65. En God schiep Sicilië

Na een vreselijke dag, veel gezeik en nog meer tranen kwamen we ( vooral ik) totaal kapot in Prato aan. Een camperplek waar we op de heenweg ook al gestaan hadden en toen hadden we ook al zo’n gezeik met de dames en heren medici. Ik baalde dat ik me zo ellendig voelde. Wil het zo graag leuk hebben, maar wist even niet meer hoe. Eigenlijk lukt dat al maanden niet meer. Maar goed, we besloten een kijkje in het centrum te gaan nemen.

We kwamen langs een lange, hoge stadsmuur met een paar flinke poorten. Parkeren was een eitje, maar ja, het was ook al best laat. Er liepen veel vreemde gasten op straat met hele gore sigaretten. Als we nog tien van die vage types passeren, zijn we denk ik ook stoned. Bah, wat een lucht!

We zagen een gebouw in wat wij zebrastijl noemen en waarvan we er op de heenweg ook veel in deze streek gezien hebben. Het zal vast dat Pizaans-Romaans wel weer zijn. In ieder geval zijn het witte en zwarte strepen. Even verderop kwamen we langs een oud, vierkant en nogal massief uitziend paleis met een leuk fonteintje ervoor. Ook hier erg veel donkere hangjongeren, die er niet bijster intelligent bijliepen. Even verderop zagen we de mooie dom. Net als het andere gebouw had ook deze weer zebrastrepen. Wat grappig was, dat het in een van de hoeken net leek of er een preekstoel voor buitendiensten was gemaakt. Flinke bogen, die aan de bovenkant ook weer zwart-wit waren, een gigantische deur met mooie versiering erboven en een grote klokkentoren. Goh, toch nog iets gezien vandaag.

Gerard had flink trek en we besloten op ons laatste Italiaanse avondje maar wat te gaan eten. Beter laat in de vakantie, dan nooit. Aanvankelijk zaten we buiten, zoals we dat al weken gewend waren. Maar ai, wat was het hier koud! Snel met wijn en bestek naar binnen gevlucht. Gerard bestelde lasagne en ik papa tomadori, een vage soep met tomaten, brood en knoflook. Het was een raar prutje waar je niet eens een lepel bij kreeg. Je kon het zo met je vork eten. Kan niet zeggen, dat ik het lekker vond, maar met de wijn erbij ging het net.

De bediening was erg vriendelijk en de man kwam af en toe even kletsen. Hij vroeg of we ergens anders wilden gaan zitten. Nou, eigenlijk liever niet, want daar was het hartstikke druk en rumoerig. Ik vertelde dat ik nogal doof was, omdat er door het zwemmen water in mijn oren was gekomen. Hij was erg verbaasd. “Wat, heb je vandaag dan gezwommen?” “Nee, maar pas op Sicilië wel.” Hij zei, dat het daar altijd lekker weer was, zelfs in december kon het nog 25 graden zijn. Wij beaamden dat het inderdaad prima weer was en dat het ook zo verbazingwekkend mooi was. Ik zei, dat ik eerst niet durfde door al die indianenverhalen over de maffia. Hij moest lachen en vroeg of wij wisten hoe Sicilië geschapen was.

God had de wereld gemaakt en gooide op het eind een prachtige diamant in zee. De heilige Sint Pieter zei: “God, wat doet u nu, dit is zo ontzettend mooi, hier willen vast alle mensen gaan wonen en dat past niet! Tja, zei God, daar zit wel wat in. Weet je wat, ik zet er een stel hele vervelende mensen op, dat houdt de rest vanzelf tegen. En zo ontstond niet alleen Sicilië, maar ook de maffia!!!

Even later kwam Sardinië aan bod. De ober vertelde dat het qua kustlijn precies aan Toscane paste en dat het landschap en de fauna ook helemaal overeenkwamen. De Sardiniërs bleken een agressieve vlag te hebben, een totaal onbegrijpelijk taaltje te spreken en de mensen leken er allemaal op elkaar. Tja, het was een moeilijk te begaan gebied en iedereen trouwde onderling met elkaar, waardoor het inmiddels één grote inteeltfamilie is met allemaal dezelfde koppen en karakters. Nou, zo’n gebied hebben wij in Oost-Turkije gehad. Dat was echt één grote spoort-niet-zone. Jemig, wat een gasten waren dat.

Wat later hadden we het over de vluchtelingen. We vertelden dat we onder Syracuse in de Zuid-Oostpunt op een kaap in een afgelegen haven waren geweest, waar allemaal houten vissersbootjes kapot op de kant lagen waar Arabische teksten op stonden. Hij beaamde meteen dat die van de vluchtelingen waren, maar wel van degenen die op zee gesneuveld waren. De Middellandse zee is inmiddels één groot massagraf. Tja, dat hadden wij zelf ook al gedacht. Elke dag komen er volgens hem nog 2.000 mensen aan. Niet alleen op Sicilië, maar ook in Puglia en Calabria. Maar daar voeren ze inmiddels een stevig afweerbeleid. Ze moeten wel, want overal in Europa gaan de grenzen dicht en Italië kan het in zijn eentje niet meer aan. De meeste mensen komen ’s nachts aan op afgelegen stranden en daarna? Dan begint overleven deel twee.

De maffia blijkt echter ook een rol te spelen in dit verhaal. Zij schijnen voor iedere vluchteling geld op te strijken. Misschien regelen zij wel die veel te kleine bootjes voor veel te veel vluchtelingen. Wie het ook doet, het zijn moordenaars die van mij levenslang mogen krijgen. Walgelijk om zó je medemens die toch al wanhopig is, nog een poot uit te draaien en hun levens zó op het spel te zetten.

Het was goed dat we er toch even uit geweest waren. Nu hebben wij ons ding gedaan en hadden toch nog een redelijke avond. De parkeerplaats waar we staan lijkt superrustig. Hopelijk is dit ook zo. Het is veel te laat, we zijn totaal versleten en hebben nog wat pittige rijdagen voor de boeg. Hopelijk gaan ze net zo voorspoedig als gisteren en vandaag. Op die vuile oplichters na dan. Welterusten.