213. Actie voeren

Meteen na de feestdagen zijn we fanatiek begonnen met actie voeren voor Julia en Mehmet en hebben zo ongeveer het hele bedrijfsleven van Woerden en omstreken aangeschreven. Dit bleek tot onze teleurstelling niet echt veel zoden aan de dijk te zetten. De crisis bleek het land aardig in zijn greep te hebben. Volgens de redacteur Egbert Egberts van het Woerdens Nieuwsblad moeten we nog wat geduld hebben. In februari wil hij er nog een derde artikel aan wagen. Wel kregen we van hem het advies om een fondsenwerver te benaderen. We hopen hiermee sponsors te vinden voor Julia’s gebit, hun eten, het vervoer en het liefst ook nog een betere caravan.

Behalve telefoonboeken lezen en veel bedrijven en instanties benaderen, zijn we ook bij de burgemeester op bezoek geweest. Hij was erg verrast dat we kwamen, maar kon ons financieel geen toezeggingen doen. In ieder geval kregen we van hem toestemming om overal in Woerden te mogen collecteren voor onbepaalde periode. Toen wij vertelden dat we misschien een Turkse avond voor Julia en Mehmet wilden gaan organiseren, zei hij spontaan toe, dat hij de avond dan zou openen. Op mijn vraag of hij dan ook zou gaan buikdansen zei hij meteen ja. Wat een leuke man!

Terwijl wij ons een slag in de rondte mailen en bellen, zijn Juul en Mehmet helemaal druk met hun op handen zijnde verhuizing. De bodem van hun kas is al redelijk duidelijk zichtbaar en ze willen zo snel mogelijk weg. Wij zijn bang dat ze in paniek hals over kop zullen vertrekken en regelrecht een nieuwe nachtmerrie tegenkomen en proberen hen dan ook stevig af te remmen. Ze moeten eerst weten waar ze precies heen willen en of ze permissie van de betreffende gemeente krijgen om daar voor lange tijd in hun caravan te mogen wonen.

In die tien jaar dat zij hun leven eenzaam op het strand sleten, is de wereld hard veranderd en ook in Turkije is dat duidelijk merkbaar. Het is geen land meer waar je overal je caravan maar gewoon neer kunt zetten. En zeker niet in het gebied rond Antalya waar zij zo graag naar toe willen. Het staat daar helemaal vol met grote drie- en viersterrenhotels en die zitten niet te wachten op een hoop schroot in hun achtertuin. Life is hard.