6 Een heerlijke rustdag

Dit plekje is echt te mooi om meteen al weer te verlaten. En hoe graag we ook naar Lapland en de Lofoten willen, hier blijven we toch echt mooi een dag staan. Gerard moet trouwens nog steeds de nieuwe converter aansluiten, want zonder dat kunnen we geen telefoons of laptop opladen en hebben we ook geen goed licht voor hobby of spelletje. Een hele vakantie bij kaarslicht klinkt superromantisch, maar je krijgt er wel vierkante ogen van.

We hebben eerst heerlijk uitgeslapen, daarna ontbeten in de vogelhut, en de rest van de ochtend heb ik alleen maar heerlijk armbandjes zitten haken. Ik wilde graag een bloemetjesregenboogarmband (leuk woord voor galgje trouwens) en dan zonder verlenging van losse steken, maar rondom mijn hele pols. Ik heb het tig keer geprobeerd en steeds ging het mis, maar uiteindelijk kreeg ik de twee borden aan elkaar en na vier pogingen was het toch gelukt. Gerard ging zelfs een minuscuul hulpstukje voor me zagen en vijlen.

Het aansluiten van de converter viel niet tegen en binnen een paar uur had Geertje dat klusje toch mooi en succesvol geklaard. Hoewel het ook vandaag weer prachtig weer was, zat ik binnen. Lekker met de ramen open, een goede tafel en vooral geen muggen en dazen! Waarom al die andere camperaars altijd meteen buiten gaan zitten mag Joost weten, maar wij snappen het niet. Binnen tien minuten ben je net een vergiet; compleet lek gestoken door allerlei vliegend ongedierte.

Aan het eind van de middag besloten we even naar het haventje te lopen. Maar eerst nog wat foto’s maken, van hoe we hier staan. Ik wilde Gerard graag als fotomodel midden in een veld met witte klavers. Hij lag nog niet of hij zag een echt klavertje vier. Wauw, daar zijn we na die superheftige maand wel aan toe. We hebben hem geplukt en meteen terug naar de camper gebracht. Daarna liepen we door naar de haven, die idyllisch tussen de vele bomen lag. Een paar steigers, wat roeibootjes en ander klein spul, een behoorlijk groot meer en uitzicht op twee eilandjes. Het was een leuke plek.

We besloten na een tijdje fotograferen te kijken of we nog langs het meer konden lopen, maar ineens zag Gerard een bord met een aantal routes door het natuurgebied. Hij dacht dat de route over de landtong niet al te lang was voor mij en dus gingen we die proberen. Nou, achteraf was hij qua lengte wel te doen, maar qua wandelvriendelijkheid toch wel een onsje minder. Supersmalle paadjes, steil naar beneden en weer omhoog, slingerend langs prikkelstruiken waar je je dus net weer niet aan vast kunt houden, maar het lukte me toch. Alleen het hele lange steile eind naar boven hebben we samen gedaan. Dat lukt alleen rennend, als iemand me vasthoudt. En gelukkig was ridder Gerard in de buurt.
Ik was helemaal trots na de wandeling. Ik heb dan wel zo’n poot waardoor je tot de gehandicapten gerekend wordt, maar ik vind dat je pas echt invalide bent als je er mee binnen blijft zitten. Die wandeling is me toch mooi gelukt!!!