5 Op naar de vogelhut

Ondanks de leuke, maar zeker licht onrustige plek door al die voorbij scheurende auto’s, gillende mensen, trams en andere stadsgeluiden, hadden wij nog best aardig geslapen. Lang leve de oordopjes. Van vorig jaar wisten we nog, dat er een supermarkt vlakbij zat. Hier heeft Gerard even snel een zak lekkere broodjes gehaald. We hebben aan een utralight vorm van voorbereiding gedaan en gingen daarna weer op weg. We wilden heel graag naar de plek met de vogelhut in het natuurgebied, waar we vorig jaar zo fantastisch gestaan hadden. Gelukkig stond de plek nog bij favorieten in de Tomtom, maar ja, het was wel weer een roteind rijden.

Maar de zon scheen heerlijk, de wegen zijn goed en het is vrij rustig op de weg. Het landschap is niet echt mindblowing, maar we kunnen de groene, golvende grasvelden, de bloemrijke bermen, de typisch rode huizen en boerderijtjes met daarboven een strakblauwe lucht met hier en daar een fris wit wolkje prima waarderen. Het rijdt hier lekker en ontspannen. Af en toe een bos, veel berken en de meren worden ook talrijker. En dat zijn hier echt geen kleine jongetjes, die zwem je absoluut niet over.
Op een gegeven moment gaf de Tomtom aan, dat we er waren. Ai, hoezo? We herkennen helemaal niets? Maar even later zagen we gelukkig het grote meer en het huis van de scouting. Daarna wisten we de weg zelf wel weer. Wat geweldig om hier weer te zijn. Er lijkt helemaal niets veranderd, alleen maar vogels, bloemen, moeras en stilte (op het gekrijs van een angrybird na, dan).

Natuurlijk zijn we meteen naar de vogelhut gelopen. Ongelooflijk dat er al weer een jaar voorbij is, het had gevoelsmatig ook een maand of zo kunnen zijn. Echt alles is helemaal hetzelfde, zelfs mijn voet die nog steeds in de walker zit. Ik loop er deze week al weer een jaar mee.

Na het eten heb ik heerlijk geloomd en samen hebben we daarna eerst eens een stuk van de reis richting Lapland voorbereid. Ai, wat is dat nog een roteind rijden. Die afstanden hier, zijn niet grappig. Morgen nemen we eerst een rustdag. Moed verzamelen voor de lange weg naar boven.

Leuk hoor, dat het hier zo lang licht is, maar je gaat behoorlijk de mist in met je tijdsgevoel. Wij wilden nog gezellig een vreugdevuur gaan stoken in de vogelhut, het hout lag ook dit jaar weer klaar, maar toen bleek het al bijna middernacht te zijn! Het was verdorie nog gewoon een beetje schemer? Nou ja, dan maar de verkorte versie met wat kaarsen. Wat is het hier toch zalig. Een beetje alleen op de wereld, maar dan de prettige versie. Alleen maar rust, ruimte en natuur. Er is zelfs geen enkel wifinetwerk te meten. Wauw, dat dit in Europa nog mogelijk is! Wat zullen wij heerlijk slapen!