67. Laatste excursie, snik

En zo heb je het weken zó warm dat een laken en je dunste nachthemdje eigenlijk al te veel zijn en dan ineens is alles anders. We reden gisteren de Sint Gotthardtunnel in met zon en toen we er uitkwamen was het donker en een stuk kouder. En vannacht moest alle bepakking wat we aan beddengoed bij ons hadden er zowat op inclusief de dikke slaapzak! We werden misselijk van de kou wakker. In plaats van temperaturen tussen de 25 en 30 graden was het nu maar 5 graden in de camper en moesten we zowat uitgebikt worden! En al die tijd is het smoorheet en slaap je voornamelijk op parkeerplaatsen en wat denk je waar we nu stonden? Naast een prachtig zwembad met glijbanen en duikplanken. De vuile sadisten!!!!

We wilden nog even snel bij Rossman (de Duitse Kruidvat) kijken of ze nog lekkere dingen voor in bad hadden, maar helaas. Mijn favoriete flesjes bleken uit de handel te zijn genomen. En de nieuwe luchtjes vond ik vies. Jammer. Snel door maar weer. We hadden het plan opgevat om eventjes Straatsburg in te gaan….. Maar wat een ellende. We konden het centrum niet vinden en daarna weer veel gehannis met parkeren. Maar net op het moment dat we besloten dan maar door te rijden, zagen we een lege gehandicaptenplaats.

Ik was nog steeds erg van slag. Heel erg. Maar we besloten het toch maar te proberen. Na een tijdje zoeken, zat ik dan in de cabrio met onwijs veel kleren aan. Jemig, we vallen binnen één dag van hoogzomerse temperaturen naar diep herfst!!! We hebben inmiddels niet alleen een cultuur-, maar ook een temperatuurshock!

Ooit ben ik in deze stad geweest met een vriendin. Dat was toen ik voor het eerst zonder ouders op vakantie was. Ik weet nog dat er veel straathandel met Afrikanen was en dat een zo’n man me een kerk in trok en met me wilde trouwen. Maar verder? Ik herkende totaal nul komma nul niente niets. We gingen door een flinke straat met veel vakwerkhuisjes – alles is hier trouwens wel tweetalig- naar de kathedraal. In tegenstelling tot wat wij de laatste weken gezien hadden, was deze niet wit, crème of van zandsteen, maar diep donkerrood tot bruin. Hij was ontzettend hoog, heel druk versierd en er liep nogal wat bewaking met flinke wapens rond. In de straten rondom de kathedraal wemelde het van de souvenirtenten die allemaal ooievaars verkochten. Vruchtbaar gebied of zo? Het zal wel.

Tussen de vele ooievaars klonk ineens muziek. Mooie muziek. Beetje new age. Achter de laatste stelling met knuffelooievaars bleek een man te zitten met een apart instrument. Het lijkt het meest op een metalen ufo met deukjes op regelmatige afstanden. Ofwel, volgens Gerard is het een UMO; unidentified musical object. Schat, dat heb je leuk bedacht!

Al gauw raakten de man en ik met elkaar in gesprek. Hij vond het leuk dat ik zo geïnteresseerd was. Hij vertelde dat dit instrument in 2000 in Zwitserland voor het eerst gemaakt is en een handpan (Engels) heet, het maar één octaaf heeft en dat de noten niet naast elkaar liggen maar dat je voor een toonladder steeds links, rechts, links iets hoger, rechts iets hoger enz. moet slaan. Ook kon je er twee tonen tegelijk op aanslaan en er natuurlijk ritmisch op spelen. Om zijn rechtervoet had hij een soort houten rammelaar, waar hij het ritme mee kon versterken. We vonden het leuk om met hem te praten en naar hem te luisteren en hebben uiteraard zijn cd’s gekocht.

Snel een hamburger bij de Mac en door de hoofdstraat weer terug naar de camper. We willen nog heel wat kilometers maken. Maar dat lukte helaas niet. Ik klapte in elkaar en na overleg met de HAP heeft Gerard me naar het ziekenhuis gebracht waar ik uren en uren gelegen heb. Het was twijfelachtig of ik weg mocht, maar omdat we morgen thuis moesten zijn, mocht ik gaan en kreeg ik een een of ander drankje mee. Nou, zoiets smerigs heb ik nog nooit op! Het is nog erger dan die vage notenlikeur of grappa! Maar ik was heel verdrietig. Dat onze reis zo rot moet eindigen. Wat nu bonte avond? Eerdat we het ziekenhuis uit mochten was het 2.00 uur ’s nachts en toen moesten we nog een plekje zoeken en eigenlijk ook nog eten...Gerard heeft me snel op bed gelegd en nog een broodje gesmeerd. Zelfs nog WARME chocomelk voor ons gemaakt! Maar wat een dijk van een kater. Ons hele vakantiegevoel is totaal verdwenen. Had liever een kater van een gezellige bonte avond met spelletjes en dan maar iets te veel wijn of sambuca gehad.