68. Thuis

Wat voor drankje ik nu in toch op heb, weet ik nog steeds niet, maar in paardenland was het niet succesvol. Ik heb me weer helemaal suf liggen dromen. Die rot nachtmerries!!! Word er zo moe van en het houdt maar niet op. Totaal uitgeput en van streek werd ik wakker. En niet echt vroeg. Chiiiiiiiiips!!!! Het was al hartstikke laat! Oh nee, hè! We vlogen als een haas uit bed, trokken snel de gordijntjes open, schoten wat rondslingerende kledingstukken aan, moesten notabene sokken zoeken omdat het steenkoud was!, sloegen ons ontbijt over, no time to waste, olie bijvullen, voorgloeien en gaan!!! We willen onze neefjes en nichtjes nog wel heel graag zien en die kabouters gaan nu eenmaal vroeg naar bed!

Maar jemig, we moesten nog onder Koblenz vandaan komen! Lunch? Geen tijd. Alleen stoppen om te tanken en door! Gelukkig hadden we nog de stevige Azteekse chocola die we in Modica gekocht hadden. Die hield ons overeind. En terwijl Gerard chocola en kilometers vrat, las ik hem ons vakantiedagboek voor.

Tjonge, dan denk je prachtig op schema te liggen en dan moet je je nog rot haasten! Onderweg keken we onze ogen uit aan de bomen. Goh, gele, rode? Apart wel. De overgang van de reusachtige cactusvijgen, de vele, vrolijke oleanders, de bonte bougainville naar kastanjes, beuken, populieren en elzen in herfsttooi was heel vreemd en heel groot. Het is absoluut hartstikke mooi, maar de overgang is giga. Normaal gesproken gaan we toch niet in één dag van hartje zomer naar hartje herfst!

Gelukkig hadden we redelijk weer, was het zondag en reden er dus geen vrachtwagens, hadden we geen files, heftige wegwerkzaamheden en waaide ik ook niet uit het raam, je weet maar nooit met ons en passeerden we om 15.00 uur de Nederlandse grens. Dat valt niet tegen!

Strak om 16.45 uur parkeerden wij ons mobiele triclineum in Zegveld-City bij pa en ma voor de deur. “Toet, toet!!! Hè? Niemand?” We stapten uit en liepen achterom, waar ook al niemand te bekennen was. Dan zitten ze vast in ‘Het kleine Paradijs’. En jawel. We werden al snel gesignaleerd en even later vlogen Elise en Ilana in mijn armen en stond Noah enthousiast: “Maan, Maan, Getat” te roepen met een big smile! Wat een heerlijke begroeting! Hartverwarmend!!!

We hebben zowaar nog buiten gezeten en lekker lang met de meiden geknuffeld, die een poosje later ineens met een prachtige welkomthuistekening met drie supermooi gekleurde campers erop, aan kwam lopen. “Ach, wat ontzettend lief en mooi! Die hangen we thuis meteen op!” De kinderen kregen hun cadeautjes en daarna hebben we gezellig met zijn allen gegeten. Zo vertrouwd, alsof je ineens geen zes weken weggeweest bent. Dat blijft ons verbazen!

’s Avonds thuis was wel weer heel vreemd. Zo gek om de camper neer te zetten en dan ergens anders te gaan slapen? Gerard wilde al bijna de blokken onder de poten van het bed zetten, maar dat hoefde dus niet. Ik moest de personenauto wegrijden, nou, nou, wat een gedoe. Kon dat hele sleutelgat niet vinden. Bleek dat we dat niet meer hadden, maar dat was ik even vergeten. Voorgloeien hoefde ook niet en hoe dat ding nu toch startte????? Maar na tien schier eindeloze minuten kwam ik daar uiteindelijk weer achter. Letterlijk en figuurlijk even flink omschakelen!

Het is dat er een bad in huis is, anders waren we mooi in de camper gaan slapen!!! Dat is toch wel ons lievelingshuis. Wat mij betreft pakken we niet uit – hooguit de vuile was- en keren we morgen weer om naar een zonnig gebied. Hoe zou het zijn om alleen maar in de camper te wonen? Alleen maar reizen en zo vrij zijn als een vlinder! Hoe lang zouden we dat volhouden? Ik denk van lang, maar ben zeer benieuwd!

Wel lief, dat er een mooie bos bloemen van papa en mama als welkom thuis stond. Bedankt!!!