belden we aan om te vragen of we aan mochten bellen en of dat gefilmd mocht worden. En dat ze het geld wat ze in de bus gooiden, na afloop weer terug zouden krijgen, want we hadden onze straat allang gehad. De mensen reageerden heel leuk en ook dit gedeelte stond binnen no-time op band. Ook zij vonden ons ware natuurtalenten. We waren niet bang, maar ook niet te vrij en hadden overal een goed antwoord op. Verder moesten ze erg lachen om de vele bezoeken die we sinds onze thuiskomst aan de Turkse pizzeria brachten. Mehmet stuurde ons namelijk heel veel sms’jes, waar wij totaal niets van bakten. Zelfs niet met het woordenboek erbij. Hij bleek ons keer op keer prachtige proza te sturen, wat dan in de pizzeria werd voorgelezen. Heel bijzonder. Al met al was het een hele leuke avond. Behalve spannend was het toch ook wel heel apart om zoiets eens mee te maken.

(Gerard)
De verslaggevers vonden het heel bijzonder dat ze een stapel goedbelegde broodjes meekregen voor onderweg, want ze hadden vast geen tijd gehad om nog even wat te eten. Tja, zo is mijn Maantje nu eenmaal: gastvrij!

Toen ik de volgende morgen wakker werd, zette ik meteen de tv aan. En ja hoor, daar liepen we met de collectebus. Wauw, onze actie op tv! Helemaal te gek! Enthousiast belde ik Gerard op: “Hé, ik heb je net op TV gezien!” “Ja, en ik hoorde jou in de auto ook al op de radio!” Zowel op de tv als op de radio werd ons stukje ook nog eens elk uur herhaald! We hebben er stiekem echt van genoten!